Τα οράματα της ελληνικής επανάστασης παραμένουν ζωντανά

Η λέξη επανάσταση ετυμολογικά είναι σύνθετη και σημαίνει: επανίσταμαι, δηλαδή ίσταμαι ξανά. Ήτοι ξανασηκώνομαι όρθιος. Που πάει να πει, ότι κάποτε ήμουν όρθιος, έπεσα και τώρα ξανασηκώνομαι.

Με αυτό το σκεπτικό η «Οχτωβριανή Επανάσταση» δεν θα έπρεπε να αναφέρεται ως επανάσταση, αλλά ως μια «λαϊκή εξέγερση» για τη διεκδίκηση κοινωνικών αιτημάτων και ένα νέο «συμβόλαιο». Δεν απέβλεπε δηλαδή στο να επαναφέρει μια προηγηθείσα καλή πραγματικότητα, η οποία με κάποιο τρόπο είχε διακοπεί. Αλλά να εγκαθιδρύσει έναν εντελώς νέο τρόπο διακυβέρνησης που δεν είχε ιστορικό προηγούμενο.

Όμως η Ελληνική Επανάσταση είχε ένα τέτοιο νόημα. Να ξανασηκώσει το γένος των Ελλήνων από την πτώση και την ισοπέδωση που είχε υποστεί από τις διαδοχικές βαρβαρικές αλώσεις Φράγκων και Οθωμανών και να το επαναφέρει στην παλιά του δόξα. Αλώσεις που έλαβαν χώρα είτε μεμονωμένα, είτε από τη συνδυασμένη δράση των δυο βαρβάρων εναντίον των Ελλήνων (του κοινού τους εχθρού) με λάφυρο το γεωπολιτικό χώρο, όπου διαχρονικά κυριαρχούσε ο ελληνισμός, από καταβολής κόσμου.

Ο ζωντανός πόθος να ξαναγεννηθεί ο Ελληνισμός από τις στάχτες και να ξαναγίνει αυτό που ήταν κάποτε, υπήρξε χωρίς αμφιβολία η θρυαλλίδα της εθνεγερσίας του ’21, που συνένωσε τις δυνάμεις των Ελλήνων σε έναν ιερό υπέρ πάντων αγώνα, σε μια επική Επανάσταση.

Το αποτέλεσμα όμως ποιο ήταν; Πέτυχε ο σκοπός της Επανάστασης και αν ναι πότε; Όταν απελευθερώθηκε η Πελοπόννησος; Όταν απελευθερώθηκε η Στερεά, η Θεσσαλία, τα Ιόνια νησιά, η Ήπειρος, η Μακεδονία, η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα; Πότε ακριβώς; Το σημερινό ελληνικό κράτος, έχει πραγματώσει τους στόχους και τα οράματα των επαναστατημένων Ελλήνων;

Αν ζούσαν σήμερα οι Έλληνες που έφαγαν γάτες, φίδια και ποντίκια στο Μεσολόγγι και στο τέλος έπεσαν μαχόμενοι μέχρις ενός. Οι Σουλιώτισσες του Ζαλόγγου. Οι μάρτυρες της Μονής Αρκαδίου και τόσοι πρόγονοί μας που πότισαν με το αίμα τους το όραμα της χαμένης μας λευτεριάς και έβλεπαν ότι όλα αυτά τα υπέστησαν για να είναι σήμερα πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ο Παπούλιας, τι θα έλεγαν; Δικαιώθηκε άραγε η θυσία τους ή μήπως το όραμά τους ήταν κάτι άλλο;

Κι αν ήταν κάτι άλλο που δεν ολοκληρώθηκε και ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί, τι στάση πρέπει να κρατήσουμε εμείς σήμερα απέναντι στα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας μας;

Πως πρέπει να χαρακτηρίσουμε τους πολιτικούς που παρέλαβαν τη βαριά σκυτάλη στον συνεχιζόμενο αγώνα του έθνους κι αντί να συνεχίσουν την προσπάθεια για πραγματική απελευθέρωση, επιχειρούν να μας πείσουν ότι το όλο πρόβλημα συνίσταται σε κάποιες οικονομικές δυσχέρειες τις οποίες μόλις καταφέρουμε να ξεπεράσουμε, όλα θα είναι καλά;

Το όραμα των αγωνιστών του ’21 ήταν απλά ένα καλύτερο επίπεδο ζωής; Η βελτίωση της καταναλωτικής τους ευχέρειας, όπως ισχυρίζονται σήμερα αριστεροί και δεξιοί; Μα αν αυτό είναι αλήθεια, τότε στην Επανάσταση δεν θα πολεμούσαν οι Έλληνες εναντίον των Τούρκων, αλλά οι φτωχοί Έλληνες μαζί με τους φτωχούς Τούρκους, εναντίον των πλούσιων Ελλήνων και των πλούσιων Τούρκων. Πράγμα που ως γνωστόν δεν συνέβη.

Είναι γνωστές βέβαια οι ανοησίες περί ταξικού χαρακτήρα της Επανάστασης. Ανοησίες που βασίζονται εν πολλοίς στους γνωστούς στίχους του Θούριου του Ρήγα Βελεστινλή, που λένε:

«…..Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή.
Για την ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ’ αντριωμένοι, παντού να ξακουσθεί

Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
Και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.

Ο κόσμος να γλυτώση, απ’ αύτην την πληγή,
κ’ ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.» 

Το λάθος που συνειδητά ή ανεπίγνωστα διαπράττουν, αυτοί που ερμηνεύουν τους στίχους αυτούς με «ταξικό κριτήριο», θεωρώντας ότι ο Ρήγας Φεραίος καλούσε τους λαούς σε μια εξέγερση τύπου «Οκτωβριανής Επανάστασης», καλώντας όλους τους φτωχούς, ανεξαρτήτως φυλής, εναντίον των «λύκων» που «σκληρά τους τυραννούν», υπονοώντας ότι με αυτό το στίχο εννοεί τους πλούσιους, είναι απολύτως έωλο, ανεδαφικό και άσχετο με την ιστορική πραγματικότητα.

Γιατί ο Ρήγας, μέσα από τον Θούριό του εκφράζει τον άσβεστο πόθο των ανθρώπων (πράγματι ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος) για επιστροφή στην προ των «λύκων» εποχή. Δηλαδή στην προ της Άλωσης εποχή. Χαρακτηρίζοντας ως «λύκους» τα δυο κακά της μοίρας του Ελληνισμού: τη Δύση και τους Οθωμανούς. Δυο δυνάμεις οι οποίες συνεργαζόμενες κατέλυσαν το ελληνικότατο Βυζάντιο. Δηλαδή τη φυσική τάξη πραγμάτων στον κόσμο για την αποκατάσταση της οποίας καλεί ο Ρήγας τους λαούς σε επανάσταση, ώστε να αναστηθεί η κοινωνία μέσα στην οποία όλοι οι λαοί, θα ξαναζήσουν όπως και πριν: «ελεύθεροι και αδέρφια εις την γη».

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ρήγας Φεραίος, ενώ εναντιώνεται στην οθωμανική αυτοκρατορία, συλλαμβάνεται και εξοντώνεται όχι από τους Τούρκους, αλλά από τους δυτικούς. Όχι φυσικά γιατί φοβόντουσαν μια εξέγερση ταξικού χαρακτήρα, η οποία για χίλιους λόγους ήταν αδύνατον να επιτύχει, αλλά για να αποφευχθεί να ξανασταθεί (επαναστατήσει) στα πόδια του το ελληνικότατο Βυζάντιο, που είναι εχθρός και των δυτικών και των Οθωμανών.

Να μην καταφέρουν δηλαδή οι Ρωμιοί, υποβοηθούμενοι από όλους τους λαούς που ήταν υπό τη σκέπη τους κατά τη βυζαντινή περίοδο του Ελληνισμού, να αποτινάξουν τους βάρβαρους κατακτητές, Ανατολής και Δύσης.. Ή όπως ποιητικά εναργώς θα γράψει ο Ρήγας Φεραίος: «Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός, και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός». Εκτός κι αν κάποιος ισχυρίζεται, ότι με την αποκατάσταση της χαμένης «λάμψης του σταυρού», προσπαθεί να υποκινήσει μπολσεβικικού τύπου «επανάσταση».

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο οι δυτικοί απαξιώνουν συστηματικά την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας (φυσική κληρονόμο της ελληνικής αρχαιότητας), εννοώντας ότι δεν υπάρχει συνέχεια στην παρουσία του Ελληνισμού στην ιστορία. Υποστηρίζοντας ότι αυτή περιορίζεται στην ελληνική αρχαιότητα.

Το περίεργο βέβαια είναι ότι υπάρχουν και αρκετοί Έλληνες, που θαμπωμένοι από τα φώτα της Εσπερίας, αποδέχονται αυτή την δυτική, απαξιωτική αντίληψη (την απολύτως ανιστόρητη) για την ελληνικότητα του Βυζαντίου. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει κι ο παπα-Γιώργης ο Μεταλληνός, αποδεχόμαστε τον «παππού» μας, απορρίπτοντας τον «πατέρα» μας.

Άρα στη σημερινή πραγματικότητα δεν φθάσαμε δια μαγείας, αλλά ξεκινώντας από αυτή την ένδοξη Επανάσταση που αποσκοπούσε στην αποκατάσταση των εθνικών δικαίων. Επομένως τα πολιτικά κόμματα που στον πυρήνα της ιδεολογίας τους απορρίπτουν το έθνος και διατηρούν θετική στάση στην Νέα Τάξη και την παγκοσμιοποίηση, θα πρέπει να αποφανθούν για το αν συμφωνούν με τους στόχους και τα οράματα των αγωνιστών του ’21. Δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζονται ότι είναι και με την Επανάσταση και με την Παγκοσμιοποίηση.

Η ύπαρξη αυτού του κράτους οφείλεται στον αγώνα και τις θυσίες κάποιων, οι οποίοι καλώς ή κακώς (αυτό είναι δικαίωμα του καθενός να το κρίνει), ένωσαν τις δυνάμεις τους για την απελευθέρωση του έθνους κι όχι απλά για καλύτερες συνθήκες ζωής σε ένα ομοιόμορφο παγκόσμιο περιβάλλον.

Άρα το πραγματικό διακύβευμα για τον Ελληνισμό σήμερα δεν πρέπει να αναζητείται μόνο στη διαχείριση των σημαντικότατων οικονομικών προβλημάτων της χώρας. Αλλά κυρίως στο ποιές πρέπει να είναι οι απαντήσεις και η στάση ζωής, ενός εκάστου εξ ημών σε μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα που σχετίζονται με τη ζωή του έθνους, όπως:

- Αποδεχόμαστε την Επανάσταση του ’21 ως εθνική εξέγερση ή η άποψή μας πρέπει να ταυτιστεί με αυτή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τον οποίο η Επανάσταση ήταν: «μια διακοπή της υπέροχης συμβίωσης των τετρακοσίων χρόνων επειδή κάτι ξεβράκωτοι ξεσηκώθηκαν και προκάλεσαν τις γνωστές προστριβές»;

- Αν αποδεχόμαστε τον εθνικό χαρακτήρα και τα οράματα της Επανάστασης, θεωρούμε ότι αυτά έχουν πια υλοποιηθεί ή υπάρχει ακόμη δρόμος για τον τελικό στόχο;

- Και τέλος αν κάποιοι δεν αποδέχονται τον εθνικό χαρακτήρα, ούτε συμφωνούν με τα οράματά της Επανάστασης, νομιμοποιούνται ηθικά να εντάξουν ανεπιστρεπτί τη χώρα σε ένα πρόγραμμα παγκοσμιοποίησης, απαλείφοντας για πάντα τα εθνικά της χαρακτηριστικά και μάλιστα με τρόπο που να καθιστά αδύνατη την επιστροφή της στην προτεραία κατάσταση;

Για τους Έλληνες Εθνικιστές δεν υπάρχουν διλήμματα και αμφιβολίες. Τα ζώπυρα της Ελληνικής ψυχής που σιγόκαιγαν στα τετρακόσια μαύρα χρόνια της απερίγραπτης σκλαβιάς, την κατάλληλη στιγμή έγιναν πυρκαγιά που καταβρόχθισε τον κτηνώδη κατακτητή.

Βέβαια το 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή η Επανάσταση ανακόπηκε και έκτοτε η Ελλάδα «αναπνέει» με ένα πνευμόνι. Όμως οι Έλληνες Εθνικιστές μένουν προσηλωμένοι στο όνειρο του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη: ότι ο Θεός υπέγραψε την απελευθέρωση της Ελλάδος και δεν παίρνει την υπογραφή Του πίσω. Σύντομα η αληθινή Ελλάδα θα ξαναζήσει πραγματικά.

Όσο για τα «δικαιώματα» στο «διαφορετικό», όλων εκείνων που είναι έτοιμοι να υπογράψουν ή έχουν ήδη υπογράψει «προσκυνοχάρτια», να γνωρίζουν ότι την ύβρη που διαπράττουν προσβάλλοντας το αίμα τόσων ηρώων και μαρτύρων που ανέστησαν την Ελλάδα, σύντομα θα ακολουθήσει η Νέμεσις της ιστορίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ