Mάκης Τουμάσης
Τρίτη απόγευμα.Στην εποχή του ολέθριου μνημονίου που επέβαλλαν τα σκύβαλα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος στο λαό μας, παρατηρούμε όλοι μας,καθημερινά,μια επιταχυνόμενη συλλογική διολίσθηση του βιοτικού μας επιπέδου και της ποιότητος της ζωής που απολαμβάνουμε.Κατευθύνομαι στη δουλειά μου και βαδίζοντας στους Αθηναϊκούς δρόμους παρατηρώ τους συμπολίτες μου να προχωρούν έχοντας στο συχνά θλιμμένο τους βλέμμα αποτυπωμένη την απελπισία και την απογοήτευση. Προσπερνώ ανθρώπους που σέρνουν τα βήματά τους όχι νωθρά ή τεμπέλικα μα...παραιτημένα.Όλα έχουν ταχύτατα αλλάξει γύρω μας.Δεν είναι αυτή η χώρα που γεννήθηκα,δεν είναι αυτή η πατρίδα στην οποία ανδρωθήκαμε. Έλειπα. Επέστρεψα. Έχουν όμως πλέον,μέσα σε 4-5 χρόνια όλα αλλάξει.............Όλα κατρακύλησαν σε έναν κοινωνικοπολιτικό πυθμένα που χαρακτηριστικά του είχαμε μονάχα σαν ακούσματα, από τις διηγήσεις απερχόμενων γενεών.Τώρα πια,σε μια πολύχρωμη πια Αθήνα,σε μια πολύχρωμη πια Ελλάδα,αναζητείς με τη σκέψη σου μελαγχολώντας, τα αξιακά χαρακτηριστικά της χώρας στην οποία μεγάλωσες. "Νέοι και νέες : παραχωρείτε προθύμως και ευχαρίστως τις θέσεις σας στους πρεσβυτέρους.Για τους νέους η ορθοστασία είναι άσκησις.Για τους γέροντας δοκιμασία".Ναι ! Τη θυμάσαι ακόμη τη προτροπή στα Αθηναϊκά τρόλεϊ που τώρα πλέον την έχουν αποκαθηλώσει.Τώρα στα μέσα μαζικής μεταφοράς συνωστίζονται εξαθλιωμένοι ή όχι μετανάστες που συχνά πυκνά,κουβαλάνε μαζί τους σάκους με το λαθραίο,παράνομο κι αδασμολόγητο εμπόρευμά τους που θα πουλήσουν,στερώντας την εμπορική αυτή πράξη από κάποιον Έλληνα εμπορευόμενο.Προσπαθείς να αποφύγεις την ανάσα τους που μυρίζει οινόπνευμα.Κοιτάζεις τη χειρολαβή και προτιμάς να προχωρήσεις ισορροπώντας στο διάδρομο του λεωφορείου.Κατεβαίνεις στην επόμενη στάση γρήγορα,γρήγορα.Η παράνομη πραμάτεια τους απλωμένη στο πεζοδρόμιο.Ανενόχλητη και ανενόχλητοι. Προσπερνάς τον μη αρτιμελή και ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο μετανάστη που επαιτεί εκλιπαρώντας να τον...ελεήσεις.Ένα μέτρο πιο κάτω ακροβατείς αποφεύγοντας τη κυρία με την ασιατική-μουσουλμανική ενδυμασία που με το μωρό στην αγκαλιά σου ζητά να συμμετάσχεις στα έξοδα για το γάλα του.Φτάνεις στο γραφείο.Καλείς το ασανσέρ. Περιμένεις. Περιμένεις και σκέφτεσαι.Δεν ήταν αυτή η Ελλάδα μας.Πως άραγε μας φέρανε ως εδώ? Πως και πόσο απαξίωσαν τις ζωές μας! ... Τη καθημερινότητά μας,την αισθητική μας,τις αξίες μας.Ύπουλα,μεθοδικά,σχεδιασμένα. Ανοίγεις τον υπολογιστή στο γραφείο και βλέπεις στο διαδίκτυο πως η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέες φορολογικές επιβαρύνσεις γιατί η τρόικα απαιτεί νέους φόρους ώστε να καλυφθούν τα ελλείμματα που δημιούργησε η προηγούμενη και η παρούσα κυβέρνηση. Κλείνεις τον υπολογιστή.Ανοίγεις το ραδιόφωνο. Κάποιο δημοσιογραφικό μικροπαπαγαλάκι εξηγεί τις κοπιώδεις προσπάθειες της καπιταλιστο+σοσιαλιστικο+κομμουνιστικής κυβέρνησης να αποσπάσει τα Τροικανά εύσημα σε ένα πολιτικό παιχνίδι με... "σημαδεμένη" τράπουλα.Αλλάζεις σταθμό και ακούς πως ο Πρωθυπουργός θα ανακοινώσει προσεχώς νέα μέτρα ελάφρυνσης των μεσαίων στρωμάτων,αλλά προς το παρόν και μέχρι αυτό να είναι εφικτό, πρέπει να χρεώσει με χαράτσια τους πολίτες. Αποφασίζεις να ξανακατέβεις να πάρεις ένα πακέτο τσιγάρα και μαζί του καθαρό αέρα.Μπαίνεις στο ασανσέρ και η κυρία που είναι μέσα σε ρωτάει με ευγενική αγωνία αν άκουσες τι ακριβώς έγινε με τη ληστεία της γειτονικής τράπεζας και τον ένα τραυματισμένο αστυνομικό φρουρό.Το ασανσέρ έχει φτάσει στο ισόγειο.Ανοίγεις τη πόρτα,χαιρετάς τη κυρία,παίρνεις ένα ταξί και του λες : "Στην οδό Δηλιγιάννη παρακαλώ,γρήγορα!".Δεν αντέχεις άλλα ψέμματα,άλλη πλαστή υπομονή,άλλη υποβάθμιση της ζωής σου.Στη Χρυσή Αυγή η λύση μονολογείς.Στη Χρυσή Αυγή,γρήγορα !
Mάκης Τουμάσης
Τρίτη απόγευμα.Στην εποχή του ολέθριου μνημονίου που επέβαλλαν τα σκύβαλα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος στο λαό μας, παρατηρούμε όλοι μας,καθημερινά,μια επιταχυνόμενη συλλογική διολίσθηση του βιοτικού μας επιπέδου και της ποιότητος της ζωής που απολαμβάνουμε.Κατευθύνομαι στη δουλειά μου και βαδίζοντας στους Αθηναϊκούς δρόμους παρατηρώ τους συμπολίτες μου να προχωρούν έχοντας στο συχνά θλιμμένο τους βλέμμα αποτυπωμένη την απελπισία και την απογοήτευση. Προσπερνώ ανθρώπους που σέρνουν τα βήματά τους όχι νωθρά ή τεμπέλικα μα...παραιτημένα.Όλα έχουν ταχύτατα αλλάξει γύρω μας.Δεν είναι αυτή η χώρα που γεννήθηκα,δεν είναι αυτή η πατρίδα στην οποία ανδρωθήκαμε. Έλειπα. Επέστρεψα. Έχουν όμως πλέον,μέσα σε 4-5 χρόνια όλα αλλάξει.............Όλα κατρακύλησαν σε έναν κοινωνικοπολιτικό πυθμένα που χαρακτηριστικά του είχαμε μονάχα σαν ακούσματα, από τις διηγήσεις απερχόμενων γενεών.Τώρα πια,σε μια πολύχρωμη πια Αθήνα,σε μια πολύχρωμη πια Ελλάδα,αναζητείς με τη σκέψη σου μελαγχολώντας, τα αξιακά χαρακτηριστικά της χώρας στην οποία μεγάλωσες. "Νέοι και νέες : παραχωρείτε προθύμως και ευχαρίστως τις θέσεις σας στους πρεσβυτέρους.Για τους νέους η ορθοστασία είναι άσκησις.Για τους γέροντας δοκιμασία".Ναι ! Τη θυμάσαι ακόμη τη προτροπή στα Αθηναϊκά τρόλεϊ που τώρα πλέον την έχουν αποκαθηλώσει.Τώρα στα μέσα μαζικής μεταφοράς συνωστίζονται εξαθλιωμένοι ή όχι μετανάστες που συχνά πυκνά,κουβαλάνε μαζί τους σάκους με το λαθραίο,παράνομο κι αδασμολόγητο εμπόρευμά τους που θα πουλήσουν,στερώντας την εμπορική αυτή πράξη από κάποιον Έλληνα εμπορευόμενο.Προσπαθείς να αποφύγεις την ανάσα τους που μυρίζει οινόπνευμα.Κοιτάζεις τη χειρολαβή και προτιμάς να προχωρήσεις ισορροπώντας στο διάδρομο του λεωφορείου.Κατεβαίνεις στην επόμενη στάση γρήγορα,γρήγορα.Η παράνομη πραμάτεια τους απλωμένη στο πεζοδρόμιο.Ανενόχλητη και ανενόχλητοι. Προσπερνάς τον μη αρτιμελή και ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο μετανάστη που επαιτεί εκλιπαρώντας να τον...ελεήσεις.Ένα μέτρο πιο κάτω ακροβατείς αποφεύγοντας τη κυρία με την ασιατική-μουσουλμανική ενδυμασία που με το μωρό στην αγκαλιά σου ζητά να συμμετάσχεις στα έξοδα για το γάλα του.Φτάνεις στο γραφείο.Καλείς το ασανσέρ. Περιμένεις. Περιμένεις και σκέφτεσαι.Δεν ήταν αυτή η Ελλάδα μας.Πως άραγε μας φέρανε ως εδώ? Πως και πόσο απαξίωσαν τις ζωές μας! ... Τη καθημερινότητά μας,την αισθητική μας,τις αξίες μας.Ύπουλα,μεθοδικά,σχεδιασμένα. Ανοίγεις τον υπολογιστή στο γραφείο και βλέπεις στο διαδίκτυο πως η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέες φορολογικές επιβαρύνσεις γιατί η τρόικα απαιτεί νέους φόρους ώστε να καλυφθούν τα ελλείμματα που δημιούργησε η προηγούμενη και η παρούσα κυβέρνηση. Κλείνεις τον υπολογιστή.Ανοίγεις το ραδιόφωνο. Κάποιο δημοσιογραφικό μικροπαπαγαλάκι εξηγεί τις κοπιώδεις προσπάθειες της καπιταλιστο+σοσιαλιστικο+κομμουνιστικής κυβέρνησης να αποσπάσει τα Τροικανά εύσημα σε ένα πολιτικό παιχνίδι με... "σημαδεμένη" τράπουλα.Αλλάζεις σταθμό και ακούς πως ο Πρωθυπουργός θα ανακοινώσει προσεχώς νέα μέτρα ελάφρυνσης των μεσαίων στρωμάτων,αλλά προς το παρόν και μέχρι αυτό να είναι εφικτό, πρέπει να χρεώσει με χαράτσια τους πολίτες. Αποφασίζεις να ξανακατέβεις να πάρεις ένα πακέτο τσιγάρα και μαζί του καθαρό αέρα.Μπαίνεις στο ασανσέρ και η κυρία που είναι μέσα σε ρωτάει με ευγενική αγωνία αν άκουσες τι ακριβώς έγινε με τη ληστεία της γειτονικής τράπεζας και τον ένα τραυματισμένο αστυνομικό φρουρό.Το ασανσέρ έχει φτάσει στο ισόγειο.Ανοίγεις τη πόρτα,χαιρετάς τη κυρία,παίρνεις ένα ταξί και του λες : "Στην οδό Δηλιγιάννη παρακαλώ,γρήγορα!".Δεν αντέχεις άλλα ψέμματα,άλλη πλαστή υπομονή,άλλη υποβάθμιση της ζωής σου.Στη Χρυσή Αυγή η λύση μονολογείς.Στη Χρυσή Αυγή,γρήγορα !Mάκης Τουμάσης
