Ημέρα Μνήμης Αλέξανδρου Υψηλάντη - Αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας: Θυμίζουμε πως τον τιμάει το ψευτορωμαίικο

Στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1792 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη. Ανατράφηκε σε περιβάλλον που διαπνεόταν από έντονο πατριωτισμό κι έλαβε εκλεκτή μόρφωση.

Στην Πετρούπολη, όπου ακολούθησε τον πατέρα του, φοίτησε στη Σχολή του Σώματος των Βασιλικών Ακολούθων και στη συνέχεια υπηρέτησε στα σώματα της αυτοκρατορικής φρουράς. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, ενώ στη μάχη της Δρέσδης, στις 27 Αυγούστου 1813, έχασε το δεξί του χέρι.

Τον Μάρτιο του 1820 ο Εμμανουήλ Ξάνθος του πρόσφερε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας. Την αποδέχθηκε στις 12 Απριλίου, αφού πρώτα έγιναν δεκτοί οι όροι που έθεσε, και αμέσως άρχισε την οργάνωση του σχεδίου για την έναρξη της Επανάστασης από την Πελοπόννησο.

Όμως, με την ενθάρρυνση του Ιωάννη Καποδίστρια πείσθηκε ότι έπρεπε να επισπεύσει την προπαρασκευή της και τον Ιούνιο του 1820 εγκαταστάθηκε στη Οδησσό. Πέρασε τον ποταμό Προύθο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και δύο μέρες αργότερα ύψωσε τελικά τη σημαία της Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και συγκεκριμένα στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, όπου απαγορευόταν η παραμονή του τουρκικού στρατού.

Με επιστολή του στον αυτοκράτορα Αλέξανδρο υπέβαλε την παραίτησή του από το ρωσικό στρατό και αναγγέλλοντας την Ελληνική Επανάσταση ζήτησε την αρωγή του. Αμέσως μετά επιδόθηκε στη δημιουργία στρατού και συγκρότησε τον Ιερό Λόχο.

Στις 7 Ιουνίου 1821 ο στρατός του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου και υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα. Παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος. Πέθανε στη Βιέννη δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του, στις 19 Ιανουαρίου του 1828.

Πηγή: Sansimera.gr

Ας θυμηθούμε ένα δημοσίευμα της εφημερίδος "Χρυσή Αυγή" για να αντιληφθούμε το πως τιμά αυτόν τον Έλληνα το σημερινό ψευτορωμαίικο των γραικύλων του Μνημονίου και των λαθρομεταναστών:

Το Πεδίον του Άρεως σχεδιάστηκε το 1934 με σκοπό να τιμηθούν οι Ήρωες της Επανάστασης του 1821, γι΄ αυτό και είναι διακοσμημένο με τις μαρμάρινες προτομές των 21 ηρώων κατά μήκος της λεγόμενης οδού Αγωνιστών του 21.

Εντός του Πεδίου βρίσκεται το Μνημείο των Ιερολοχιτών, αλλά και η Εκκλησία των Αγ. Ταξιαρχών, όπου κείτονται εντός Μνημείου τα οστά του Αλέξανδρου Υψηλάντη, Αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας και φωτοδότη Πρίγκηπα της Ελληνικής Επαναστάσεως.

Αντιλαμβανόμεθα, λοιπόν, ότι πρόκειται για ένα Άλσος ύψιστης σημασίας για το Ελληνικό Έθνος, ιδιαιτέρως την στιγμή που αυτό βρίσκεται υπό κατοχή. Το μνημείο αυτό θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφορά και λαμπρό Παράδειγμα για ένα Έθνος που οφείλει να δώσει νέες μάχες για την Ελευθερία του.

Αντίθετα με όλα τα παραπάνω, βλέπουμε ότι στο Πεδίον του Άρεως λαμβάνει χώρα μία κατάληψη ύψιστης προσβολής απέναντι σε αυτό το μαχόμενο Έθνος. Εκατοντάδες λαθρομεταναστών έχουν μετατρέψει αυτό το Λαμπρό Μνημείο σε καταυλισμό. Αποτροπιασμό προκαλούν οι εικόνες που μεταδίδονται από τα ΜΜΕ και δείχνουν το Πεδίο του Άρεως να έχει κατακλυστεί από σκηνές, που φιλοξενούν λαθρομετανάστες. Εικόνες που, βεβαίως, έρχονται ως συνέχεια μίας εγκατάλειψης χρόνων, που βιώνει το Πεδίο.

Το γεγονός ότι η πλειονότητα, αν όχι το σύνολο, αυτών των λαθρομεταναστών είναι ισλαμιστές, είναι μία επιπρόσθετη προσβολή έναντι του βαθύτατου συμβολισμού του εν λόγω Πεδίου, αφού αυτό δημιουργήθηκε για να τιμήσει Έλληνες που έδωσαν τον υπέρ πάντων Αγώνα ενάντια στην Οθωμανική κατοχή.

«Εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τ' άρματα, κρεμούν τώρα οι γύφτοι τα νταούλια» είναι η φράση που μοιραία έρχεται κατά νου για ένα Έθνος που φαίνεται να βρίσκεται σε βαθύτατη παρακμή, ώστε να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τα οικονομικά, δηλαδή με την τσέπη του, αφήνοντας τα Μνημεία και τους Τάφους των Ηρώων του έρμαια των λαθρομεταναστών και του κάθε πολιτικάντη.