ΗΛΙΑΣ ΛΕΝΤΖΟΣ
'Οταν αναφέρεται
κάποιος στην αντεθνική πολιτική του ΚΚΕ που έχει ακολουθήσει από την
ίδρυση του μέχρι σήμερα, και ιδιαίτερα στο Μακεδονικό , τότε τα
κομματόσκυλα του Περισσού τον αποκαλούν μισαλλόδοξο, ψεύτη, και φασίστα
που διεστραβλώνει τα γεγονότα και την ιστορία. Αλήθεια σε πόσους είναι
γνωστό ότι το Κ.Κ.Ε. είχε για Γ.Γ. έναν καθαρόαιμο Σλάβο αυτονομιστή,
που ο κύριος σκοπός της ζωής του , ήταν η απόσχιση της Μακεδονίας και
της Θράκης από τον εθνικό κορμό;. Αυτά που σήμερα οι Αμερικάνοι, και
όλοι οι ανθέλληνες προσπαθούν
να εφαρμόσουν εναντίον της Χώρας μας , οι κουκουέδες τα είχαν βάλει σε
εφαρμογή πριν 70 και 90 χρόνια.
Γιατί το Κ.Κ.Ε. δεν αναφέρεται καθόλου στο πρόσωπο του Ανδρέα Τσίπα όπου διατέλεσε Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. από τον Ιούλιο, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1941.Ποιος όμως ήταν ο Ανδρέας Τσίπας: Ο Ανδρέας Τσίπας γεννήθηκε στο Χωριό 'Αγιος Παντελεήμονας Φλώρινας 1904-Μοναστήρι 1956 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ την περίοδο από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1941. Το 1934 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Το 1936 στην περίοδο του εθνικού καθεστώτος της 4
ης Αυγούστου συνελήφθη και φυλακίστηκε για αντεθνική δράση στην Ακροναυπλία μέχρι το 1941
Γιατί το Κ.Κ.Ε. δεν αναφέρεται καθόλου στο πρόσωπο του Ανδρέα Τσίπα όπου διατέλεσε Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. από τον Ιούλιο, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1941.Ποιος όμως ήταν ο Ανδρέας Τσίπας: Ο Ανδρέας Τσίπας γεννήθηκε στο Χωριό 'Αγιος Παντελεήμονας Φλώρινας 1904-Μοναστήρι 1956 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ την περίοδο από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1941. Το 1934 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Το 1936 στην περίοδο του εθνικού καθεστώτος της 4
ης Αυγούστου συνελήφθη και φυλακίστηκε για αντεθνική δράση στην Ακροναυπλία μέχρι το 1941
Ο Τσίπας εντάχθηκε στο Κ.Κ.Ε.
στη δεκαετία του20' Αρχικά Ελληνόφωνας
με φιλοβουλγαρικές τάσεις, αργότερα ως απελευθερωθείς (30 Ιουνίου 1941)
δήλωσε Βούλγαρος (μεταξύ των τριών πρώτων: Νεδέλκος Παπανεδέλκος,
Ανδρέας Τσίπας και Ανδρέα Τζήμα) από τις φυλακές Ακροναυπλίας από τους
Γερμανούς με επέμβαση της Βουλγαρικής τότε κυβέρνησης και στη συνέχεια
κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου (1946-49) για να αναβαπτισθεί στη
κολυμβήθρα Σιλωάμ από Σνοφίτης σε Νοφίτη και τελικά εγκαταστάθηκε στο Μοναστήρι.
Εργαζόταν ως αγρότης και ως καπνεργάτης. Στις 30 Ιουνίου του 1941 αποφυλακίσθηκε από την Ακροναυπλία
ύστερα από αίτημα της Βουλγαρικής πρεσβείας για απελευθέρωση των ψευτο Σλαβομακεδόνων. Ωστόσο, μαζί με τον
Τσίπα απελευθερώθηκαν και μη σλαβόφωνοι Κομμουνιστές που δήλωσαν
Βούλγαροι. Τμήμα αυτών των απελευθερωμένων Ακροναυπλιωτών υπό τον Τσίπα
ανέλαβε βασικές καθοδηγητικές θέσεις στο κόμμα που μόλις
ανασυγκροτούνταν. Για μικρό διάστημα μετά την αποφυλάκισή του και έως τη
δραπέτευση του Γιώργη Σιάντου
από τη φυλακή, ο Τσίπας χρημάτισε με απόφαση των στελεχών του ΚΚΕ στην Ακροναυπλία, υπό την ηγεσία του Γιάννη Ιωαννίδη,
Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Είχε σχέσεις
πριν από τον πόλεμο με την αριστερή πτέρυγα της ΕΜΕΟ και εθεωρείτο από
τους βασικούς και σταθερούς υποστηρικτές της αυτονομίας της Μακεδονίας.
Συνελήφθη από τους Ιταλούς, αλλά απελευθερώθηκε από τους Βουλγάρους και
φυγαδεύτηκε στη Βουλγαρία, απ΄ όπου επέστρεψε το 1943 στην περιοχή. Τον
Ιούλιο του 1943 εμφανίστηκε στο Βίτσι, σε συγκέντρωση των ενόπλων ομάδων
του Βιτσίου και του Καϊμακτσαλάν. Εκεί του είπε ο Πυλάης, μέλος της
Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ Φλωρίνης, να σπεύσει στη Θεσσαλονίκη,
για «να ξεκαθαρίσει τη θέση του», αλλά δεν πήγε επειδή φοβήθηκε τις
συνέπειες της δεύτερης διαφυγής του στη Βουλγαρία όντας Γενικός
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Προτίμησε να σταλεί δεσμώτης
στην «Ελεύθερη Ελλάδα», όπου του ανατέθηκε υπεύθυνη κομματική εργασία
σε Νοσοκομείο.
Ύστερα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα ο Τσίπας απομακρύνθηκε από τη
θέση του Γενικού Γραμματέα και από κάθε υπεύθυνη καθοδηγητική θέση
γιατί, παρά το ανεπτυγμένο ιδεολογικοπολιτικό του επίπεδο, παραβίαζε
θεμελιώδεις συνωμοτικούς κανόνες και ήταν εθισμένος στο όπιο. Μετά την
απελευθέρωση της πατρίδος μας από τους Γερμανούς, μετακινήθηκε στη
Σόφια. Κατά τη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου συμμετείχε στη ΝΟΦ. Μετά
την ήττα των κομμουνιστοσυμμοριτών εγκαταστάθηκε στην Γιουγκοσλαβία,
στην πόλη Μοναστήρι στα Σκόπια όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.