ΙΩΑΝΝΑ Λ.
Ήδη από την εποχή της
απελευθέρωσης του ελληνικού έθνους από τον τουρκικό ζυγό και της κατοπινής
σύστασης του νεοελληνικού κράτους τίθεται το ζήτημα της αξίας της
πολυπολιτισμικότητας και του μύθου περί εθνικής «καθαρότητας» των Ελλήνων.
Μήπως, όμως, πρέπει να κάνουμε λόγο για το μύθο της «πολυπολιτισμικότητας» και
την αξία της ελληνικής καθαρότητας;.........
Η
έννοια της «πολυπολιτισμικότητας», ενδυομένη τον μανδύα του Ανθρωπισμού και το προσωπείο του σεβασμού
στην ανθρώπινη διαφορετικότητα, καταδηλοί τη συνύπαρξη ποικίλων και
διαφορετικών πολιτισμικών λαών εντός των ορίων του αυτού κράτους,
εξασφαλίζοντας τοιουτοτρόπως την αρμονική και ειρηνική συμβίωση αυτών.
Αυτομάτως, αίρεται ο θεσμός του κράτους-έθνους. Συνεπώς, θεωρητικά και
πρακτικά, το ελληνικό κράτος δεν σχετίζεται με το ελληνικό έθνος ούτε ανήκει
μόνο στους Έλληνες, αλλά σε οποιονδήποτε λαμβάνει την ιδιότητα του Έλληνα
πολίτη στα πλαίσια της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Κοινώς, ο όρος «ελληνικό»
κράτος τείνει, βαθμηδόν, να μετονομαστεί σε «πολυεθνικό».
Ποίος
ο λόγος; Η ειρήνη, βεβαίως, ως διδάσκεται στη σχολική εκπαίδευση! Τω όντι,
ιδεαλιστική η ουτοπία, ωστόσο, με μια πιο ρεαλιστική ματιά, αναδύονται στην
επιφάνεια οι δόλιες βλέψεις της παγκοσμιοποίησης. Στόχος είναι όλες οι
κοινωνίες να γίνουν τύπου «αμερικανικές». Μα, η Αμερική, ούτως ή άλλως, συνιστά
κράμα πολυεθνικό λαών (Άγγλων, Γάλλων, Ισπανών, Πορτογάλων) που έσπευσαν να την
αποικίσουν, εκτοπίζοντας τους ιθαγενείς Ινδιάνους (:πρόκειται για μετανάστες
από την Ασία που ονομάστηκαν έτσι από την εσφαλμένη πεποίθηση του Κολόμβου πως
ανακάλυψε μία άγνωστη περιοχή της ανατολικής Ινδίας), και όλα αυτά, βεβαίως,
διαδραματίζονται κατά τις μεταχριστιανικές περιόδους. Ας μη λησμονούμε τι
απέγιναν οι Έλληνες της δήθεν πολυπολιτισμικής Σμύρνης...
Εν
αντιθέσει προς την Αμερική και τους ευρωπαϊκούς λαούς, οι Έλληνες,
αναπτύσσοντας πνευματικό πολιτισμό ήδη από την παλαιολιθική εποχή, ήταν
υπερήφανοι για την ευγενή τους καταγωγή, υποστηρίζοντας ότι
η ελληνική Γη τούς ανήκει δικαιωματικά, διότι αποτελούν τέκνα της καθώς δεν εγκαταστάθηκαν σε αυτήν ως
ανάμεικτος ομάδα διαφόρων ανομοίων φύλων, όπως αναφέρει ο αρχαίος Έλλην ρήτωρ,
Ισοκράτης (Πανηγυρικός, 24-25). Ποιος ψευτοανθρωπισμός, λοιπόν, δικαιούται να
διεθνοποιεί το ελληνικό κράτος; Ο «ανθρωπισμός» που επεδείχθη στη Χιροσίμα, στο
Κόσοβο ή στο Ιράκ;...
Εδώ
διαπράττεται ένα διττής μορφής έγκλημα από την άρχουσα ελληνική τάξη, την
πεπαιδευμένη εν ταις σχολαίς του Σικάγο και του Αντενάουερ: από τη μια,
προσυπογράφει τη σταδιακή μείωση του ήδη πάσχοντος από υπογεννητικότητα
ελληνικού πληθυσμού, εγκρίνοντας τη Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ, την ίδια στιγμή
που επιβάλλει φόρο στα τέκνα των Ελλήνων. Αυτό διόλου δεν πρέπει να μας
παραξενεύει. Ανατρέχοντας στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, το 404
π.Χ., ο Σπαρτιάτης στρατηγός Λύσανδρος, αφού νίκησε τους Αθηναίους στη ναυμαχία
στους Αιγός ποταμούς και ενώ ετοιμαζόταν να πολιορκήσει την Αθήνα, εφήρμοσε
παρόμοια τακτική, στέλνοντας στην Αθήνα τους Αθηναίους φρουρούς και όποιον
άλλον Αθηναίο συναντούσε, με σκοπό να δημιουργηθεί πρόβλημα υποσιτισμού
εξαιτίας του υπερπληθυσμού, ώστε να «πέσουν» πιο εύκολα τα τείχη της πόλης
(Ξενοφώντος Ελληνικά, Β, ΙΙ, 2).
Από
την άλλη, κατόρθωσαν να μετατρέψουν το μέγιστο ελληνικό επίτευγμα, τη
Δημοκρατία, σε κομματοκρατία, διχάζοντας τον ελληνικό λαό, ενώ η αριστερόφρων
ιδεοληψία περί άρσης πατρίδων και συνόρων εξυπηρετεί τα συμφέροντα της
παγκόσμιας ολιγαρχίας τεκτόνων. Παρεισέφρησαν στην παιδεία, παρενέβησαν στη
γλώσσα, οδήγησαν τον Έλληνα στη λήθη παρέχοντάς του τους λωτούς του πλούτου,
τον ώθησαν στην απαξίωση του πολιτισμού του και των προγόνων του, αλλοίωσαν την
εθνική του συνείδηση με αποτέλεσμα να βυθιστεί στη λαγνεία του ατομικισμού και
του υλικού ευδαιμονισμού, ενώ οι αρχαιοελληνικές φιλοσοφικές θεωρίες
προσπαθούσαν, μέσω της νόησης, να κατακτήσουν την πνευματική ευδαιμονία.
Μα
το χειρότερο είναι ότι τον έπεισαν πως πρέπει να αποτάξει καθετί ελληνικό,
προκειμένου να μην τον κατηγορήσουν για ρατσισμό, προβάλλοντάς του μάλιστα ψευτοδιανοούμενοι όπως ο Γερμανός
Φαλμεράυερ (1830) το επιχείρημα ότι, ούτως ή άλλως, δεν είναι απόγονος των
αρχαίων Ελλήνων, αλλά Σλαβικών, Μογγολικών, Τουρκικών, Αλβανικών και άλλων
φυλών, άποψη με την οποία συνετάχθη-Τι σύμπτωση!- και η αγαπητή συνάδελφος,
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Το δυστύχημα είναι πως η επιστήμη, εν τέλει, απέδειξε
το αντίθετο. Σύμφωνα με τη γενετική έρευνα των Πανεπιστημίων του Στάνφορντ των
Η.Π.Α. και της Παβίας της Ιταλίας, αποδεικνύεται πως το DNA των Ελλήνων σε ποσοστό 99,5% δεν
έχει επηρεαστεί ούτε από τους Σλάβους ούτε από τους Τούρκους -παρά τα 400
χρόνια σκλαβιάς-, αντιθέτως καταδεικνύει πως πρόκειται αναφανδόν για καυκάσια
(λευκή) φυλή. κοινώς, παραμένει καθαρό, σε αντίθεση με τους
Ισπανούς, των οποίων το DNA
φέρει τη «σφραγίδα» των Αράβων, δεδομένων των αραβικών κατακτήσεων. ΕΙΜΑΣΤΕ
ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ! Εφόσον είδαν, λοιπόν, οι ζηλόφθονοι ανθέλληνες
ότι το ελληνικό γονίδιο είναι αθάνατο, διότι άντεξε διά κατοχικού καθεστώτος,
δοκίμασαν την δι’ έρωτος οδόν (βλ. σειρές του τύπου «Η αγάπη ήρθε από μακριά»,
όπου Ελληνίδα ερωτεύεται Αλβανό, ή «Μη μου λες αντίο», όπου Ελληνίδα ερωτεύεται
Τούρκο) και τώρα αποπειρώνται διά της ανθρωπιστικής οδού να εξαναγκάσουν τους
Έλληνες στην εθνική αλλοίωση και, κατ’ επέκτασιν, στον αφανισμό τους.
Το
γονίδιό μας, όμως, παραμένει αναλλοίωτο για να μας οδηγήσει στην πλατωνική
α-λήθεια. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύει το
αρχαιοελληνικό ιδεώδες περί ανδρών καλών τε καγαθών και, προς θεού, ας
κατανοήσουμε κάτι πολύ σημαντικό: δεν νομοθετεί ούτε ψηφίζει μέτρα ο «ξένος».
οι «δημοκρατικοί» μας αντιπρόσωποι επιλέγουν να ασκήσουν ευμενή πολιτική υπέρ
των «ξένων», με το πρόσχημα ότι αποτελούν μειονότητα, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι
πολιτικοί να γεννούν την ξενοφοβία και το μίσος, υιοθετώντας την πάγια τακτική
του «διαίρει και βασίλευε!», καθόσον δεν τους συμφέρει να υφίσταται κοινωνική
συνοχή.
Τούτο
ας δοθεί ως απάντηση σε όλους τους «Εφιάλτες» του συστήματος: η Χρυσή Αυγή δεν
απαρτίζεται από φασιστοειδείς ρατσιστές-τα περί της εν λόγω αυθαιρέτου
υποκειμενικής κρίσεως ειρήσθω εν παρόδω- αλλά από γνήσιους Έλληνες που
αφυπνίζονται, και αποτελεί όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά και ηθικό χρέος
μας να διατηρήσουμε ζωντανή την πολιτισμική κληρονομιά των προγόνων μας. Ας
τεθεί, λοιπόν, η έννοια της καθαρότητας του ελληνικού Γένους, πλέον, εκτός
εισαγωγικών κι ας αντιληφθούμε ότι η «πολυπολιτισμικότητα», με την έννοια της
πραγματικής ειρηνικής συνύπαρξης, δύναται να επιτευχθεί μόνο αν ανήκει έκαστος
εαυτώ, σεβόμενος τόσο την διαφορετική εθνική ύπαρξη όσο και τα περί αυτήν (βλ.
ελληνικό Αιγαίο). Είναι καιρός να απαλύνουμε τον Παλλάδιο πόνο, που ξεσπά στη
θέαση της μετατροπής ενός πάλαι ποτέ πνευματικού και πολιτιστικού κέντρου σε
τριτοκοσμικό-ούτε καν ευρωπαϊκό- «μαυσωλείο». 