NIKΟΛΑΟΣ ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
Υπάρχουν
κάποιες στιγμές απόγνωσης και θλίψης, υπάρχουν στιγμές απογοήτευσης
και μελαγχολίας και υπάρχουν στιγμές οργής και μένους. Υπάρχουν στιγμές
που ο κάθε Έλληνας Πολίτης και ειδικά οι ηλικιωμένοι θυμούνται και
αναπολούν την Ελλάδα
που έζησαν πριν λίγες δεκαετίες, την Ελλάδα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν,
δημιούργησαν οικογένειες και αγωνίστηκαν για να αναστήσουν και να
μορφώσουν τα παιδιά τους και να τους προσφέρουν ένα μέλλον καλλίτερο και
ποιοτικότερo από την ζωή που έζησαν αυτοί.
Μια
Ελλάδα όχι πλούσια, αλλά όχι και φτωχή, μια Ελλάδα απλή, μετρημένη,
ίσως κάποιες φορές υπέρμετρα αυστηρή, αλλά και ανθρώπινη, στοργική και
ασφαλή, μια Ελλάδα που αγαπούσε και φρόντιζε στο μέτρο του δυνατού τα
παιδιά της, που απ έπνεε
ζεστασιά και θαλπωρή.
Μια
Ελλάδα που τα τελευταία σαράντα χρόνια κυβερνόμενη από ανθέλληνες και
άθλιους πολιτικούς, άρχισε να χάνει την παραγωγική της δυναμική, άρχισε
να εξασθενεί οικονομικά, άρχισε να ανάγει σε κυρίαρχο τρόπο ζωής την
παρασιτική διαβίωση,
την κοινωνική αναρρίχηση μέσω αφισοκόλλησης, την διάκριση μέσω διαβολής
και κολακείας, αντί της εντίμου και αξιοκρατικής εργασίας.
Οι
αξίες και τα ιδανικά αποδυναμώθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν στην
συνείδηση του καθενός, η αγάπη προς την Πατρίδα, ο σεβασμός προς την
Φυλή, η ατομική ευθύνη ως συστατική μονάδα της συλλογικής,
παραγκωνίσθηκαν και θεωρήθηκαν αναχρονισμός.
Νέα
ήθη και έθιμα ισοπεδωτικά, παρακμιακά, αντεστραμμένα κυριάρχησαν στην
Ελληνική κοινωνία, κατακερματίζοντας τον κοινωνικό ιστό, οδηγώντας τις
μέχρι πρότινος υπερήφανες, αξιοπρεπείς αλλά και σεμνές συνειδήσεις, στην
αποδοχή της συνολικής
ηθικής και πολιτισμικής παρακμής. Τοιουτοτρόπως η υγιής σκέψη
αλλοτριώθηκε και αποπροσανατολίσθηκε, το υψηλό φρόνημα καταρρίφθηκε και η
προετοιμασία για την σιωπηρή και αδρανή αποδοχή της ολοκληρωτικής
οικονομικής καταστροφής και υποδούλωσης στους ξένους τοκογλύφους,
επετεύχθη.
Από
εκείνη την στιγμή και μετά η Χώρα άρχισε να ολισθαίνει σε έναν ατέρμονα
κατήφορο. Και μαζί με την Χώρα όλος ο Ελληνικός Λαός ανήμπορος σκλάβος
μιας νέας εποχής, μιας νέας γενικευμένης κατοχής.
Υπάρχουν λοιπόν στιγμές που αναλογιζόμενοι τα ανωτέρω θέτουμε στον εαυτό μας το ερώτημα. Μέχρι πότε;
Μέχρι
πότε οι ημέρες μας θα είναι εφιαλτικές, οι υπάρξεις μας θα διαβιώνουν
στο άθλιο καθεστώς που οι ανθέλληνες κυβερνώντες και η δωσίλογη αριστερά
μας καταδίκασαν; Μέχρι πότε θα αγωνιούμε σαν όμηροι, θλιβεροί
αιχμάλωτοι πολέμου, χωρίς
δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία, στην μόρφωση, στην υγεία,
βλέποντας τα παιδιά μας να λιώνουν από την ασιτία και να λιποθυμούν στις
αυλές των σχολείων τους, βλέποντας την Πατρίδα μας να εξευτελίζεται και
να ατιμάζεται διεθνώς, απειλούμενοι καθημερινά μέσα
στις πόλεις, στις συνοικίες μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, από παράνομα
ξενόφερτα εγκληματικά στοιχεία, που έχουν εντελώς αποθρασυνθεί, από την
ανικανότητα και αδιαφορία της Πολιτείας και από την στήριξη και
προστασία που τους παρέχει η αριστερή εναλλακτική
διανόηση των δωσίλογων. Μέχρι ποτε η νόμιμη άμυνα και προστασία των
οικογενειών μας έναντι αυτών των δολοφόνων και το αναφαίρετο δικαίωμα
μας να διαφέρουμε θα χαρακτηρίζεται ρατσισμός;
Το ποτήρι πλέον έχει ξεχειλίσει Από Λαό, φιλοσόφων πολεμιστών, μας εκφύλισαν σε καημένα, αδύναμα, έντρομα ανθρωπάκια.
Η πορεία για την αναγέννηση του Ελληνισμού είναι μονόδρομος.
Μόνο
αν επιστρέψουμε ξανά στις αρχέγονες αξίες και ιδέες που λάτρευαν οι
πρόγονοι μας, μόνο αν δεχτούμε ξανά την ιερή φλόγα του Αρχαίου Ελληνικού
Πνεύματος, μόνο αν θέσουμε την Πατρίδα και την Φυλή υπεράνω της
ατομικότητας μας, τότε και
μόνοντότε, το Έθνος μας θα απελευθερωθεί από τους εντόπιους και ξένους
δυνάστες, για να ακολουθήσει την οδό της προόδου και του πολιτισμού.
