Τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες κάνουν επανάσταση

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

«Τούτος ο τύπος ανθρώπου έχει ζωτικό ενδιαφέρον να κάνει άρρωστη την πραγματικότητα και να αναποδογυρίσει τις έννοιες του καλού και του κακού, του αληθινού και του ψεύτικου, έτσι ώστε να εκθέσει σε κίνδυνο τη ζωή και να συκοφαντήσει τον κόσμο». Φρειδερίκος Νίτσε

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν από κάπου τριάντα χρόνια. Θα μπορούσαν να είναι δυο παιδιά ντυμένα πειρατές για ένα παιχνίδι καλοκαιρινού μεσημεριού. Ο ένας, ψυχή και πνεύμα Πήτερ Παν. Ο άλλος, μοιάζει περισσότερο με τον Κάπταιν Χουκ. Η αφιέρωση στην ανάποδη της φωτογραφίας μιλά για «πολεμιστάδες» της φυλής. Παρατηρώ την φωτογραφία. «Το μυστικό της Χρυσής Αυγής είναι η φυλαγμένη ρανίδα της ελληνικής ύπαρξης η οποία σε κάποιους, τύχη αγαθή ξυπνά και φλογίζει την ύπαρξή τους», μου ψιθυρίζει.

Ένας συναγωνιστής, νεώτερος, μου εξομολογήθηκε πως ενστικτωδώς είναι εθνικιστής από παιδί. Γνωρίζω το πρόσωπό μου στην περιγραφή. Το έχω δει στα θρανία των παιδιών στα σχολεία. Στις σημαίες και τα σύμβολα τα οποία σχηματίζουν, πριν τα ιερατεία «αναποδογυρίσουν τις έννοιες του καλού και του κακού». Αυτοί είναι οι πραγματικοί επαναστάτες. Κανείς, φίλος ή εχθρός, δεν μπορεί να τους σταματήσει. Ακούν την φωνή που μιλά στο αίμα τους. Τα συναισθήματά τους μετουσιώνονται σε πνεύμα και ιδέες. Η καρδιά τους πάλλεται από αγάπη για την γη μας, κι από αυτήν γεννιέται η γνώση, όπως η Αθηνά από την κεφα- λή του Διός.
Αυτοί οι Εθνικιστές είναι που κάνουν και τώρα και αύριο την επανάσταση.

Κανείς επαγγελματίας πολιτικός δεν έκανε, κι ούτε θα μπορέσει να κάνει επανάσταση. Είναι όμως ειρωνεία της ιστορίας πως, αντίθετα, οι επαναστάτες πάντοτε, αφού βάλουν το κεφάλι τους στην λαιμητόμο, ελευθερώνουν τους πολιτικούς. Πριν μερικές μέρες διάβασα το κείμενο ενός εξ αστικών καταβολών αντιπάλου του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, το οποίο αποκαλύπτει ξεκάθαρα την αναπηρία της Μεταπολιτεύσεως. «Πιάστηκαν όλοι τους στον ύπνο», γράφει μεταξύ άλλων, «ακόμη και όσοι καθημερινά γέμιζαν τις φιλικές τους εφημερίδες με σήματα κινδύνου επικείμενης δικτατορίας. Κανείς δεν τα επίστευε. ούτε καν οι ίδιοι, όπως αποδείχτηκε. «Mε ποιον στρατό θα κινηθούν; Όλοι οι φαντάροι είναι Λαμπράκηδες», σου έλεγε ο Mανόλης Aνδρόνικος (…) Aνάλογα έπαθαν οι αυλικοί, όταν ανακάλυψαν πως το σκοτάδι της συνωμοσίας είχε δύο πάτους: την δικτατορία που σχεδίαζαν με τους βασιλόφρονες στρατηγούς, τους την εσούφρωσαν οι συνταγματάρχες. Bρε ανιστόρητε, πόσα επιτυχημένα κινήματα έχουνε κάνει οι χορτάτοι στρατηγοί; (…) Kάτι τέτοια σε κάναν να εύχεσαι την παραδειγματική εκτέλεση των επίορκων αξιωματικών, αλλά με τον όρο πως μαζί θα εκτελούσαν. ποιοι, καλέ μου; και τους μαλακισμένους φύλακες της ξεφτιλισμένης δημοκρατίας».

Αυτά σημειώνει ο αείμνηστος νεοελληνιστής καθηγητής Γιώργος Σαββίδης, (1929-1995). Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία έχει προβληθεί ως πρότυπο άπιαστο για τους Ελληνες «χωριάτες» της Δύσης, ο «επαγγελματισμός» και η «εξειδίκευση». Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς πώς ακρωτηριάζεται η ελευθερία σκέψεως του ανθρώπου, σε κάθε βήμα. Σύμπας ο πληθυσμός των γονέων, για παράδειγμα, είναι πνευματικά ευνουχισμένος, καθώς μηρυκάζει φαφλατοσύνες ψυχολόγων, διατροφολόγων και κάθε λογής «ειδικών» σπουδαγμένων σε ιδιωτικά σχολεία, με μεταπτυχιακά και γραφεία σε «ευγενή» προάστεια, για να εκπληρώσει το έμφυτο και αυτονόητο της ζωής.

Οι Εθνικιστές είναι το αντίθετο των «ειδικών» του Συστήματος, αυτών που υπέδειξαν ως «καταλληλότερους» να κυβερνήσουν, τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο.
Οι «επαγγελματίες» των ιδεών, της πολιτικής, της κοινωνική ζύμωσης, όπως τώρα οι υπάλληλοι των ΜΚΟ και της ΝΤΠ, είναι οι χειρότεροι των κομφορμι-
στών, τα μαντρόσκυλα του Συστήματος. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε σήμερα αν ζούσε, ο Σαββίδης, βλέποντας τους δημοκράταρους της ΝΔ (με ενσωματωμένους ΡΗΓάδες, ΚΝίτες και ΕΚΚείτες…), και τις μεγαλοαστικών καταβολών και συμπεριφορών αριστερές συσπειρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να εξαθλιώνουν τους Έλληνες, και να διώκουν με παράνομες και αντισυνταγματικές διαδικασίες τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

«Η μεγαλύτερη εξυπνάδα των πραξικοπηματιών ήταν πως εξαρχής αποφάσισαν να μην πατήσουν πάνω σε πτώματα. Έτσι και η αντίσταση στην δικτατορία τους δεν είχε καμιά σχέση με την κατοχική: κανείς τώρα δεν έπαιξε το κεφάλι του κορώνα-γράμματα, εκτός ίσως από τον Παναγούλη. Όλοι εμείς οι άλλοι, κατά βάθος, επαίζαμε την Αντίσταση.» (Τα αποσπάσματα από το κείμενο του Γ.Π. Σαββίδη «Η 21η Απριλίου κι εσύ», περιοδικό «Ιστός», 1992).

Εκείνα τα αγόρια που ονειρεύτηκαν μια Χρυσή Αυγή, βρήκαν κάτι που πρέπει το Εθνικιστικό Κίνημα να διαφυλάξει: Την αγνότητα και το πάθος. Όχι το παπικό κήρυγμα, αλλά την περιέργεια του «πώς λειτουργεί;». Έτσι θα ανάψει δυνατή η φωτιά, από την σπίθα που ξεπετάγεται στις καρδιές μας όσο υπάρχουν ρανίδες αίματος να την μεταφέρουν, για να λαμπαδιάζουν τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, και να τα βλέπουν όλα καινούρια, όλα κοφτερά ξεκάθαρα, χαιρετώντας υπερήφανα τον ήλιο, «αεί παίδες».