Όλα αυτά τα χρόνια της μνημονιακής κατοχής της Χώρας (αλλά και νωρίτερα), σύσσωμο το «συνταγματικό τόξο», σ’ όλες τις πολιτικές, εκδοτικές και οικονομικές εκδοχές του, έχει ως μόνιμο «τίτλο» στο περιεχόμενο των λόγων του ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε την Ε.Ε. και το ευρώ ως κάτι το «ανώτερο» από εμάς. Οπότε, με βάση αυτό το σκεπτικό, λογικό και αναμενόμενο είναι να ρυθμίζονται προς όφελός τους όσα ενδιαφέρουν την ΕΕ και το ευρώ και μετά να ρυθμίζονται (λέμε τώρα) προς όφελός τους όσα ενδιαφέρουν την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Έτσι λοιπόν, επί 7 χρόνια η Χώρα μας λειτουργεί ως μια οργουελιανή «Φάρμα των Ζώων», δανειζόμενη διαρκώς χρήματα, όχι για την οικονομική ανάπτυξή της, αλλά για να πληρώνει (με τόκο) τους δανειστές της, έναντι μέτρων καταστροφής της πραγματικής της οικονομίας, τα οποία μάλιστα βαφτίζονται στο πλαίσιο της επίσης οργουελιανής «νέας γλώσσας» (Newspeak) ως «μεταρρυθμίσεις», με όλη αυτή την πολιτική και οικονομική «κινεζοποίηση» να έχει αποτελέσει την «πρώτη φάση», εντός της οποίας η ΕΕ πήρε όσα ήθελε και η Ελλάδα τίποτε.
Στην πραγματικότητα, με την διαρκή αναχρηματοδότηση της Ελληνικής κρίσης, η ΕΕ αγόρασε τον απαραίτητο χρόνο για να προωθήσει την δική της ατζέντα. Στην αρχή, μετατρέποντας το Ελληνικό χρέος από ιδιωτικό σε δημόσιο, ώστε να προστατευτούν από ένα αναπόφευκτο και εξυγιαντικό για την Ελλάδα «κούρεμα» τα τραπεζικά ιδρύματα κάποιων «ευυπόληπτων» διεθνών τοκογλύφων. Εν συνεχεία, προστατεύοντας το ευρώ, εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης, χωρίς να υποχρεωθεί να παράσχει στην Ελλάδα ανταλλάγματα, σε περίπτωση απόπειράς της να το εγκαταλείψει, εξουδετερώνοντας μια τέτοια απόπειρα εκ των έσω, χειριζόμενη καταλλήλως τις εγχώριες εντολοδόχες πολιτικές δυνάμεις, αριστερής και δεξιάς πολιτικής προέλευσης. Και τέλος, εν μέσω υποχώρησης της εγχώριας επιχειρηματικότητας και της γενικής φτωχοποίησης, δημιουργώντας πλαίσιο εκπτωτικής εξαγοράς της όποιας οικονομικής δραστηριότητας απέμεινε υπέρ τρίτων για το παρόν και (κυρίως) για το μέλλον.
Επειδή, λοιπόν, πολύς λόγος γίνεται (και πάλι) τις τελευταίες ημέρες για το περιβόητο «χρέος», αυτό που ίσως μπορεί να γίνει είναι μια λογιστική τακτοποίηση (όχι μείωση) του δημόσιου «χρέους», που, αν ποτέ γίνει, θα πραγματοποιηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να εγγυηθεί ότι η Ελλάδα θα παραμείνει για δεκαετίες μια ελεγχόμενη αποικία με πένητες κατοίκους. Από την στιγμή που οι εκάστοτε «ελληνικές» πολιτικές ηγεσίες δέχονται την διάλυση της Χώρας σε δόσεις, όπως υπογράφηκε το 2010, η περαιτέρω κατρακύλα προς την πλήρη επέκταση της κατοχής του Τόπου και της ανάλογης φτωχοποίησης των Ελλήνων θα συνεχίζεται.
Εάν δεν αντιληφθούμε, στο σύνολο ως Συνειδητοποιημένοι Έλληνες, ότι η ΕΕ και το ευρώ αποτελούν πλέον εργαλεία εξυπηρέτησης των στενών συντηρητικών συμφερόντων των πιο στυγνών εκπροσώπων της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και υποδούλωσης του Έθνους των Ελλήνων, τότε ο βρόγχος της θηλιάς στον λαιμό μας δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο αντίδρασης και αντίστασης στα εθνοκτόνα Μνημόνια. Με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στην εθνική και κοινωνική πρωτοπορία αντιστεκόμαστε στον αφελληνισμό της Χώρας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
