ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Εδώ και μήνες σε κάποια τηλεοπτικά κανάλια, όπου η κριτική των δημοσιογράφων παρουσιαστών, είναι κατά τι πιο αντικειμενική και υπεράνω κομματικών συμφερόντων και ωφελιμισμού, είχε ειπωθεί από τους κυρίους Αλέξανδρο Βέλιο και Ιωάννη Παπαγιάννη, αν δεν απατόμαστε γύρω στις αρχές Μαρτίου ότι η κυβέρνηση έπρεπε ήδη να είχε αρχίσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που σκοπό θα είχε να μπει η Χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και ανόρθωσης της οικονομίας. Όπως χαρακτηριστικά είχε επισημάνει ο κύριος Βέλιος η κυβέρνηση Τσίπρα δύο περίπου μήνες μετά τις εκλογές, είχε ήδη αργήσει να καθορίσει και να ξεκινήσει να υλοποιεί την οικονομική της πολιτική και εάν ολιγωρούσαν λίγο ακόμη το παιχνίδι θα ήταν χαμένο.
Μάλιστα τότε με αφορμή αυτές τις επισημάνσεις του Kontra Channel είχαμε σχολιάσει ότι η κυβέρνηση περισσότερο κόπτεται για την διαβίωση και το ευ ζην των λαθρομεταναστών (κατάργηση καταυλισμών κράτησης και ξαμόλλημα στην Ομόνοια), παρά να προχωρήσει σε διαρθρωτικά μέτρα ανάπτυξης, καθώς επίσης και στην επίτευξη στρατηγικών οικονομικών συμμαχιών.
Ατενίζοντας λοιπόν την σημερινή κατάσταση με τις ατελείωτες ουρές των συνταξιούχων στα ΑΤΜς, με την αγορά που πλέον πνέει τα λοίσθια, με τις καταιγιστικές ακυρώσεις στον χώρο του τουρισμού, με τις ελλείψεις στα ράφια των Super Markets με την απόλυτη και γενικευμένη απαξίωση της ήδη παρηκμασμένης δημόσιας υγείας, συνειδητοποιούμε ότι τα τότε σχόλια τόσο των δημοσιογράφων του Kontra, όσο και τα δικά μας, ήταν προφητικά.
Φυσικά δεν χρειάζονταν κάποια ιδιαίτερη διορατικότητα ή κάποια εκ φύσεως υπερφυσική μαντική ικανότητα για να καταλήξουμε στο οφθαλμοφανές.
Διότι η κυβέρνηση από τότε που ανέλαβε τα ηνία της Χώρας δεν έκανε άλλο τι από το να αναλώνεται σε μια διαλεκτική και επιχειρηματολογική πελαγοδρομία, συγχέοντας ενίοτε τον Φάντη με το ρετσινόλαδο.
Αρχής εξαρχής η αναρρίχησή της στην εξουσία συνδυάστηκε μ’ ένα κολοσσιαίο ψέμα που περιελάμβανε σωρεία υποσχέσεων και φρούδων ελπίδων. Κούρεμα του χρέους, διαπραγμάτευση του χρέους, κατάργηση των απομυζητικών φόρων όπως του ΕΝΦΙΑ και άλλων, κατάργηση περιορισμών και μειώσεων συντάξεων και όλα αυτά με ένα νόμο με ένα άρθρο. Φυσικά εδώ οφείλουμε να επισημάνουμε και την ανωριμότητα των ψηφοφόρων οι οποίοι αποδέχθηκαν αβασάνιστα το προεκλογικό παιχνίδι του κυρίου Τσίπρα, χωρίς ένας από αυτούς ν’ αναρωτηθεί από πού θα επιτευχθούν όλα αυτά; Φυσικά ο κόσμος σε όλα αυτή την τραγωδία έχει τον μικρότερο ρόλο και ευθύνη.
Κατόπιν τούτου η τύχη και η πορεία της Χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη. Πώς ήταν δυνατόν μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κύριο Τσίπρα, τον αλαζόνα αστό κύριο Βαρουφάκη, τους παρωχημένους μπολσεβίκους κυρίους Λαφαζάνη και Βίτσα, καθώς και πλήθος λούμπεν ακροαριστερών στοιχείων και αντιλήψεων να προχωρήσει σε κάτι ουσιαστικό και σωτήριο;
Το προφίλ της κυβερνήσεως του κυρίου Τσίπρα περισσότερο ταίριαζε και ταιριάζει σε ακροαριστερή φοιτητική οργάνωση, δέσμια των ιδεοληψιών και των ξεπερασμένων κοινωνικών μοντέλων που ευαγγελίζεται.
Έτσι λοιπόν φθάσαμε στη σημερινή εικόνα. Της απόλυτης διάλυσης, της απόλυτης απαξίωσης, του πανικού, του τρόμου και του ζοφερού μέλλοντος.
Διότι κανείς δεν διαφωνεί με την αναγκαιότητα της απόφασης του πρωθυπουργού να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, αλλά αυτό προϋποθέτει συνθήκες ηρεμίας, τάξης και σταθερότητας.
Η κυβέρνηση δημιούργησε μήνες τώρα, με την ολιγωρία και την ανεπάρκειά της τραγικές καταστάσεις για να καταλήξει στο τέλος να ζητήσει την εξιλέωση της ανικανότητάς της μέσω της Λαϊκής ετυμηγορίας.
Αλλά έτσι είναι ή απλά καταλήξαμε στο σήμερα βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου;
Το ένα σενάριο είναι ότι αρχής εξαρχής δεν υπήρξε ενδιαφέρον για συμφωνία με τους ευρωπαίους και οι συνομιλίες εξ επί τούτου απέβαιναν σε αδιέξοδα για να τεθεί εν τέλει η Χώρα εκτός ευρωζώνης, να απομονωθεί και να εφαρμοσθεί ένα μοντέλο Σοβιέτ με κρατικοποιημένη οικονομία, υδροκέφαλο κρατικό μηχανισμό ημετέρων και δελτία σε τρόφιμα και καύσιμα, όπως ήδη ανέφερε ο «μέγας θεωρητικός» κύριος Λαπαβίτσας. Μια Χώρα όπου οι καταθέσεις των πολιτών θα δημεύονταν για να υπάρξει ρευστότητα μέχρι την κοπή εθνικού νομίσματος και η λαθρολάγνα «θεία Τασία» θα άφηνε ορθάνοικτα τα σύνορα σε κάθε τριτοκοσμικό εισβολέα.
Ας μην μας εκπλήσσει μια τέτοια εκδοχή, αφού κάποιοι από τα μεγαλόσχημα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι κύριοι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βίτσας και ο προαναφερόμενος κύριος Λαπαβίτσας πασιφανώς ζούνε σε παράλληλο σύμπαν οραματιζόμενοι ίσως την Παρισινή κομμούνα του 1871 ή τις αναρχοκομμουνιστικές κολεκτίβες της Ισπανίας του 1936.
Και εδώ θα κάνουμε μια επισήμανση. Με αυτή τη νοοτροπία που εκδηλώνονταν κραυγαλέα σε κάθε περίπτωση και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πώς θα μπορούσε ο πρωθυπουργός όσο καλή θέληση και να είχε να προσελκύσει οικονομικούς συμμάχους εκτός ευρωζώνης; Παραδείγματος χάριν τους Κινέζους.
Εδώ ανοίγουμε παρένθεση προς αποφυγή παρεξηγήσεων, για να δηλώσουμε ότι εμείς πιστεύουμε σε μια ελεύθερη Χώρα με Εθνική κυριαρχία, στην οποία θα οδηγηθούμε μέσω της ανάπτυξης της οικονομίας ξεκινώντας από τον πρωτογενή τομέα και την μεταποιητική βιομηχανία, μέσω της ενίσχυσης της βαριάς πολεμικής βιομηχανίας και της επίτευξης στρατηγικών οικονομικών συμμαχιών, αλλά πρωτίστως μέσω της συλλογικής και συνειδητής προσφοράς και εργασίας. Κατόπιν αυτών των προϋποθέσεων θα επέλθει η ρήξη με κάθε δυνάστη, ρήξη με ανοικτές τράπεζες και ρευστότητα στην αγορά. Κλείνουμε την παρένθεση.
Το δεύτερο σενάριο είναι ότι η συμφωνία έχει ήδη επιτευχθεί σε κλειστούς κύκλους και το Δημοψήφισμα είναι για να στηρίξει μέχρις εσχάτων το κίβδηλο επαναστατικό ύφος και το ψευδές αντιστασιακό προφίλ του πρωθυπουργού. Επίσης το κλείσιμο των τραπεζών να δημιουργήσει τον απαιτούμενο πανικό και την απελπισία έτσι ώστε η επίτευξη μιας συμφωνίας με οποιοδήποτε όρους να αποτελέσει ανακούφιση και λύση στο κολοσσιαίο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε εσκεμμένα. Ας θυμηθούμε ότι ο κύριος Τσίπρας σε χθεσινή του συνέντευξη επισήμανε ότι κατόπιν του δημοψηφίσματος θα επιτευχθεί συμφωνία, εντός 48 ωρών. Από πού αντλεί άραγε τέτοια σιγουριά;;;;
Θα τελειώσουμε σχολιάζοντας τον «χαιρετισμό-καταξίωση» του προέδρου της Βενεζουέλα (κρατικό μοντέλο προσφιλέστατο στον ΣΥΡΙΖΑ) Μαδούρο και την επισήμανσή του ότι ο λαός του έτρωγε ζωοτροφές, αλλά έδιωξε το ΔΝΤ. Το αν ο λαός της χώρας του κυρίου Μαδούρο βελάζει ή μουγκανίζει και ως εκ τούτου ικανοποιείται με ζωοτροφές, δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση το αυτό με τον Ελληνικό Λαό. Εκτός αυτού και μετά την εκδίωξη του ΔΝΤ δεν πιστεύουμε ότι ο λαός της Βενεζουέλα, να άλλαξε λόγω οικονομικής κατάστασης και όχι επιλογής, τις εδεσματολογικές του επιλογές.
ΠΑΠΑΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
