ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Η μηχανιστική αντίληψη που επιβάλλεται σε όλες τις συνειδήσεις που βιώνουν μία τεχνολογική εποχή οδηγεί – ελλείψει κοινωνικών οραμάτων και απώτερων ευγενών στόχων και σκοπών – σε ένα αδυσώπητο ανταγωνισμό ανάμεσα στους ανθρώπους, προσβλέποντας όχι τόσο σε προσωπική καταξίωση αλλά στην απόκτηση «των μέσων». Και στην εποχή μας το «μέσον» είναι το χρήμα. Εκφράσεις όπως «έχει τα μέσα» ή «ο χρόνος είναι χρήμα» χαρακτηρίζουν την κοινωνική ισχύ και την ηθική στάση απέναντι στην κοινωνία αντίστοιχα.
Αυτή η ηθική στάση δημιουργεί μία εσωτερική παρόρμηση στον άνθρωπο να βιαστεί, ώστε να πετύχει το μέγιστο αποτέλεσμα στο συντομότερο χρόνο. Εδώ εμφανίζεται το άγχος που συνοδεύει σχεδόν όλους μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Η απόκτηση των «μέσων», δηλαδή του χρήματος συγχέεται με τα ίδια τα επιδιωκόμενα αγαθά. Αυτό είναι το δεύτερο καταστρεπτικό σφάλμα του ωφελιμισμού.
Το χρήμα λοιπόν και η πυρετική βιασύνη προσβάλλουν βαθιά την ψυχή των σημερινών ανθρώπων. Εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί το άμεσο ενδιαφέρον αυτών που μας κυβερνούν, άσχετα από τον πολιτικό τους προσανατολισμό, αλλά και αυτών που με τον τρόπο τους συνηγορούν με το σύστημα, εστιάζεται στο να προάγουν μέχρι υπερβολής τα κίνητρα που ωθούν τους ανθρώπους στον ανταγωνισμό.
Η απάντηση πρέπει να ανιχνευτεί από τη βασική συνέπεια του ανταγωνισμού, που όπως προαναφέραμε είναι το άγχος.
Άγχος για να κριθούμε θετικά, για να μην μας ξεπεράσουν οι άλλοι, για τη φτώχεια, για τη λήψη μίας απόφασης.
Πέραν των καταστρεπτικών συνεπειών του άγχους στην ίδια την υγεία, παρουσιάζεται σήμερα έκδηλη η ανικανότητα των σημερινών ανθρώπων να συγκεντρωθούν στον εαυτό τους και να στοχαστούν, σαν να φοβούνται να αντιμετωπίσουν την τερατώδη αυτοπροσωπογραφία τους. Αυτή η κατάσταση καθιστά ανίκανους τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τη διάνοιά τους και την κριτική τους ικανότητα. Έτσι δεν είναι πλέον σε θέση να κρίνουν το ίδιο το σύστημα με αδιάσειστα επιχειρήματα παρά μόνο με σπασμωδικές και ανώφελες αντιδράσεις που ωθούνται από περιστασιακές συναισθηματικές εκρήξεις.
Καθίσταται συνεπώς κεφαλαιώδους σημασίας η ικανότητα των Εθνικιστών να παραμένουν νηφάλιοι στις εξωτερικές προκλήσεις του συστήματος ώστε να διατηρούν και να ενισχύουν την κριτική τους ικανότητα απέναντι στα τεκταινόμενα και σε ό,τι κρύβεται πίσω από αυτά. Η οπτική μας γωνία απέναντι στη μηχανιστική κοινωνία πρέπει να είναι από έξω και από ψηλά, όχι μέσα από αυτήν. Μέσα σε αυτήν βρίσκονται οι λιμπεραλιστές, οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές και όλα τα «οικολογικά» και αναρχικά κινήματα. Όλοι τους απομονώνουν τον άνθρωπο από τη φύση, γι’ αυτό και ο αφανισμός τους είναι προδιαγεγραμμένος μαζί με τον πολιτισμό που εκπροσωπούν.
Τώρα θα εξετάσουμε το φαινόμενο του ανταγωνισμού από ευρύτερη σκοπιά. Κάθε κοινωνικός σχηματισμός, και η σημερινή κοινωνία δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι μοιραία συστατικό ενός οικοσυστήματος.
Κάθε οικοσύστημα για να διατηρηθεί, έχει δημιουργήσει φυσικούς ρυθμιστικούς μηχανισμούς ( ομοιoστάσεις με αρνητικό feed-back).
Συνεπώς θα έπρεπε οι ανθρώπινες κοινωνίες να μην επηρεάζουν με βλαπτικό τρόπο το φυσικό περιβάλλον και τις ισορροπίες του. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Η άπληστη κατανάλωση των φυσικών πόρων και η καταστροφή του οικοσυστήματος γίνεται χάρη σε ένα αγώνα δρόμου επέκτασης και απόκτησης. Οι ανθρώπινες μεγαπόλεις δεν είναι πλέον συστατικό του οικοσυστήματος αλλά νεοπλασίες που το σκοτώνουν.
Ο ανταγωνισμός αποτελεί καίρια αιτία αυτής της συμπεριφοράς, η οποία με μαθηματικό τρόπο θα οδηγήσει στον αφανισμό τις ίδιες τις σημερινές μηχανιστικές κοινωνίες.
Εδώ συμπεραίνουμε ότι ο ανταγωνισμός είναι μία αποτελεσματική μέθοδος υποταγής των κοινωνιών αλλά ταυτόχρονα και μία βλακώδης αλλά υποχρεωτική επιλογή εκ μέρους του ενεργοβόρου συστήματος, αφού θα οδηγήσει στο δικό του αφανισμό.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
Ο ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΣ
Στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των νεοελλήνων αλλά και σχεδόν όλων των χωρών της υφηλίου που μετέχουν ενεργά ως παράγοντες του σύγχρονου «γίγνεσθαι», έχει αποτυπωθεί η ιδέα ενός παγκόσμιου τεχνολογικού πολιτισμού. Δεν θα διαφωνήσουμε στην ιδέα, θα συμπληρώσουμε όμως αυτό που είτε σκόπιμα είτε από άγνοια αποκρύπτεται: ενός τεχνολογικού πολιτισμού σε παρακμή.
Στοχεύουμε να αποδείξουμε αυτή τη βασική θέση της Χρυσής Αυγής με μία σειρά αναφορών καταδεικνύοντας τις νοσηρές και καταστροφικές επιδράσεις αυτού του πολιτισμού στα έθνη ( κυρίως της Ευρώπης), αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την ύπαρξη της πολιτισμικής παρακμής.
Στο παρόν κείμενο θα αναφερθούμε στο σύμπτωμα του υπερπληθυσμού.
Ο πλανήτης μας ως Γαία, δηλαδή ως ζωντανός οργανισμός που φιλοξενεί τα διάφορα οικοσυστήματα – συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου είδους- συντηρεί μία ισορροπία ανάμεσά τους είτε μέσω φυσικών φαινομένων ( κλιματικά φαινόμενα, σεισμοί ) είτε μέσω της ομοιόστασης ( ισορροπία μέσω της τροφικής αλυσίδας). Ο σκοπός της φύσης είναι προφανής. Εάν κάποιο είδος αρχίσει να αυξάνεται υπερβολικά εις βάρος των άλλων το οικοσύστημα καταρρέει και αφανίζεται, παρασύροντας στην εξαφάνιση και το υπαίτιο είδος με την αυτοασφυξία του. Αυτή είναι μία διαπίστωση των βιολόγων και επιστημόνων παρεμφερών ειδικοτήτων που δεν δέχεται ούτε εξαίρεση ούτε συζήτηση.
Ο παγκόσμιος ανθρώπινος πληθυσμός από τους προϊστορικούς χρόνους έως το 1450 κυμαινόταν από 250 έως 400 εκατομμύρια. Έκτοτε το ανθρώπινο είδος άρχισε να αναπτύσσεται πληθυσμιακά με ρυθμούς που δεν άρμοζαν σε θηλαστικό αλλά σε ιό. Μόλις τα τελευταία χρόνια κάποιοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι αυτή η κατάσταση εκτός από την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος θα οδηγήσει στον αφανισμό του ίδιου του ανθρώπου. Κανείς όμως δεν επιτρέπεται να θίγει άμεσα και δημόσια τέτοια θέματα, καθότι θα πήγαινε κόντρα στις «παγκόσμιες αρχές του ανθρωπισμού», δηλαδή στην ελευθερία του ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει στον πλανήτη, μόνο και μόνο επειδή είναι ο άνθρωπος. Η απόλυτη βλακεία.
Ο ανθρώπινος υπερπληθυσμός μοιραία οδήγησε στην δημιουργία πολύ μεγάλων πόλεων όπου στοιβάζονται εκατομμύρια. Οι διαπιστώσεις αυτού του φαινομένου είναι ολέθριες. Οι άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν τις πιο ευγενείς ιδιότητες και ικανότητές τους. Παρατηρούμε την έλλειψη της ειλικρινούς και θερμής αγάπης προς τον πλησίον. Οφείλεται στο ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει τη δυνατότητα να διακρίνει προσωπικότητες ούτε πρόσωπα, αλλά εικόνες ανθρώπινων μαζών. Όσοι έχουν ανάγκη ανθρώπινης συντροφικότητας περιορίζονται σε ένα μικρό αριθμό συγγενών και φίλων. Συνεπώς οι άνθρωποι των πόλεων επιλέγουν και στη συνέχεια κρατούν αποστάσεις.
«Μην μπλέκεις συναισθηματικά» είναι η έκφραση που έχει σχεδόν περάσει στο ομαδικό ασυνείδητο των αστών. Το αποτέλεσμα είναι η αδιαφορία και η «απανθρωπιά». Γι’ αυτό σήμερα οι ένοπλες επιθέσεις, οι φόνοι και οι βιασμοί μπορούν να συμβαίνουν το μεσημέρι στην καρδιά των μεγάλων πόλεων χωρίς κανείς να επεμβαίνει.
Πέραν αυτού, εδώ και χρόνια (με πολυάριθμα πειράματα που έχουν γίνει σε ζώα) έχει αποδειχθεί ότι ο συνωστισμός και η εξαφάνιση των επαφών αποτελεί άμεση αιτία μίας επιθετικής συμπεριφοράς. Πράγματι, οι σύγχρονοι άνθρωποι των πόλεων είναι πολύ πιο ευερέθιστοι και επιθετικοί από τους ανθρώπους της υπαίθρου που διαβιούν σε ένα πιο φυσικό περιβάλλον.
Ο υπερπληθυσμός, ιδιαίτερα στις συνεχώς διογκούμενες μεγαπόλεις του «τρίτου κόσμου» αλλά και τα πρώτα συμπτώματα κατάπτωσης των αστικών κοινωνιών είναι η πρώτη αδιάσειστη απόδειξη της πολιτισμικής παρακμής.
Θα επανέλθουμε σύντομα με το επόμενο πολιτισμικό σύμπτωμα.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ Τ.Ο.Α.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ Τ.Ο.Α.
