ΜΑΙΡΗ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΟΥ
Ο Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ , προς τιμή του οποίου έχει ονομασθεί κεντρικός δρόμος των Αθηνών, γεννήθηκε στην Ζυρίχη της Ελβετίας το 1798. Προερχόταν από πλούσια οικογένεια. Σπούδασε φαρμακευτική και λίγη από την επιστήμη της Ιατρικής. Χαρακτήρας ανήσυχος, τον Σεπτέμβριο του 1821 πείθει την Ελβετική ιεραποστολή πως είναι γιατρός με ειδικότητα την χειρουργική και με την συστατική επιστολή την οποία εξασφαλίζει, παρουσιάζεται στην Φιλελληνική επιτροπή της Βέρνης δηλώνοντας πρόθεση να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις τους υπόδουλους Έλληνες. ´Ανθρωπος με ανήσυχο πνεύμα καταφθάνει στην Ελλάδα και τον Σεπτέμβριο του 1822 βρίσκεται πάνω στο <<Άρη>> του Ανδρέα Μιαούλη, όπου και σώζει από βέβαιο θάνατο πολλούς Έλληνες τραυματίες. Εγκαταλείποντας το <<ψέμα του>> αποφασίζει να μεταβεί στο Μεσολόγγι όπου γνωρίζει την πανέμορφη Αλτάνα Ιγγλέζου την οποία παντρεύεται (αφού βαπτίσθηκε ορθόδοξος χριστιανός) και με την οποία αποκτά 2 κόρες. Δεν άργησε να έρθει η αποδοχή των υπόλοιπων συμπολιτών του και πολύ γρήγορα έγινε από τους επιφανείς της πόλης του Μεσολογγίου........
Στο μεταξύ έγινε ο εκδότης και συντάκτης της Εφημερίδας <<ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ>> στην προμετωπίδα της οποίας αναγραφόταν το εξής: «Η δημοσίευσις είναι ψυχή της δικαιοσύνης». Ο Μάγερ είναι ο πατέρας της Ελληνικής δημοσιογραφίας όχι μόνο γιατί είναι η πρώτη ελληνική εφημερίδα αλλά γιατί με την στάση του απέδειξε ότι η ελευθερία του τύπου είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν δίσταζε να ασκεί κριτική ακόμη και στους πολιτικούς που υποστήριζε χάριν της οποίας δέχθηκε πολλές βολές. Το τυπογραφείο της Εφημερίδας ήταν μέσα στην ιερή Πόλη του Μεσολογγίου και το οποίο στις 20 Φεβρουαρίου του 1826, λίγες μόνον εβδομάδες πριν την μεγάλη Έξοδο, θα καταστραφεί καθώς μια οβίδα του εχθρού ισοπεδώνει το κτήριο όπου στεγάζονταν. Ο Μάγερ το χρησιμοποιούσε άλλοτε σαν τυπογραφείο και άλλοτε σαν προμαχώνα απ´όπου ντουφεκούσε τους εχθρούς. Στις 20 Φεβρουαρίου του 1826 λίγες βδομάδες πριν την Έξοδο, θα καταστραφεί ολοσχερώς από οβίδα του εχθρού. Σε επιστολή του προς τον Καραΐσκάκη αναφέρει σαν επίλογο των μαρτυρικών ημερών που περνούσαν οι συμπολίτες του, την απόφασή τους: <<σᾶς ἀναγγέλλω τὴν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡρισμένην ἀπόφασίν μας διὰ νὰ ὑπερασπισθῶμεν καὶ τὴν ὑστέραν σπιθαμὴν τῆς γῆς τοῦ Μεσολογγίου καὶ νὰ συνενταφιασθῶμεν ὑπὸ τὰ ἐρείπια τῆς πόλεως, χωρὶς ν' ἀκούσωμεν πρότασίν τινα συνθήκης. Ἡ τελευταία μας ὥρα ἤγγικεν. Ἡ ἱστορία θέλει μᾶς δικαιώσει καὶ οἱ μεταγενέστεροι θέλουν ἐλεεινολογήσει τὴν συμφοράν μας. "Ἐγώ δε καυχώμαι, διότι εντός ολίγου το αίμα ενός Ελβετού, ενός απογόνου του Γουλιέλμου Τέλλου, μέλλει να συμμιχθή με τα αίματα των ηρώων της Ελλάδος"
Η μαρτυρική νύχτα της Εξόδου κατέφθασε. Ο Μάγερ θανατώθηκε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Παραμάσχαλα κουβαλούσε το ημερολόγιό του με ντοκουμέντα από την Πολιορκία της Ιερής Πόλης. Αυτό μαζί με άλλες σημειώσεις κορυφαίων επαναστατών του 1821 περιήλθαν στην συλλογή του Σταμάτη Λεβίδη, γόνο επιφανούς οικογενείας Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Μόλις πριν λίγα χρόνια σε δημοπρασία στην πόλη του Μονάχου υπήρξε τιμή εκκίνησης εξευτελιστική αλλά η Ελληνική Κυβέρνηση θεώρησε υπερβολικό το κόστος τους! Τελικά πουλήθηκαν στην τιμή των 105.000 ευρώ!!!!! Εκτιμώντας για την Ντόιτσε Βέλλε την αξία του αρχείου, ο διευθυντής του Μουσείου του Οθωνος Μούρκεν τη χαρακτηρίζει σημαντική «για την ελληνική ιστορία και κυρίως τη σύσταση του Ελληνικού κράτους και τις σκέψεις που υπήρχαν για μια λειτουργική οικονομία στο υπό σύσταση κράτος».
Σαν επίλογος αφιερώνονται τα λόγια του σημαντικότατου αυτού Φιλέλληνα στους σημερινούς δημοσιογράφους:
<<Οι Έλληνες έχουν εις το να γράφωσιν ελευθέρως το αυτό επίσης δικαίωμα, καθώς και το να πνέωσι και να ζώσι και από κανένα νόμον το τοιούτον δεν απαγορεύεται. Οι δε περί του Τύπου νόμοι, πρέπει να είναι όμοιοι με τους περί του προφορικού λόγου, διότι η γραφή δεν είναι και αυτή άλλο τι ει μη τρόπος καθ' ον εκφράζομεν τα διανοήματα της ψυχής μας...>>
