Είναι γνωστή η περίπτωση του «αντιεξουσιαστή» ληστή Δημήτρη Χαρίση (ο 27χρονος αδερφός του οποίου έχει καταδικαστεί κι αυτός για ληστείες και επίσης έχει κατηγορηθεί για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς»), ο οποίος συνελήφθη πριν από λίγο καιρό για την αρπαγή των χρημάτων του ΑΤΜ της Γεωπονικής Σχολής.
Μέσα από τον γνωστό παρακρατικό ιστότοπο ήρθε στην δημοσιότητα επιστολή-«μανιφέστο» του εν λόγω ληστή όπου, ανάμεσα σ’ άλλα, διαβάζουμε τα εξής: «Τα χρήματα της ληστείας λοιπόν προορίζονταν για να καλύψουν τις ανάγκες της καθημερινής μου διαβίωσης. Ήταν μια συνειδητή επιλογή να αρνηθώ τη σύγχρονη μορφή εργασίας που θέλει τον άνθρωπο ως πειραματόζωο στα χέρια του εκάστοτε εργοδότη, να αρνηθώ την τυραννία του ξυπνητηριού, το επικριτικό βλέμμα του αφεντικού, τις καθημερινές προσβολές, τις «φιλικές παραινέσεις» για μεγαλύτερη παραγωγικότητα και γενικότερα τη ρομποτοποιημένη καθημερινότητα του εργαζόμενου στα πλαίσια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας».
Πρέπει να διαβάσεις ξανά και ξανά την θρασύτατη διατύπωση του συγκεκριμένου τεμπελχανά, ο οποίος αρνείται «την τυραννία του ξυπνητηριού»(!), για να συνειδητοποιήσεις ότι η γραπτή αυτή τοποθέτηση αποτελεί ένα ξεκάθαρα χυδαίο φτύσιμο στα μούτρα των πραγματικά σκληρά εργαζομένων ανθρώπων, οι οποίοι ζουν, υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες με το πιο χαμηλό μεροκάματο και τρέμουν στην ιδέα να πέσουν στην ανεργία και τα υπόλοιπα αρνητικά επακόλουθά της. Σε ένα γενικότερο επίπεδο, πρόκειται για μια ακόμη θλιβερή εκδήλωση της πλήρους απόσπασης των «αντιεξουσιαστών» από την εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, καθώς όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον κόσμο της εργασίας, αλλά με τέτοιου είδους οικτρές απόψεις και τις ληστρικές πρωτοβουλίες που ακολουθούν, φροντίζουν να αντιμετωπίζουν από τα ανεμοδαρμένα ύψη μιας γυμνής ιδεοληψίας όλους εκείνους τους αληθινούς εκπροσώπους της εργατικής τάξης που υφίστανται το διαρκές βάσανο και την ανάλογη αγωνία του κυνηγητού του μεροκάματου.
Κάτι ανάλογα «σαΐνια» του ίδιου χώρου ήσαν που πριν από αρκετά χρόνια οργάνωναν εκδηλώσεις υπέρ της μερικής απασχόλησης, με το (φαιδρό) επιχείρημα ότι αυτή αφήνει περισσότερο ελεύθερο χρόνο! Η απαξίωση τόσο της εργασίας όσο και των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτήν, έστω και κάτω από άδικες, καταπιεστικές και λοιπές δυσχερείς συνθήκες στον κόσμο της στυγνής καπιταλιστικής κυριαρχίας, είναι ολοφάνερη στην «αιτιολόγηση» του προαναφερόμενου ληστή. Θα ήταν όμως, όχι μόνο παράλειψη, αλλά και συνειδητή στρέβλωση της αλήθειας, αν δεν επισημαίναμε ότι η άρνηση της εργασίας, η οποία μπορεί να συμπυκνωθεί ως τίτλος στην απίστευτη φράση «τυραννία του ξυπνητηριού» δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα πολιτικής συμπεριφοράς των «αντιεξουσιαστών», αλλά μια συνεχώς αυξανόμενη στάση. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι αναλύσεις, οι αφίσες, τα τρικάκια, τα συνθήματα που κρίνουν όλο τον εργαζόμενο (και άνεργο) κόσμο με ένα ελιτίστικο, περιφρονητικό, ψευτοαριστοκρατικό τρόπο, αποκαλύπτοντας έναν βαθύτατα άρρωστο «αβαντγκαρντισμό».
Στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα με πυξίδα τις ανεδαφικές απόψεις τους, αδυνατούν(;) να καταλάβουν ότι στην έρημο του καπιταλισμού κάθε «όαση» δεν είναι τίποτα άλλο από οφθαλμαπάτη. Στον διεστραμμένο «αντιεξουσιαστικό» κόσμο τους σκιαγραφούνται οι ψεύτικες οάσεις του «εναλλακτισμού», οι ψευδεπίγραφες «εργατικές» ενώσεις, οι απογυμνωμένες από ουσιαστικό εργασιακό περιεχόμενο τοποθετήσεις που δημιουργούν ένα «ω! τι επαναστατικό» lifestyle για τους μετέχοντες σ’ αυτούς τους διανοητικούς λαβύρινθους, που και τον καπιταλισμό δεν αμφισβητούν έστω και στο ελάχιστο, αλλά και την έννοια του εργαζόμενου προσβάλλουν με την «αφ’ υψηλού» στάση τους. Το να πάρεις κάποια βαθιά στερεότυπα και να μην τα προεκτείνεις ενεργητικά και ευεργετικά ως προς την ουσία τους, αποτελούν ξεκάθαρα ενδείξεις επαναστατικού βερμπαλισμού, πολιτικής αγραμματοσύνης, κοινωνικής απομόνωσης και εργασιακής άρνησης. Η εύκολη «πατέντα» της άρνησης «της σύγχρονης μορφής εργασίας», που με θρασύτητα επικαλείται ο «αντιεξουσιαστής»-ληστής, αποτελεί στην πραγματικότητα την μάσκα-δικαιολόγηση της τεμπελιάς.
Ο ψευτοδιδακτισμός, το επιτιμητικό κούνημα του δαχτύλου, ο διαχωρισμός ανάμεσα στους «έξυπνους» που αρνούνται «την σκλαβιά της εργασίας» και τα «κορόιδα» που «χρησιμοποιούνται» απ’ αυτήν, αποτελούν συνηθισμένες πρακτικές των ολοένα και αυξανόμενων «αντιεξουσιαστών» που θέλουν να ντύσουν ιδεολογικά την δική τους απροθυμία να εργαστούν, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε μια μόνιμη επαφή με την… τυραννία του ξυπνητηριού. Το γεγονός, μάλιστα, ότι μια τέτοια προκλητική (αντεργατική κατ’ ουσίαν) τοποθέτηση πέρασε εντελώς στο απυρόβλητο από τα υπόλοιπα συγκοινωνούντα δοχεία του «αντιεξουσιαστικού» χώρου φανερώνει και την βαθιά σήψη που τον διέπει.
Μια σήψη, η οποία δείχνει ότι είναι σαφείς και ξεκάθαροι οι λόγοι που ολοένα και περισσότερα τμήματα της ευρύτερης διεθνιστικής αριστεράς έχουν εγκαταλείψει ουσιαστικά την προσπάθεια προσέγγισης των Ελλήνων Εργαζομένων και επικεντρώνουν πλέον το ενδιαφέρον τους σε άλλους τομείς όπως οι «πρόσφυγες», τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα κ.τ.λ.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
