ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
«Ψωμί,
Παιδεία, Ελευθερία» το σύνθημα κλισέ και σήμα κατατεθέν της γενιάς του
Πολυτεχνείου, συνυφασμένο με την εξέγερση ενάντια στην τότε στρατιωτική
διακυβέρνηση της Ελλάδος.
Πανό
με το ίδιο σύνθημα αναρτήθηκε εχθές στην αίθουσα που συνεδρίαζε η
Σύγκλητος του Πανεπιστημίου, από τους 50 περίπου «φοιτητές», που
εισέβαλαν στην αίθουσα διακόπτοντας την διαδικασία, λόγω του ότι δεν
«έκαναν κέφι» το
ότι η Σύγκλητος προτίθετο να αναθέσει τον έλεγχο της εισόδου στο
Πανεπιστήμιο, καθώς και τη φύλαξη των χώρων σε Ιδιωτική εταιρεία, όπως
επίσης το ότι θα συζητούνταν το θέμα των αιωνίων φοιτητών, όχι παρουσία
όλου του όχλου, αλλά μόνο δυο εκπροσώπων από κάθε
φοιτητική παράταξη, όπως είχε συμφωνήσει η Πρυτανική αρχή.
Και
καλά το πού ανήκουν ιδεολογικά οι γνωστοί μπαχαλάκηδες που με το έτσι
θέλω εγώ –επειδή δεν βρέθηκε ακόμη κανείς να τους ρίξει τις φουσκιές που
δικαιωματικά τους αξίζουν- μπουκάρουν στην αίθουσα της Συγκλήτου,
θέτουν
υπό ομηρία τα μέλη της και απαγορεύουν στον Πρύτανη να εξέλθει από το
χώρο, γνωρίζουμε πολύ καλά. Άλλωστε πριν λίγες μόνο ημέρες οι
πνευματικοί ινστρούχτορες τους, οι τρείς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των
οποίων τα ονόματα ούτε θέλουμε καν να αναφέρουμε, παραβίασαν
την είσοδο του Πανεπιστημίου και επέτρεψαν την πρόσβαση στο χώρο στη
Σάρα και στη Μάρα (όχι Ζαχαρέα).
Ίσως
σε αυτό το ιδεολογικό μωσαϊκό, σε αυτό το κομματικό εξάμβλωμα που
ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η πεποίθηση ότι αν είσαι βουλευτής, σου
επιτρέπονται τα πάντα.
Αλλά ας επανέλθουμε στο τρίπτυχο «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία)
Ένα πολιτικό ή κοινωνικό σύνθημα, αποκτά τη βαρύτητα, τη σοβαρότητα και την αρμόζουσα σημασία, από αυτούς που το προβάλουν.
Όπως
πριν αρκετά χρόνια παραδείγματος χάριν που συγκεντρώθηκαν στα διόδια
του Σχηματαρίου οι «αγρότες» για να διαμαρτυρηθούν κατά της αγροτικής
πολιτικής που εφάρμοζε η τότε κυβέρνηση, το θέαμα ήταν μόνο για γέλωτες.
Διότι
από τη μια τον αέρα δονούσαν οι ιαχές του «αγροτικού προλεταριάτου» και
από την άλλη άστραφταν τα ρόλεξ στα υψωμένα χέρια και οι παρκαρισμένες
Μερσεντές ανέμεναν τους ιδιοκτήτες τους στο τέλος του συλλαλητηρίου.
Έτσι ακριβώς περιέγραψε τη σκηνή στον γράφοντα, μεγαλοανθοπαραγωγός που συμμετείχε στο συλλαλητήριο, εν ίδει αυτοσαρκασμού.
Και υπ όψιν όλοι όσοι συμμετείχαν, αυτής της κοινωνικής τάξης ήταν.
Έτσι
λοιπόν εχθές τα καλοζωισμένα και καλοφαγωμένα παιδάκια εισέβαλλαν στην
Σύγκλητο βροντοφωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Και
καλά άφησαν τις καρέκλες στις παρακείμενες καφετέριες και στα φοιτητικά
καφενεία, αφού τελειώσουν το «φραπογαλά» τους, μπορεί καθ οδόν για το
Πανεπιστήμιο να πέρασαν από τα
Goodies να
ρίξουν και κάτι μέσα τους, για το «τσιγάρο», όπως έλεγε ο Νικήτας Πλατής
σε μια παλιά Ελληνική ταινία και εισέβαλαν στη Σύγκλητο του
Πανεπιστημίου για να απαιτήσουν Ψωμί, υπερβαίνοντας τοιουτοτρόπως κατά
πολύ τα όρια της γελοιότητας.
Τώρα
όσον αφορά την Παιδεία, σαφώς και δεν βρίσκεται, ούτε βρίσκονταν στα
πλέον ιδανικά επιστημονικά επίπεδα. Αλλά εδώ δεν φταίει μόνο η Πολιτεία,
δεν φταίει το κράτος που επιδιώκει να παράγει καλούς «παπαγάλους», αντί
αξιόλογους
επιστήμονες, φταίνε και αυτοί οι ίδιοι και μάλιστα σε τεράστιο βαθμό
που έχουν μετατρέψει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε χοιροστάσια, άντρα
ακροαριστερών ομάδων, καταφύγιο του κάθε ναρκομανή, αναξιοπαθούντα και
αλλοδαπού λαθρέμπορου, πεδία μάχης και αντιπαράθεσης
των κομματικών νεολαίων. Μα έτσι εν τέλει τα θέλει μια μειοψηφία
«φοιτητών» κηφήνων που δια της βίας επιβάλλει την άποψη της, υπό τα
απλανή όμματα του αστικού καθεστώτος. Όχι κέντρα μάθησης, όχι κέντρα
παιδείας, αλλά ορμητήρια αναίτιας και ανατρεπτικής αντίδρασης.
Τέλος όσον αφορά την Ελευθερία, εδώ είναι ειλικρινά για γέλια.
Σε
ποιο άλλο πολιτισμένο μέρος της γης, φοιτητές θα παρεμπόδιζαν τη
συνεδρίαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου, θα κρατούσαν ομήρους τα μέλη
της και θα απαγόρευαν στον Πρύτανη την έξοδο από τον χώρο και δε θα
επενέβαινε
αμέσως όχι η αστυνομία, αλλά οι άλλοι φοιτητές για να τους βγάλουν
καροτσάκι, από τις Πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις;
Η
απάντηση είναι απλή. Σε κανένα άλλο πολιτισμένο μέρος φοιτητές δεν θα
προέβαιναν σε αυτές τις ακρότητες, όχι από τον φόβο της καταστολής ή του
ποινικού κολασμού, αλλά μόνο και μόνο από σεβασμό απέναντι στους
δασκάλους
τους, που τους διδάσκουν για να ξεστραβωθούν και να γίνουν άνθρωποι.
Και
μην αναφέρει κάποιος σαν αντεπιχείρημα τις Πανεπιστημιακές εξεγέρσεις
του Μάη του 68, γιατί δεν έχουν καμία απολύτως σχέση. Τότε επρόκειτο για
μια γενικευμένη κοινωνική αναταραχή, για την ταξική αντίδραση ενός
ολόκληρου
λαού, απέναντι στο αστικό Ντεγκωλικό καθεστώς, ενώ εδώ είναι πενήντα
παλιόπαιδα, πενήντα αγενείς και αήθεις μπαχαλάκηδες φερέφωνα των
αριστερών κομμάτων που εδώ και δεκαετίες έχουν θέσει σε απόλυτη ομηρία,
όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μετατρέποντας
τα σε στάβλους και εστίες τετραπόδων.
Όμως
ίσως τελικά το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» να μην το φώναζαν από
ηλιθιότητα και φαιδρότητα, αυτοεξευτελιζόμενοι άσκοπα, αλλά λόγω
ιδιοτέλειας.
Διότι
κάποιοι από αυτούς σίγουρα θα υπολόγισαν και θα σκέφτηκαν, ότι το ίδιο
ακριβώς σύνθημα ξεφώνιζαν πριν από κάποιες δεκαετίες οι Λαλιώτηδες, οι
Δαμανάκηδες και γενικά όλοι οι επώνυμοι κομματικοί «επαναστάτες» της
γενιάς
του Πολυτεχνείου. Αυτοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα χρόνια της
μεταπολίτευσης και την οδήγησαν στην σημερινή τραγική κατάσταση. Αυτοί
τερμάτισαν την διακυβέρνηση των Ελλήνων αξιωματικών για να οδηγήσουν
τελικά τη Χώρα, μετά από τέσσερεις δεκαετίες, στα νύχια
των Ευρωπαίων τοκογλύφων και τραπεζιτών και το Λαό στα όρια της
απόγνωσης και της απελπισίας.
Ναι, αλλά όλοι κυκλοφορούν με Μερσεντές και με ρόλεξ στα χέρια, όπως και οι προαναφερόμενοι αγρότες.
Εν
κατακλείδι, ίσως οι «φοιτητές» που εισέβαλαν εχθές στην αίθουσα της
Συγκλήτου, να μη είναι μπαχαλάκηδες, αλλά έξυπνοι και διορατικοί νέοι,
που προετοιμάζουν τη μετέπειτα σταδιοδρομία τους.
ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
