“Η
Ν.Δ. δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να συνεργαστεί με τους νεοναζί. Όπως
βλέπετε δεν λέω Χρυσή Αυγή. Λέω νεοναζί. Και
δεν το κάνουμε τυχαία, δεν το κάνω μόνο εγώ, το κόμμα το κάνει. Τους
αποκαλούμε σαν αυτό που είναι. Όχι με το όνομα, το οποίο επικαλούνται"
σημείωσε ο κ. Λαζαρίδης σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Mega .
Οι
κύριος αυτός σαν γνήσιος εκπρόσωπος του νεοταξίτικου Αγκιτ-Προπ
ακολουθεί κατά γράμμα τον σταλινικό Γκλέτκιν:“Ο,τι παρουσιάζεται
ως σωστό, πρέπει να λάμπει
σαν το χρυσάφι. Ό,τι παρουσιάζεται ως λάθος πρέπει να είναι
μαύρο σαν πίσα” (Αρτουρ Καίσλερ, “Το Μηδέν και το Απειρον” μετάφραση
Αλ. Κοτζιά σελ. 204, 1970). Είναι χαμένος στον λαβύρινθο των
υπολογισμένων ψευδών και των διαλεκτικών προφάσεων, στο λυκόφως μεταξύ
αλήθειας και χίμαιρας.
Συμπαγής
και ξερόλας είναι η κτηνώδης προσωποποίηση της Μεταπολίτευσης, της
“γενιάς Πολυτεχνείου” ΑΕ στην οποία οφείλει την υπαρξή του.
Παραφράζοντας τον Άκη Πάνου:”Το θολωμένο του μυαλό τον έχει προδώσει
προ πολού του λέει αλλού και τρέχει αλλού τον κάνει και παραμιλει”.
Είναι κουρασμένος απο τα χρόνια του “μεγάλου φαγοπότι”, τσακισμένος απο
το σκύψιμο και το γλείψιμο των κέντρων και παράκεντρων
της εξουσίας. Πνευματικά αφυδατωμένος απο την αδιάκοπη νευρική
υπερένταση να κατανικά συνεχώς τον φυσικό του φόβο ότι κάποτε οι
τυραγνισμένοι Έλληνες θα σηκώσουν κεφάλι
και θα αγκαλιάσουν την Χρυσή Αυγή που δίνει φωνή στους τυραγνισμένους Έλληνες.
Στην
αξιοθαύμαστη αναίδεια του κυρίου Λαζαρίδη που ξούρισε το Ρασπούτιν
μουσι, trade mark της “γενιας Πολυτεχνείου” ΑΕ, αλλά κράτησε
το σταλινικό μουστάκι και βυσσοδομεί ασύστολα, η Χρυσή Αυγή απαντάει με ένα μεγάλο
γέλιο και συνεχίζει την αγωνιστική της πορεία για την απελευθέρωση και αναγέννηση του Ελληνισμού...
Χρυσαυγίτες
είναι η γενιά που άρχισε να σκέφτεται μετά τον κατακλυσμό, το
μεταπολιτευτικό τσουνάμι της γενιάς του Πουλυτεχνείου. Είναι
η γενιά που παρά τις προσπάθεις των σεσημασμένων διαγουμιστάδων του
Ελληνισμού να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν, την ιστορία,
τις παραδόσεις ξεκίνησε τον αγώνα. της τιμής και της αξιοπρέπειας. Τιμή
είναι να υπηρετείς την Ελλάδα χωρίς ματαιοδοξία,
χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου, και μέχρι την τελευταία συνέπεια.
Οι
Χρυσαγίτες βγήκαν απο τα σπλάχνα του λαού. Πήγαν στα δημόσια σχολεία
και όχι στα Αρσάκεια, τα Κολέγια, του Κωστέα-Γείτονα (ξέρουν
αυτές), ούτε στην Εσπερία. Δουλέυουν την γή και την έχουν ποτίσει με
ιδρώτα. Είναι παιδιά δικά μας. Είναι παιδιά της Ελλάδας. Είναι οι
άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς, οι τυρρανοκτόνοι. Στους αρίστους,
στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες,
όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή
“χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν
επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την
φιλοδοξία του “συνταγματικού τόξου” που σημαίνει απλά κοινωνικό
ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της
Χρυσής Αυγής, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας, προσφοράς και αγάπης
για την αιώνια Ελλάδα.
Στην
Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ'
αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Χρυσαυγίτης, είναι ακόμη
ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Οι Χρυσαυγίτες είναι σήμερα η
βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι
μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν στον ημιμαθή Λαζαρίδη με τα
πασσαλείματα γνωσεων, τις συλλογές τσιτάτων και τα πιασάρικα,
κατα παρεγγελία, άρθρα του να υποθηκεύει το μέλλον της Ελλάδας.
Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και
τσιριμόνιες στην απολυταρχία των οπαδών του δόγματος του αίματος.
Η Χρυσή Αυγή, με τις καθαρές ιδέες της, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς, των νεοφιλελεύθερων άσχετων και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Η Χρυσή Αυγή διακηρύσσει αυτό που είναι. Αναγνωρίζει τον κυριότερο εχθρό της Ελλάδας, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμο και το κυριότερο, ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.
