Από την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"
Ο Κάρολος Μωρράς υπήρξε ένας πρωτοπόρος εθνικιστής διανοούμενος της Γαλλίας με πλούσια πολιτική δράση. Η επιρροή των ιδεών του ξεπέρασε τα σύνορα της Γαλλίας και επηρέασε και πολλούς από τους Έλληνες διανοουμένους, που κατά κανόνα υπήρξαν ως γνωστόν γαλλομαθείς όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Ίων Δραγούμης και ο Περικλής Γιαννόπουλος. Σύμφωνα με τις απόψεις των ειδικών ο Κάρολος Μωρράς ενεπνεύση πολλές από τις ιδέες του από τον Έλληνα λογοτέχνη Ζαν Μωρεάς (Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο), ο οποίος υπήρξε και ο πνευματικός κατά κάποιο τρόπο ηγέτης του κινήματος του Ρομανισμού. Ενός κινήματος βαθύτατα εθνικιστικού, που πίστευε στο μεγαλείο του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και είχε έντονο αντισιωνιστικό χαρακτήρα. Στις αρχές του 20ου αιώνος ο Κάρολος Μωρράς ίδρυσε το πολιτικό κίνημα Γαλλική Δράσις, η οποία εξέδιδε και την ομώνυμη εφημερίδα. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος του έργου του «Οι πολιτικές μου ιδέες»:
Οι ιδέες που προήλθαν από τις φυσικές και βιολογικές επιστήμες έπαιξαν αρχικά, κατά τον προηγούμενο αιώνα, ένα σημαντικό ιστορικό ρόλο, ρόλο προωθητικό και λυτρωτικό πού δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.
Πολλά πνεύματα, συναντώντας μερικούς αφορισμούς σχετικά με την τρέχουσα πολιτική και βρίσκοντας ότι οι αφορισμοί αυτοί έρχονται σε άμεση αντίθεση με τις αρχές που διέπουν την υπόλοιπη φύσι, θέλησαν να εξετάσουν τους αφορισμούς αυτούς. Η φύσις είναι πλασμένη βάσει μια αρχής και η ανθρώπινη κοινωνία πλασμένη βάσει μιας αντίθετης αρχής; ή οι δύο αρχές είναι ίδιες; ή χωρίς να είναι ίδιες και χωρίς να είναι αντίθετες, οι αρχές αυτές δεν είναι άραγε ανάλογες και διαφορετικές ταυτόχρονα; Να το πρόβλημα στη διατύπωση και μάλιστα στη σωστή διατύπωση του οποίου συνέβαλε πολύ η βιολογία. Έστω και αν, έπειτα, ή βιολογία έδωσε λαβή σε συγχύσεις, έστω και αν εξέβαλε απλές αναλογίες, συχνά μακρινές, ως ταυτότητες, οι αρχικές υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε παραμένουν αξέχαστες.
Οι πλάνες της στάθηκαν προσωρινές, αλλά οι υπηρεσίες που προσέφερε είναι μόνιμες. Οι βιολογικές Ιδέες επέδρασαν υπό μορφή διαφωτιστικών υποδείξεων, καθιστώντας την πολιτική επιστήμη ικανή να συλλάβη σωστά, με τους δικούς της τρόπους, την ουσία της πολιτικής κληρονομικότητας, της πολιτικής επιλογής, της πολιτικής συνεχείας. Συνεισέφεραν εξ άλλου και θα συνεισφέρουν ακόμη υλικές συμβολές, πού δεν είναι βέβαια δυνατόν να παραμελήσουμε διότι όσο και εάν η πολιτική κληρονομικότης διακρίνεται από την βιολογική κληρονομικότητα, υπάρχουν πολλές σχέσεις ανάμεσα σ' αυτές τις δυο τάξεις πραγμάτων, σχέσεις πού απορρέουν από το γεγονός ότι το κοινωνικό όν, ο άνθρωπος, είναι επίσης ένα όν που υπάγεται στους νόμους της ζωής.
Η πολιτική επιστήμη είναι αυτόνομη αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν επικοινωνεί με τις άλλες επιστήμες. Η κοινωνιολογία διακρίνεται απ' τη βιολογία αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι ανάμεσα τους ξένες και χωρίς σχέση.
Μια κοινωνία μπορεί να τείνη προς την ισότητα, αλλά, στην βιολογία, η ισότης βρίσκεται μόνο στο νεκροταφείο.
Όσο περισσότερο το όν ζει και τελειοποιείται, τόσο περισσότερο ο καταμερισμός της εργασίας επιφέρει την ανισότητα των λειτουργιών, η οποία, με τη σειρά της, επιφέρει μια διαφοροποίηση των οργάνων και την ανισότητα ανάμεσα στα στοιχεία τους, έστω και αν τα στοιχεία αυτά έχουν ταυτότητα προελεύσεως. Η ισότης μπορεί να βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι της κλίμακος, στη αφετηρία της ζωής. Καταστρέφεται από την πρόοδο της Ίδιας της ζωής. Η πρόοδος είναι επιλεκτική και αριστοκρατική.
Αυτό δεν αποδεικνύει βέβαια (δεν αποδεικνύει ακόμη) ότι η κοινωνική μας πρόοδος θα συντελεσθεί, κατ’ ανάγκη, όπως η ζωική πρόοδος, εις βάρος της ισότητος των ατόμων. Αυτό δεν αποδεικνύει (ακόμη) ότι οι λειτουργίες και τα όργανα του Κράτους πρέπει να είναι άνισα μεταξύ τους. Πάντως, η παραπάνω διαπίστωσις εισάγει στα πνεύματα πού σκέπτονται, μαζί με την σαφή αντίληψη της διαδικασίας, πού ακολουθεί η φύσις, το αίσθημα ότι ή διαδικασία αυτή δεν είναι διόλου εκείνη την όποια πρεσβεύει το μαρξιστικό δόγμα.
Τα πνεύματα αυτά που σκέπτονται καταλήγουν έτσι στο να ταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο εικασίες:
α) Ίσως να υπάρχη στην φύση ένα ανθρώπινο βασίλειο (ανθρώπινη επικυριαρχία) Regne Humain, συγκροτημένο σαν κράτος εν κρατεί καi του οποίου o γενικός κανονισμός διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους φυσικούς νόμους, είναι εντελώς αντίθετος προς αυτούς και ισοδυναμεί με την πλήρη αντιστροφή τους.
Και β) Ίσως — διότι η απίθανη πρώτη υπόθεσις αποκρούεται, από όλες τις σύγχρονες Ιδέες — η άποψις αυτή να είναι λανθασμένη και το καθεστώς του ανθρώπινου γένους να περιλαμβάνη επίσης κατά μεγάλο ποσοστό τους νόμους αυταρχικότητας και ιεραρχίας, που διέπουν καταφανώς τα άλλα όντα.
CHARLES MAURRAS – MES IDEES POLITIQUES
