Γιώργος Μάστορας
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ανακοίνωση της αποχώρησής του από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, που ανακοίνωσε ο Φώτης Κουβέλης το Σάββατο στην Κεντρική Επιτροπή (λέμε τώρα...) του υπό διάλυση κόμματός του.
Βλέποντας ότι οι συνεχείς ανακοινώσεις του υπέρ της κυβέρνησης δεν του ανοίγουν την πόρτα της εισόδου, αλλά αντιθέτως είναι σαν να του λένε «να αράξει» στα Τρίκαλα, ατενίζοντας τα Μετέωρα και πίνοντας κανένα τσίπουρο για να πνίξει τον πόνο του, αποφάσισε να παραδώσει τα κλειδιά από το αραχνιασμένο μαγαζάκι του, το οποίο πάει για λουκέτο λόγω της πλήρους έλλειψης εκλογικής πελατείας.
Θα παραμείνει στα αζήτητα, ελπίζοντας ότι οι προσεχείς πολιτικές εξελίξεις θα ανοίξουν ένα παράθυρο ελπίδας για να γλείψει εκεί που κάποτε έφτυνε. Θεωρεί ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαστεί κάποιες «μεταγραφές» θα μπορέσει να αποτελέσει απόκτημα κι ο ίδιος, έστω και αν ξέρει ότι θα κινείται μεταξύ πάγκου και εξέδρας, αφού θα αντιμετωπίζεται περιφρονητικά και με υπεροπτικό ύφος από τους «παλαιούς» του ΣΥΡΙΖΑ.
Την παραίτησή του υπέβαλε εξάλλου και ο γραμματέας της ΔΗΜΑΡ, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, δείχνοντας να προκρίνει την αναστολή λειτουργίας της, καθώς, όπως δήλωσε, «τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αυτοσκοπός, πρέπει να εξυπηρετούν ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αλλιώς γίνονται αυτοαναφορικά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα».
«Η ΔΗΜΑΡ δεν έγινε για να είναι χρήσιμη για τη ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη της αλλά για να μπορεί να είναι χρήσιμη στην κοινωνία, η οποία την αποδοκίμασε δύο φορές με πολύ σκληρό τρόπο», κατέληξε, εκτιμώντας ότι εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να ασκεί την πολιτική «της ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής κυβερνώσας Αριστεράς» που ασκεί σήμερα, ο ίδιος δεν βλέπει λόγο ύπαρξης για την Αγίου Κωνσταντίνου.
Είναι ολοφάνερο ότι ολοένα και περισσότερο τα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ θα κοιτάξουν να ενσωματωθούν στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι Δημαρίτες (όπως ο Πανούσης, ο Αναγνωστάκης, η Ρεπούση κ.τ.λ) το έκαναν προεκλογικά, ενώ όσοι απέμειναν «συνωστίζονται» για να πιάσουν μια θέση στο κυβερνόν κόμμα, με ό, τι συνεπάγεται αυτό. Το κάνουν, όμως, τόσο άγαρμπα που εξευτελίζονται πολιτικά ακόμα περισσότερο.
Γιώργος Μάστορας
