Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση της σύγχρονης πραγματικότητας δημοσιοποιεί η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή». Υπό τον τίτλο «Περί Αριστεράς και Φεμινισμού» διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Η εφημερίδα “Εποχή”, στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της, δημοσίευσε συνέντευξη του Αλμπέρτο Γκαρθόν, συντονιστή της Ενωμένης Αριστεράς της Ισπανίας, με θέμα την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Ένα από τα ερωτήματα αφορούσε την περιορισμένη απήχηση της Αριστεράς στα θύματα της παρατεταμένης λιτότητας. Αν λοιπόν δεν το είχατε σκεφτεί, ένας από τους κύριους λόγους αυτής της τάσης είναι η στροφή της Αριστεράς στον φεμινισμό (και την οικολογία), την οποία ο Γκαρθόν θεωρεί μεν “απολύτως αναγκαία”, αλλά σημειώνει ότι έγινε με τίμημα την “εγκατάλειψη της καθημερινής και υλικής εμπειρίας των λαϊκών τάξεων”» […]
«Σε αντίστοιχο μήκος κύματος, πληθαίνει και η αρθρογραφία, ακαδημαϊκή και μη, γύρω από τη δεινή κατάσταση της “λευκής εργατικής τάξης”, καθώς οι πολιτικές, και της Αριστεράς, εστιάζουν στις “μειονότητες”, οριζόμενες ως προς διάφορα κριτήρια ως τέτοιες» […] «Σε μια πρώτη ανάγνωση, τέτοιες διατυπώσεις υπονοούν ότι η Αριστερά έχει εστιάσει σε ζητήματα «δευτερεύουσας σημασίας», παραβλέποντας το κύριο, δηλαδή την «ταξική πάλη» και τις «λαϊκές τάξεις».
Επιπλέον, υπονοούν ότι ο φεμινισμός, έτσι γενικά και αδιαφοροποίητα, είναι εκείνος που οδήγησε την Αριστερά να γενικολογεί αφ' υψηλού και να εγκαταλείψει τη δουλειά στο πεδίο, εκεί όπου διαμορφώνεται η καθημερινότητα των λαϊκών τάξεων. Να ξεχάσει δηλαδή τις δικές της παραδόσεις και πρακτικές πολιτικής δουλειάς μέσα από τις οποίες μπορούσε να προσεγγίσει και να προσελκύσει τα λαϊκά στρώματα εκεί όπου διαμορφώνεται η καθημερινή εμπειρία: στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σπίτια (πόρτα - πόρτα), στους νέους/εικονικούς χώρους επικοινωνίας.
Αντίθετα, τουλάχιστον στα καθ' ημάς, η Χ.Α. έχει επιδοθεί σε καθημερινές εξορμήσεις στις γειτονιές και στα συνοικιακά καφενεία. Εκεί, τα μέλη της όχι μόνο ζυμώνονται με την εμπειρία των λαϊκών τάξεων, αλλά βρίσκουν και κατάλληλο έδαφος για άμεσες παρεμβάσεις και οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης».
Καθώς το υπόλοιπο μέρος του κειμένου χάνεται μέσα στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της μαρξιστικής σκέψης και της φεμινιστικής κουλτούρας, ας σταθούμε στα συμπεράσματα που βγαίνουν από τα αποσπάσματα τα οποία παραθέσαμε. Για μια ακόμη φορά, δικαιολογούν αυτό το οποίο έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν. Ότι δηλαδή, η αριστερά έχει χάσει προ πολλού κάθε προνομιακή σύνδεση με τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις, καθώς η προσοχή της εστιάζεται πλέον στις κάθε είδους «μειονότητες».
Την ώρα που τα κόμματα, οι συλλογικότητες και τα κάθε είδους γκρουπούσκουλα της αριστεράς επενδύουν στον «αντιρατσισμό», την «ισλαμοφοβία» και «τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων», ταυτόχρονα έχουν εγκαταλείψει οριστικά την όποια παρελθοντολογική ενασχόλησή τους με τα λαϊκά στρώματα και τα προβλήματά τους, τα οποία ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση συνεχώς διογκώνουν.
Η ίδια η «Αυγή» αναγκάζεται να ομολογήσει ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ «έχει επιδοθεί σε καθημερινές εξορμήσεις στις γειτονιές και στα συνοικιακά καφενεία. Εκεί, τα μέλη της όχι μόνο ζυμώνονται με την εμπειρία των λαϊκών τάξεων, αλλά βρίσκουν και κατάλληλο έδαφος για άμεσες παρεμβάσεις και οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης».
Αυτή η εικόνα από το παρόν θα γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο στο άμεσο μέλλον, καθώς σε καθημερινή βάση ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού Λαού αντιλαμβάνεται ότι το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών είναι η μόνο Πολιτική Δύναμη που μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, τόσο επειδή έχει τις κατάλληλες λύσεις, όσο και επειδή προέρχεται κατευθείαν μέσα από τις ίδιες του τις τάξεις.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
