Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα αλλοπρόσαλλο και ανερμάτιστο
μόρφωμα φαίνεται καθημερινά μέσα από τις διάφορες πτυχές της πολιτικής
πραγματικότητας. Το τελευταίο επεισόδιο στο σήριαλ της
γελοιότητας, που διέπει το πολυτασικό και πολυσυλλεκτικό αυτό
συνονθύλευμα, είναι η κοινή ανακοίνωση τριών συνιστωσών του (Ενεργοί
Πολίτες, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ), με την οποία ζητούν να αποσυρθεί από την
προσυνεδριακή συζήτηση το θέμα της αυτοδιάλυσης των συνιστωσών. Στην
δήλωσή τους αυτή, οι εκπρόσωποι των συνιστωσών χαρακτηρίζουν ως
«αδιέξοδο θέμα» την αυτοδιάλυσή τους, ότι μόνο εθελοντικό χαρακτήρα θα
μπορούσε να έχει μια τέτοια διαδικασία, αλλιώς «σε κάθε άλλη περίπτωση
έχουμε να κάνουμε με επιβολή και με τελεσίγραφο». Μέσα στα πλαίσια
αυτά ζητούν να αποσυρθεί «από την προσυνεδριακή συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ ένα
«αγκάθι» που -ενώ δεν λύνει κανένα υπαρκτό πρόβλημα- μπορεί να
δημιουργήσει μια σοβαρή κρίση».Το πιο γελοίο στην όλη υπόθεση είναι ότι ενώ μέσα στους κόλπους του συμβαίνουν αυτά τα τραγελαφικά, ακούμε ουκ ολίγες φορές τους θρασύτατους αυτούς ψεύτες να αποκαλούν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ «μόρφωμα». Η ροή των γεγονότων δείχνει ότι στον πολιτικό αυτόν θίασο, όπου η κωμωδία και η τραγωδία αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη, η ιδεολογικοπολιτική γύμνια και η έλλειψη εσωτερικής συνοχής και πειθαρχίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο τραγελαφική. Ένας «αχταρμάς», μια άνοστη πολιτική «σαλάτα» άνευ προηγουμένου, όπου οι απόψεις των εν λόγω συνιστωσών συγκρούονται μεταξύ τους. Το ότι το κατασκεύασμα αυτό βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση και υποτίθεται ότι αποτελεί την επόμενη κυβερνητική λύση, δεν δείχνει ικανό να συνιστά εχέγγυο κάποιας ουσιαστικής ενότητας. Αντιθέτως, όλο και περισσότερες τάσεις, ομάδες, συνιστώσες βρίσκονται σε διάταξη μάχης με την ηγεσία και τον ίδιο τον Τσίπρα προσωπικά.
Ας μην νομίζει, βεβαίως, κανείς ότι οι συγκρούσεις αυτές γίνονται στο πλαίσιο μιας ευγενούς εσωκομματικής αντιπαράθεσης. Θα ήταν πολύ απλή και βολική μια τέτοια θεώρηση. Αυτοί οι φαιδροί άνθρωποι, με τις τόσο ετερόκλητες θέσεις αναμεταξύ τους, έχουν κοινά σημεία όχι πάνω στην θετικότητα κάποιων ιδεών και απόψεων, αλλά πάνω στην άρνηση, την καταστροφή, τον εκμηδενισμό. Ο συνδετικός κρίκος που τους ενώνει είναι ο ανθελληνισμός, η ροπή προς την παγκοσμιοποίηση διαμέσου της προπαγάνδας υπέρ του πολυπολιτισμού και των ανοιχτών συνόρων, η ακατάσχετη λαγνεία τους προς τους λαθρομετανάστες. Ο εθνομηδενισμός, μέσα από τις διάφορες πτυχές του, αποτελεί το κυρίαρχο συστατικό αυτού του τσίρκου. Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι αμερικάνοι, ο Σόρος και διάφορα άλλα ύποπτα κέντρα του εξωτερικού κάνουν ό,τι μπορούν για να δυναμώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο «λιγούρια της εξουσίας» και αν είναι, όσο και αν προωθούνται από το σύστημα, προκειμένου να αποτελέσουν το «αποσμητικό» αυτού μέσα στην λεκάνη του ανθελληνικού καθεστώτος, η έλλειψη της Πίστης σε μια Αληθινή Ιδέα και η αδυναμία πραγματικής Αφοσίωσης σ’ έναν συγκεκριμένο σκοπό ξεγυμνώνουν, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τους αριστερούς τσαρλατάνους της μεταπολίτευσης. Όσο πλησιάζει η μέρα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα αυξάνεται η εικόνα γελοιοποίησης, αντιπαράθεσης, και απειθαρχίας εντός αυτού του μορφώματος. Γιατί αν σ’ άλλους ισχύει ότι η εξουσία διαφθείρει, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ισχύει ότι η αναμονή της εξουσίας αποκαλύπτει, γελοιοποιεί, τρελαίνει…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
