Υπάρχουν στιγμές που οι νύχτες μας είναι απρόσμενα μεγάλες και μελαγχολικές. Το σκοτάδι δείχνει περισσότερο πυκνό, με τον Ήλιο να έχει αποδράσει σε μέρη ονειρικά ή νοσταλγικά. Αυτές ακριβώς τις στιγμές είναι που δημιουργούνται, εύλογα ίσως, οι απορίες για το τι νόημα μπορεί να έχουν οι οραματισμοί των ρομαντικών που κυνηγούν τα αποκαλούμενα «ανέφικτα», όταν γύρω μας υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Είναι δυνατόν να υπάρχει στ’ αλήθεια χώρος και χρόνος για τις χίμαιρες που δεν αγγίζουμε ποτέ, ενώ γύρω μας μαίνεται αφηνιασμένη η «επικαιρότητα»; Δεν αποτελεί πολυτέλεια η αναζήτηση του Απόλυτου, την ίδια στιγμή που πληθαίνουν οι άνθρωποι που «ζουν» στα παγκάκια και τα χαρτόκουτα; Και όμως… Για όλους Εκείνους που επιζητούν την ριζική αλλαγή του Κόσμου προς το Αληθινά Καλό, απόλυτη προτεραιότητα έχει το Σιδηρούν Όνειρό μας να πραγματοποιηθεί στο σύντομο βιολογικό πέρασμά μας από τα εγκόσμια. Και η λογική; Ο νόμος του εφικτού; Η αμείλικτη στατιστική αριθμών και πιθανοτήτων;
Αυτοί που θέτουν, τόσο πεζά αυτά τα ερωτήματα φαίνεται ότι λησμονούν πως η Ελληνική Ιστορία αποτελεί διαχρονικά μια μόνιμη αναφορά στο Ηρωισμό, σπονδή στο Απόλυτο και στο κυνήγι του. Από τον Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο μέχρι τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, από τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη μέχρι τον Παύλο Μελά και τον Χρυσόστομο Σμύρνης, από τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη μέχρι τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολομό Σολομού, από τον κάθε «ανώνυμο» νεκρό για το Μεγαλείο της Αιωνίας Ελλάδος μέχρι τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανώλη Καπελώνη, το Έθνος των Ελλήνων και οι συνειδητοί εκφραστές του αναζητούν παντού και πάντοτε το άπιαστο, το αδύνατον, γιατί η πρόνοια της Φύσης, η αναζήτηση της Αληθινής Ευτυχίας, ο χωροχρόνος έχουν τάξει τους Έλληνες να προσπαθούν να κάνουν διάλογο με τον ίδιο τον Θεό. Η Ελληνική ψυχή δεν περιορίζεται, δεν τιθασεύεται, δεν υποδουλώνεται, δεν συμβιβάζεται, δεν χωράει σε αριθμούς και διαστάσεις. Φροντίζει να αφήνει το στίγμα της εσαεί. Ας παραδειγματιστούν, λοιπόν, απ’ αυτό οι σύγχρονοι συμπατριώτες μας. Να επιδιώκουν, δηλαδή, κι αυτοί να κοιτάνε ψηλά και να σημαδεύουν ακόμη ψηλότερα, να ονειρεύονται πράγματα και γεγονότα που τους ξεπερνούν, όπως η συνομιλία με το θείο και η συνάντηση-συνταύτιση με την Ευτυχία.
Επομένως, είναι απολύτως αναμενόμενο να ασφυκτιούμε στην σύγχρονη μίζερη πραγματικότητα του «συνταγματικού τόξου», της συνεχιζόμενης μνημονιακής κατοχής, του εθνομηδενισμού, της ψυχικής αλητείας και της εμπορευματοποίησης των αισθημάτων. Θεωρούμε ως μέγα σφάλμα το να αναζητούμε την νοηματοδότηση της ζωής μας σε έννοιες και τόπους άνυδρους, ξένους και εχθρικούς και να μην ανατρέχουμε στις ρέουσες και ζωογόνες πηγές του Αιώνιου Ελληνικού Τρόπου Ζωής. Στην Ελλάδα του σήμερα, η δυστυχία, η ανελευθερία και η υπαγωγή σε καθεστώς δουλείας ή ολοκληρωτικού ελέγχου έχουν μετονομαστεί σε «εποπτεία», ώστε το θύμα (ο Ελληνικός Λαός) να μην σοκάρεται στο άκουσμα της ωμής αλήθειας και να συνηθίζει σιγά-σιγά. Πάντοτε η Αλήθεια προκαλεί δυσφορία και θυμό σ’ αυτούς που συνήθισαν να ζουν με τα ψέματα… Μια Ελλάδα των Αξίων και των Αξιών δεν θα είχε θρονιάσει προσκυνημένους στις κεφαλές των λειτουργιών και των θεσμών της. Στο χέρι, όμως, όλων όσοι νιώθουν Σημαντικοί και Συνειδητοποιημένοι Έλληνες είναι να το αποδείξουν, παίρνοντας την Πατρίδα μας πίσω από τους νέους δυνάστες της και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους.
Η βύθιση στο μηδέν και στην απραξία, η εξοικείωση με την ασημαντότητα, ο καθαγιασμός της αδράνειας και του φιλοτομαρισμού, και αντιστοίχως η δαιμονοποίηση της δράσης και του συλλογικού συμφέροντος αποτελούν μια εντελώς ξένη, προς την ανόθευτη Ελληνική ιδιοσυγκρασία, ιδιότητα. Δεν ήρθαμε στον Κόσμο αυτόν ούτε «για να επιτύχουμε καλύτερα επιτόκια» ούτε «για να σταθεροποιήσουμε την ευρωζώνη». Ως ένα Έθνος και Λαός Πολεμιστών, Ποιητών και Φιλοσόφων, οφείλουμε στον εαυτό μας (και όχι μόνον) να θυμηθούμε το θείο χάρισμα να σημαδεύουμε ψηλά, εξακοντίζοντας την πρό(σ)κλησή μας στ’ αστέρια. Να στοχεύουμε ψηλά, σε απώτατα ύψη, εκεί που δεν το τολμούν ούτε οι Αετοί. Όσο κοιτάμε χαμηλά, θα στοχεύουμε ανάλογα και το πάτωμα θα είναι η «φιλοδοξία» μας, καθώς στο χώμα θα διαλυθούν και θα θαφτούν τα όνειρά μας και τα σχέδιά μας.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές οι Άξιοι Έλληνες έχουν την επιτακτική ανάγκη ενός ακόμη πιο Άξιου συμπατριώτη τους, που ως Ηγέτης τους θα συντάξει το όραμα και θα φέρει το ποθούμενο. Στον νου μου, λοιπόν, έρχονται οι στίχοι από το τραγούδι «Show me a Leader» των Alter Bridge: «Δείξε μου έναν Ηγέτη, ο οποίος δεν θα συμβιβαστεί. Δείξε μου έναν Ηγέτη, έτσι ώστε η ελπίδα ποτέ να μην πεθάνει. Δείξε μου έναν Ηγέτη που να γνωρίζει ποιο είναι το σωστό. Δείξε μου έναν Ηγέτη, έτσι ώστε η ελπίδα να επιζήσει. Χρειαζόμαστε έναν Ήρωα αυτή την φορά, ειδάλλως δεν θα επιβιώσουμε ποτέ».
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι συγκεκριμένοι στίχοι ταιριάζουν «γάντι» στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και τον Ηγέτη του Νίκο Μιχαλολιάκο. Ένας Ηγέτης, ο οποίος δεν συμβιβάστηκε ποτέ για τις ιδέες του, κράτησε επί δεκαετίες την ελπίδα ζωντανή, γνωρίζει ποιο είναι το σωστό και φερόμενος ως Ήρωας συνεχίζει να οδηγεί τους Συναγωνιστές του, στην μάχη της επιβίωσης για την Πατρίδα και τον Λαό. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
