Θεόδωρος Βουλδής
Κατά τον Πυθαγόρα «τα ζώα έχουν το
προνόμιο να μοιράζονται μαζί μας το δικαίωμα στη ψυχή» έτσι καταλαβαίνουμε το
πόσο περίοπτη θέση είχαν τα ζώα και ειδικότερα τα σκυλιά στην αρχαία Ελλάδα. Ο
σκύλος απεικονίστηκε σε αγγεία και σε γλυπτά, αναφέρθηκε σε κωμωδία του
Αριστοφάνη και σε εγχειρίδια κυνηγιού, υπήρξε έμπνευση για τη δημιουργία
φιλοσοφικής σχολής, χρησιμοποιήθηκε ως σύντροφος, πολεμιστής, για κυνήγι,
συνδαιτυμόνας στα γεύματα ενώ πολλές φορές ακολούθησε το κύριο του ακόμα και
στο θάνατο.
Φαίνεται η καλή του ράτσα. Δεν ξέρω ωστόσο και γι’ αυτό
ρωτώ· εξόν από την ομορφιά, ήταν και γρήγορο στο τρέξιμο;
ή μήπως έτσι, σαν τους άλλους σκύλους που τριγυρίζουν
στα τραπέζια των αντρών, και τους κρατούν οι άρχοντες
μόνο για το καμάρι τους;»
Kαι τότε, Eύμαιε χοιροβοσκέ, πήρες ξανά τον λόγο κι αποκρίθηκες:
«Ω ναι, ετούτο το σκυλί σ’ αυτόν ανήκει που αφανίστηκε
πέρα στα ξένα. Aν είχε ακόμη το σκαρί, αν είχε και την αντοχή,
όπως ο Οδυσσέας το άφησε, μισεύοντας στην Tροία,
βλέποντας θα το θαύμαζες και για τη γρηγοράδα
και για την αλκή του· που κυνηγώντας, δεν του ξέφευγε
κανένα αγρίμι, βαθιά χωμένο στο δάσος το βαθύ –
ξεχώριζε πατώντας πάνω στα πατήματά του.
Tώρα το πλάκωσε η μιζέρια, αφότου χάθηκε το αφεντικό του
μακριά από την πατρίδα του, κι αδιάφορες οι δούλες
αφρόντιστο το αφήνουν.
Ξέρεις, οι δούλοι, σαν τους λείψει το κουμάντο των αρχόντων,
δεν θέλουν πια να κάνουν τη στρωτή δουλειά τους.
Γιατί κι ο Δίας, που το μάτι του βλέπει παντού, κόβει του ανθρώπου
τη μισή αρετή, απ’ τη στιγμή που θα τον βρεί
η μέρα της σκλαβιάς.»
Mιλώντας πια προχώρησε στα ωραία δώματα,
και πέρασε στην αίθουσα με τους περήφανους μνηστήρες.
Αυτοστιγμεί τον Άργο σκέπασε η μαύρη μοίρα του θανάτου,
αφού τα μάτια του είδαν ξανά, είκοσι χρόνια
περασμένα, τον Οδυσσέα.
Το πόσο σημαντικός ήταν ο σκύλος για τους Αρχαίους Έλληνες , μας το δείχνει το γεγονός ότι τον τοποθέτησαν ακόμα και στο σύμπαν, αστερισμός του κυνός. Ο Μέγας Κύων είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο. Λέγεται ότι αναπαριστά έναν από τους σκύλους που ακολουθούν τον κυνηγό Ωρίωνα. Πέρα από τον μύθο όμως ο σκύλος υπήρχε στην καθημερινή ζωή των Αρχαίων Ελλήνων. Ο γνωστός σε όλους φιλόσοφος Διογένης, είχε συντροφιά του έναν σκύλο. Οι φιλόσοφοι που γύριζαν στους δρόμους, ζούσαν σε πιθάρια ή βράχους και μιμούνταν την ζωή των σκύλων (Κυνικοί φιλόσοφοι).
Επίσης Ο μέγιστος των Ελλήνων , Αλέξανδρος ήταν κυνόφιλος. Μαθητής του Αριστοτέλη , ο Μέγας Αλέξανδρος από μικρή ηλικία είχε μια θηλυκή σκυλίτσα όσο ήταν στην Πέλλα και αργότερα αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός Κύων) ονόματι Περίττα. Ο πιστός αυτός σκύλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνόδευε τον βασιλιά στις μάχες και στην μνήμη του ίδρυσε μια πόλη στην Ινδία με το όνομα του σκύλου του Περίττα. Ήταν ο σκύλος που δάγκωσε τον ελέφαντα που επιτέθηκε στον Μ. Αλέξανδρο , βοηθώντας έτσι τον βασιλιά στην μάχη εναντίον των Περσών και του Δαρείου του 3ου Ο Μέγας Αλέξανδρος άλλωστε θέσπισε και νόμο για τη προστασία των ζώων.
Εν κατακλείδι, αν παρατηρήσουμε τα ήθη τα έθιμα και τις παραδώσεις των αρχαίων Ελλήνων θα δούμε την αγάπη και την αρμονία ,με την οποία ζούσαν, με την φύση και τα πλάσματα της. Ειδικότερα τα σκυλιά, για μένα αντικατοπτρίζουν τον ‘’αιώνιο φίλο’’ του Έλληνος που παραμένει πιστός σε αυτόν στο πέρασμα του χρόνου και τον βοηθάει να αντιπαρέρχεται την αέναη μάχη της επιβίωσης!