Μετά την εξευτελιστική παραδοχή του διευθυντή της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη ότι «η τρόικα μας γράφει τα νομοσχέδια» (άσχετα αν αργότερα επιχείρησε εντελώς αποτυχημένα να μπαλώσει αυτή την γκάφα), ήρθε μια εκ νέου ομολογία από το ίδιο πρόσωπο που αποδεικνύει ξανά την αποστολή εντολοδόχου που έχει (και) η νυν συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Συγκεκριμένα, ο Ζαχαριάδης δήλωσε ότι «Είναι μια όντως πάρα πολύ δύσκολη διαπραγμάτευση και μία πάρα πολύ δύσκολη συγκυρία, για να το πω αλλιώς με έναν μεταφορικό τρόπο, ο οποίος απεικονίζει την πραγματικότητα είναι ότι μας έχουν βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι εδώ και πολλά χρόνια στην οικονομία, δηλαδή είμαστε ζορισμένοι».
Μπορεί ο Ζαχαριάδης να θέλει να βάλει στο κάδρο των ευθυνών και τους προκατόχους της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης στην μνημονιακή διαχείριση της εξουσίας (και όντως κάτι τέτοιο ισχύει), αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει στο ελάχιστο τους πολιτικούς απατεώνες της αριστεράς, οι οποίοι από τα προεκλογικά «θα σκίσουμε τα μνημόνια μέρα μεσημέρι», «θα καταργήσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους με έναν νόμο και σ’ ένα άρθρο», «θα χτυπάμε τους ζουρνάδες να χορεύουν οι αγορές», «go back, Μαντάμ Μέρκελ», κ.τ.λ. υιοθέτησαν, ως κυβέρνηση πλέον, πλήρως την στάση «στα τέσσερα», όπως θα έλεγε και ο άλλος κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος.
Στο ίδιο, όμως, μήκος κύματος κινήθηκε και ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης (ο οποίος, για να μην ξεχνιόμαστε, δηλώνει υπερήφανος για την παραβατική και παρακρατική «αντιφασιστική» δράση του γιόκα του), καθώς δήλωσε ότι «Ζούμε σε συνθήκες μιας διαρκούς πολιτικής ήττας. Είμαστε αναγκασμένοι διαρκώς να κάνουμε συμβιβασμούς. Αλλά ταυτόχρονα να μπορούμε να διακρίνουμε και ποιες είναι οι -μικρές έστω- δυνατότητες για να σώζουμε ή να κερδίζουμε πράγματα από τη συμφωνία με τους “θεσμούς”», για να προσθέσει στην συνέχεια ότι «μπορεί να υποστήκαμε μια πολιτική ήττα, αλλά η μεγαλύτερη πολιτική ήττα είναι όταν υιοθετείς τις προτάσεις του αντιπάλου σου».
Οι τύποι όχι απλώς είναι «λούζερς» και «καρπαζοεισπράκτορες» των διεθνών τοκογλύφων, αλλά το παραδέχονται κιόλας με απύθμενο θράσος. Και γιατί τότε δεν παραιτούνται; Μα τι σόι αριστεροί θα ήταν αν δεν συνέχιζαν να απολαμβάνουν την εξουσία και τα παρελκόμενά της;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
