Ένα
από τα πλέον μεγαλειώδη λογοτεχνικά δημιουργήματα που θεωρείται ορόσημο
και που έχει διαβαστεί από γενιές και γενιές, είναι αυτό του Ρώσου
Λέοντος Τολστόϊ, «Πόλεμος και Ειρήνη».
Ο
συγγραφέας αν και αριστοκράτης στην καταγωγή χαρακτηρίστηκε λόγω των
θέσεων και ιδεών που εκφράζει μέσα από το λογοτεχνικό του έργο ως
«Βιβλικός Αναρχικός», διότι προσπάθησε να βρει το αληθινό νόημα του
Χριστιανισμού,
θεωρώντας πως σκοπός της ζωής δεν είναι να εξυπηρετεί την κατώτερη
ζωική φύση, αλλά τη φωτεινή δύναμη, που βρίσκεται στα βάθη της
ανθρώπινης ψυχής και η οποία βοηθάει τον άνθρωπο να αναγνωρίζει το
αγαθό.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα.
Μήπως
ο κύριος Τσίπρας γοητευμένος από το έργο και την φιλοσοφία του Τολστόϊ
αποφάσισε και αυτός από «αριστερός της λεμονόκουπας», να δοκιμάσει την
«τύχη του» ως Βιβλικός αναρχικός, διότι θεωρεί ότι αυτό ίσως «πουλήσει»
καλύτερα προς κάθε απογοητευμένο και εξαθλιωμένο λόγω της οικονομικής
κρίσης;
Πώς
αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την εκατόν ογδόντα μοίρες στροφή
του κυρίου Τσίπρα, από την Μαοϊκή ρήση «Θρησκεία είναι το όπιο του
λαού», σε νεόκοπες δηλώσεις τύπου, «Η αριστερά και η χριστιανική
Εκκλησία, εκκινούμε
από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά τεμνόμαστε σε ίδιες βασικές αξίες: την
αλληλεγγύη, την αγάπη για τον συνάνθρωπο, την κοινωνική δικαιοσύνη, και
την επιθυμία μας για παγκόσμια ειρήνη».
Κατ
αρχάς για ποία αλληλεγγύη ομιλεί; Γι αυτή που τώρα τελευταία
επιδεικνύει, περιφερόμενος στο εξωτερικό και συναναστρεφόμενος με
πρόσωπα της διεθνούς οικονομικής ελίτ; Μήπως ο όρος αλληλεγγύη είναι ένα
μήνυμα που έρχεται
κατόπιν των συναντήσεων του στο Κόμο και αποτελεί την διαβεβαίωση του
προς τους εκεί ομοτράπεζους, ότι πλέον σηματοδοτείται χρονικά το τέλος
της πάλης των τάξεων;
Όσον
αφορά την αγάπη για τον συνάνθρωπο, μήπως εννοεί την διχόνοια και την
διαίρεση της κοινωνίας που επιδιώκει με τις δηλώσεις της σύσσωμη η
αριστερά μην διστάζοντας να απειλεί και να εκτοξεύει μηνύματα μίσους,
προς τους
Έλληνες Εθνικιστές και γενικότερα προς όλους όσους δεν ασπάζονται τις
θέσεις της; Μία ιδεολογική παράταξη που είναι ιστορικά στιγματισμένη από
το όνειδος του προδότη και του σφαγέα του Ελληνικού Λαού.
Μήπως η αγάπη γα τον
συνάνθρωπο, είναι η αναίσχυντη στήριξη και δικαίωση των αριστερών
τρομοκρατών που έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον αθώων ανθρώπων,
δολοφονώντας τους εν ψυχρώ;
Τώρα
σε σχέση με την κοινωνική δικαιοσύνη βλέπουμε με ποίο τρόπο η αριστερά
την εφαρμόζει μέσω του ανύπαρκτου κοινωνικού της έργου και της παντελούς
έλλειψης αρωγής προς τον Ελληνικό Λαό.
Ένα
απλό παράδειγμα, όταν την Μεγάλη Πέμπτη οι βουλευτές και μέλη της
Χρυσής Αυγής σκαρφαλωμένοι πάνω σε φορτηγά μοίραζαν δωρεάν τρόφιμα, προς
αναξιοπαθούντες Συμπολίτες μας, ο κύριος Τσίπρας και όλα τα μεγαλόσχημα
στελέχη
του ΣΥΡΙΖΑ, βάσει της κοινωνικής δικαιοσύνης που πρεσβεύουν, είχαν
«αποδράσει» σε εκδρομικούς προορισμούς στην επαρχία, για να εορτάσουν
τις διακοπές του Πάσχα. Η μόνη κοινωνική δικαιοσύνη και αρωγή που
δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει απαραιτήτως να είναι αλλοδαπή
και έγχρωμη, ακόμη και σε περίπτωση που οι ευεργετούμενοι έχουν
διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εξαντλείται έως
εσχάτων το αίσθημα αυτής της ιδιόμορφης και κατά περίπτωση δικαιοσύνης.
Πώς λοιπόν μπορούμε να
ερμηνεύσουμε τις δηλώσεις και την στροφή του «αδελφού Αλέξιου» προς τον
Θεό και την Θρησκεία, στροφή η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στα
μονοπάτια του Αγίου Όρους, αλλά έφθασε μέχρι και τις πολυτελείς
αίθουσες του Βατικανό;
Η
ερμηνεία είναι απλούστατη. Ο κύριος Τσίπρας ενώ στην κυριολεξία ο
ίδιος, «δεν έχει τον Θεό του», αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τον Θεό
προκειμένου αφ ενός μεν να προσεγγίσει συντηρητικούς και θρησκευόμενους
ψηφοφόρους, αφ
ετέρου δε να καθησυχάσει τον Κλήρο, ότι με αυτόν στην διακυβέρνηση της
Χώρας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα όσον αφορά την φορολόγηση του και την
Εκκλησιαστική περιουσία.
Το
έχουμε ξαναπεί ότι ο άνθρωπος είναι τόσο φίλαρχος και υπερόπτης που για
να συλλέξει ψήφους, υπόσχεται, ψεύδεται και υποκρίνεται. Είμαστε δε
απόλυτα βέβαιοι, ότι αν είχε την δυνατότητα, μέχρι και τον Δαλάι Λάμα θα
επισκέπτονταν
προκειμένου να εξασφαλίσει τις ψήφους των εν Ελλάδι Βουδιστών.
Όπως
και να έχει το ζήτημα, αυτό που ειλικρινά χορτάσαμε σε αυτό τον Τόπο
τις τελευταίες τέσσερεις δεκαετίες είναι οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι και
οι λαοπλάνοι, αυτοί που τον κατέστρεψαν και τον ισοπέδωσαν και
καταδίκασαν
τον Ελληνικό Λαό να ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης.
Ένας ακόμη δεν μας
χρειάζεται είναι περιττός, ακόμη και αν έχει την «απαστράπτουσα»
φυσιογνωμία και το «επαναστατικό» ταπεραμέντο του Αλέξη.
Πάντως
το μόνο βέβαιο είναι ότι από τις τελευταίες τις κινήσεις του και τη
στροφή του προς την Θρησκεία, θα ξεσπάσουν τυφώνες στις τάξεις του
ΣΥΡΙΖΑ και ως συνήθως χαώδης διάσταση απόψεων, ειδικά από πολλά στελέχη
που θεωρούν
δεδομένο τον διαχωρισμό των ρόλων του Κράτους και της Εκκλησίας, καθώς
και την φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, όταν έρθουν στην
κυβέρνηση.
Τελειώνοντας θα θέλαμε
να επισημάνουμε στον αγαπητό Αλέξη κάποια ιστορικά στοιχεία που σίγουρα
του διαφεύγουν όσον αφορά τον Ρωμαιοκαθολικό αρχιερέα που επισκέφθηκε
όχι φυσικά σαν πρόσωπο, αλλά σαν θεσμό.
Αν
λοιπόν μελετούσε την Ιστορία και αγαπούσε τον τόπο του, θα γνώριζε ότι ο
καθολικισμός υπήρξε μέσα στους αιώνες ο μεγαλύτερος εχθρός του
Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Μίσος που έφθασε στο ακρότατο σημείο μετά
το σχίσμα
των εκκλησιών. Το 1453 όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ο
σουλτάνος Μωάμεθ μπαίνοντας στην Αγία Σοφία, είδε ένα γενίτσαρο με ένα
λοστό να σπάει τα μάρμαρα. Σήκωσε το μαστίγιο του και τον χτύπησε
λέγοντάς του, «Σας άφησα να λεηλατήσετε όλη την Πόλη,
αυτός το μέρος ανήκει στον Αλλάχ και σε μένα». Το 1204 όταν έγινε η
πρώτη άλωση της Πόλης, οι σταυροφόροι που απέστειλε ο Πάπας Ιννοκέντιος ο
Γ’ δήθεν για να απελευθερώσουν τα Ιεροσόλυμα, αλλά στην ουσία για να
καταλύσουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετέτρεψαν
τον ναό της Αγίας Σοφίας σε στάβλο για τα άλογά τους.
Ο Τούρκος ο αλλόθρησκος σεβάστηκε τον Ιερό χώρο, ενώ ο Χριστιανός ο καθολικός τον βεβήλωσε.
Ξανά
το 1453 όταν η Κωνσταντινούπολη και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπνεαν τα
λοίσθια, όταν στους κάμπους εμπρός στα υπέρ χιλιετή τείχη είχαν στηθεί
οι πράσινες σημαίες του Ισλάμ, όταν όλος ο Χριστιανισμός της Ανατολής
εναγωνίως
ανέμενε της βοήθεια της Χριστιανικής Δύσης, ή καθολική εκκλησία έστρεψε
τα νώτα της αφήνοντας τον Ελληνισμό να βουτηχτεί σε τέσσερεις αιώνες
σκλαβιάς.
Φυσικά
αυτό δεν αποτελεί ξεσπάθωμα εναντίον του καθολικισμού ή κήρυγμα μίσους,
απλά και μόνο έναν προβληματισμό, όσον αφορά το τι εποικοδομητική
συζήτηση μπορεί να γίνει για τα τραγικά προβλήματα της Πατρίδας και του
Λαού
μας, με τον εκπρόσωπο μιας παγκόσμιας θρησκευτικοπολιτικής δύναμης , η
οποία Ιστορικά, όποτε ο Ελληνισμός είχε την ανάγκη της, τον περιφρόνησε.
ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
