Γιώργος Μάστορας
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες, αλλά προσεκτική μελέτη στα τεκταινόμενα της εγχώριας πολιτικής σκηνής, για να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε τον πανικό που διακατέχει τον Σαμαρά. Αυτός ο πανικός προέρχεται από το γεγονός ότι δεν έχει τίποτα το χειροπιαστό από το οποίο να μπορεί να κρατηθεί και να δημαγωγήσει κάνοντας παρoχολογία. Το είδαμε αυτό, εξάλλου, και στη ΔΕΘ.
Την περιβόητη «ανάπτυξη» την τάζει εδώ και πολύ καιρό, αλλά φυσικά κανείς δεν τη βλέπει.
Η «έξοδος από την κρίση» είναι απλώς ένα ρηχό σύνθημα δίχως ουσιαστικό περιεχόμενο, αφού δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα στην ζωή των Ελλήνων. Οι δήθεν «φοροελαφρύνσεις», που υποτίθεται ότι θα ανακοίνωνε από την Θεσσαλονίκη, ήταν τόσο φτηνές και κενές (έφτασε στο ελεεινό σημείο να βαφτίσει μείωση την παράταση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, η οποία υποτίθεται ότι θα έληγε εφέτος), που ακόμη και τα ίδια τα στελέχη της ΝΔ αρνήθηκαν να βγουν και να τις υπερασπίσουν στα συστημικά ΜΜΕ, φοβούμενα την έκθεσή τους στην αγανάκτηση και την οργή του κόσμου.
Το «ντράβαλο» με τις υποτιθέμενες βελτιώσεις στον ΕΝΦΙΑ έκανε ξανά «μύλο» το στρατόπεδο της ΝΔ, όπως φάνηκε άλλωστε και με τα «γαλλικά» της Καραμανλή προς τον Χαρδούβελη. Ο Σαμαράς κινεί απελπισμένος τα νήματα προκειμένου να πιάσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών που θα ψηφίσουν τον προτεινόμενο από την συγκυβέρνηση Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να κερδίσει παράταση της κυβερνητικής θητείας μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Ψάχνει εναγωνίως να βρει αυτό το πρόσωπο, το οποίο θα έχει τις πιθανότητες να μαζέψει τις απαραίτητες 180 ψήφους.
Το τελευταίο διάστημα ο Κουβέλης έχει πάθει αφωνία και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η υποψηφιότητά του θεωρείται πλέον ως «καμένη», αφού δεν θα ψηφιστεί ούτε από τους βουλευτές του κόμματός του. Λογικά, λοιπόν, το κυβερνητικό επιτελείο θα πρέπει να αναζητήσει μια υποψηφιότητα, η οποία να μπορεί να προσελκύσει την πλειοψηφία των βουλευτών του Καμμένου. Προφανώς γι’ αυτόν τον λόγο «παίζει» τώρα τελευταία το όνομα του Κώστα Καραμανλή.
Είναι, όμως, διατεθειμένος αυτός να βγει οριστικά στην πολιτική σύνταξη, μόλις στα 58 του χρόνια; Ενώ, μάλιστα, είναι γνωστό ότι τρέφει φιλοδοξίες επανόδου στην πολιτική σκηνή; Θα δεχθεί να εξυπηρετήσει την αρχομανία του απελπισμένου Σαμαρά, ο οποίος έχει φερθεί αχάριστα σ’ όλους όσοι τον ευεργέτησαν στο παρελθόν; Η πολιτική έχει πάντοτε πολλά σενάρια για διερεύνηση, όλα όμως δείχνουν ότι η αναζήτηση των 180 προθύμων δεν θα έχει θετική κατάληξη για την κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του προτεινόμενου προσώπου.
Γιώργος Μάστορας
