Έχουν περάσει αρκετές ημέρες από τις δολοφονικές πυρκαγιές στην Αττική, αλλά ο απόηχος των γεγονότων είναι ακόμη πολύ ισχυρός. Καθώς οι λεκτικοί βερμπαλισμοί περί «ασύμμετρης απειλής» και οι υπαινιγμοί της… άσπιλης και… αμόλυντης «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης για «σκοτεινά κέντρα» δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, έπρεπε να επαναφερθεί η γνωστή συνταγή που χρησιμοποιεί κάθε κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης και του «Συνταγματικού τόξου» που… σέβεται τον εαυτό της. Αυτοί «που φταίνε», σε αποκλειστική βάση, είναι πάντοτε «οι προηγούμενοι», από τους οποίους οι νυν παρέλαβαν «καμένη γη» (με την κυριολεκτική έννοια του όρου στην προκειμένη περίπτωση…).
Αυτό το «ανάθεμα» στους προηγούμενους ήθελε να τονίσει, με τον δικό του τρόπο, ο συριζαίος Χριστόφορος Βερναρδάκης, ο οποίος, αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, ζήτησε «Να μη βάλλεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι 44 ετών»! Καταρχάς, η επίκληση του… νεαρού της ηλικίας του Τσίπρα δεν έγινε απλώς για την υπεράσπιση του συγκεκριμένου προσώπου. Πίσω από τον Τσίπρα πέτυχαν να εμφανιστούν ως «νέοι», «ανανεωτικοί», «προοδευτικοί» και «προσοδοφόροι» πρόσωπα και φορείς αρκετά παλαιών παρακμιακών ρευμάτων του εγχώριου πολιτικαντισμού: επαγγελματίες πολιτικοί της αριστεράς, εργατοπατέρες και καρεκλοκένταυροι του συνδικαλισμού, αποσυνάγωγοι πασόκοι που στο κραταιό ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να έχουν «στον ήλιο μοίρα». Όλη αυτή η ετερόκλητη οπισθοφυλακή του αριστερού εξουσιασμού απεργάστηκε δια του «φρέσκου» και «μόλις 44 ετών» ηγέτη τους την αναπαρθένευσή τους.
Πλαστογράφησαν τις πρωταρχικές ιδεολογικοπολιτικές ταυτότητές τους, κολλώντας πάνω τους την φωτογραφία του έχοντα μόνιμα χαζοχαρούμενο ύφος Τσίπρα. Σε άλλη περίπτωση η… πατρική προτροπή του Βερναρδάκη θα προκαλούσε απλώς τον γέλωτα, εάν δεν υπήρχε μια εκατόμβη θυμάτων από την εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία της κυβέρνησης. Αλλά είναι πραγματικά γελοίο, όσο και αηδιαστικό, να συμβαίνουν αυτά σε ένα κόμμα στο οποίο πιστεύουν ότι ένας 15χρονος δικαιούται να αποφασίζει για το αν μπορεί να αλλάζει το φύλο που του έδωσε η Φύση, αλλά ένας 44χρονος να θωρείται κάτι μεταξύ βρέφους και νηπίου και γι’ αυτό πρέπει να τίθενται εκτός κριτικής τα όποια πεπραγμένα του. Φαίνεται ότι η έννοια και η ιδιότητα της ηλικίας στην αριστερή ερμηνευτική προσέγγιση έχει αυξομειώσεις, ανάλογα με το τι συμφέρει στην διαμόρφωση του περιβόητου «ηθικού πλεονεκτήματος».
Αυτό που αποτελούσε «προνόμιο», (η ηλικία, δηλαδή) προκειμένου να μπορέσει να πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τώρα παρουσιάζεται ως μειονέκτημα και ανασταλτικός παράγοντας. Ο «νέος με την αδάμαστη θέληση» που «θα τα άλλαζε όλα» με «την ορμή του νεανικού ενθουσιασμού του» το 2015, το 2018 μετατρέπεται σε έναν άπειρο και άβγαλτο, μόλις… 44 ετών, που βρίσκει μπροστά του ανυπέρβλητα εμπόδια από το καταραμένο παρελθόν. Η εικόνα του Τσίπρα στον τόπο της τραγωδίας, όπου πήγε και έφυγε σαν κλέφτης, ήταν αποθεωτικά ελεεινή. Ανάθεμα κι αν κατάλαβε ή αν ένιωσε έστω και κάτι από αυτό που πραγματικά συνέβη μερικά 24ωρα νωρίτερα. Του μιλούσαν κι αυτός κοιτούσε αλλού, σαφές δείγμα ότι άλλα του έλεγαν, κι αυτός άλλα σκεφτόταν.
Βεβαίως, υπάρχουν οι μόνιμα καχύποπτοι, κακόβουλοι, κακόπιστοι και έχοντες την ψυχή τους μαύρη από κακία, μίσος και… μισαλλοδοξία (όπως θα έλεγε και κάποιος θλιβερά γνωστός-γραφικός «δικαιωματάκιας») που υποστηρίζουν ότι ο Τσίπρας πήγε εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα στα καμένα για να μην έρθει αντιμέτωπος με την αγανάκτηση, την οργή ή τίποτα πολύ χειρότερο των κατοίκων που έχασαν τα πάντα, σε έμψυχο και άψυχο επίπεδο. Δυστυχώς, γι’ αυτούς, δεν είναι… διανοούμενοι (όπως θα έλεγε ξανά ο θλιβερά γνωστός-γραφικός «δικαιωματάκιας») για να αντιληφθούν την… άδολη αθωότητα ενός νέου στην τρυφερή ηλικία των… 44 ετών, ο οποίος θέλει να μάθει τα πάντα στην ζωή, έστω κι αν αυτό περνά μέσα από τον θάνατο αμέτρητων ανθρώπων. Παρότι νέος και ενθουσιώδης είναι τόσο σοβαρά καταρτισμένος, ώστε όχι μόνο να μην γνωρίζει ότι τελικά υπάρχουν θαλάσσια σύνορα και ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος δεν είναι δύο διαφορετικά νησιά, αλλά και ότι για να αναγνωρίσει κάποιος ότι όντως ένα σώμα, που επιπλέει άψυχο στην θάλασσα ή κείτεται στην ξηρά καρβουνιασμένο, χρειάζεται… έκθεση ιατροδικαστή.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι ζούμε στο θέατρο του παραλόγου, σε μια δραματική παράσταση αόριστης χρονικής διάρκειας. Ο εθισμός των πισινών των συριζαίων (και ανελαίων, για να μην ξεχνιόμαστε) στην αναπαυτική καρέκλα της εξουσίας είναι εφάμιλλος των προηγηθέντων απ’ αυτούς. Η συνεχής προσπάθειά τους να διαιωνίσουν πάση θυσία (των άλλων…) την παραμονή τους στους κερδοφόρους θώκους της εξουσίας παράγει παρακμή, οδύνη, καταστροφή (πάντα για τους άλλους…). Το φθηνό και φαιδρό επιχείρημα του Βερναρδάκη εμπεριέχει στον πυρήνα του την (γνωστή) έσχατη γραμμή αμύνης κάθε συστημικής κυβέρνησης που αποτυγχάνει στο έργο της. Με βάση αυτή την λογική, κάθε νέα κυβέρνηση παραμένει αιωνίως άμοιρη των ευθυνών της, διότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δημιούργησαν μείζονα (και άλυτα προβλήματα). Σοφιστεία του χειρίστου είδους, που υποτιμά πλήρως την νοημοσύνη των Ελλήνων, θεωρώντας τους χαζούς, βλάκες, ηλίθιους και οτιδήποτε άλλο παρεμφερές.
Επιστρέφοντας στα του τώρα, αναμφίβολα στην πιο δύσκολη στιγμή της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί την χαμένη (και ακίνδυνη γι’ αυτόν) αντιπολιτευτική ανευθυνότητα της περιόδου Μάιος 2012 - Ιανουάριος 2015, την ίδια ώρα που ο Τσίπρας ζητεί την δική του επιστροφή από την αόριστη «πολιτική ευθύνη» στην ακαταλόγιστη ανηλικότητα των… 44 ετών. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
