Η φράση «πολιτική ορθότητα» το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιείται κατά κόρον από κάθε λογής πολιτικάντηδες του συνταγματικού τόξου. Ουδείς όμως από όλα αυτά τα ρετάλια γνωρίζει την πραγματική προέλευση της φράσης, για αυτό και κάνουμε σχετική αναφορά με την ελπίδα ότι θα συμβάλλουμε στην πολιτική τους μόρφωση, αν και έχουν ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως αποδείξει ότι παραμένουν «ξύλα απελέκητα».
Η έννοια της «πολιτικής ορθότητας» χρησιμοποιήθηκε από τους κομμουνιστές αρχές της δεκαετίας του 1930 επί εποχής Στάλιν. Με την έννοια αυτή οι κομμουνιστές ήθελαν να υπογραμμίσουν ότι τα συμφέροντα του κόμματος τους έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως μια πραγματικότητα υπεράνω οποιασδήποτε αληθείας. Δηλαδή μπορεί οι δηλώσεις και οι επιταγές (ντιρεκτίβες) που εξέφραζε το «κόμμα» να ήταν εκτός πραγματικότητας, εφόσον όμως ήταν «πολιτικά ορθές» υποχρεούντο όλοι οι κομμουνιστές να τις ασπαστούν και να τις υποστηρίξουν. Μη συμμόρφωση με την «πολιτικά ορθή» γραμμή του κόμματος σήμαινε επί Στάλιν τον θάνατο. Δεν είχε καμμία σημασία αν η «πολιτικά ορθή» γραμμή του κόμματος αντιπροσώπευε την αλήθεια, σημασία είχε το συμφέρον του κόμματος, η πολιτική του ορθότητα. Πως όμως φτάσαμε από τον Στάλιν και την «πολιτική του ορθότητα» στους σημερινούς πολιτικάντηδες και την χρήση από αυτούς της φράσης «πολιτική ορθότητα»;
Οι πολιτικές μέθοδοι νομής της εξουσίας των κομμουνιστών του Στάλιν και των πολιτικάντηδων του συνταγματικού τόξου μπορεί να διαφέρουν, αλλά οι στόχοι τους ταυτίζονται στην επίτευξη της λεγόμενης «πολιτισμικής ηγεμονίας», μια φράση που χρησιμοποίησε ο ιταλός κομμουνιστής Γκράμσι (1891-1937) και έτυχε μεγάλης διάδοσης από «προοδευτικούς» κύκλους πολύ μετά τον θάνατο του. «Πολιτισμική ηγεμονία» είναι ένας φιλοσοφικός και κοινωνικός όρος της Αριστεράς σύμφωνα με τον οποίο μια πολιτισμικά πολύμορφη κοινωνία θα δύναται να κυριαρχείται από μια κοινωνική τάξη, τουτέστιν από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
Η σημερινή Αριστερά διέγνωσε ότι δεν μπορεί να επιβληθεί στον λαό και να τον χειραφετήσει δια εγκληματικών τιμωριών και πράξεων, όπως το έκανε επί Στάλιν. Έτσι μαζί με τους συνοδοιπόρους της νεοφιλελεύθερους και δήθεν δεξιούς εφεύρε όρους όπως «ρατσισμός», «σεξισμός», «ολοκαύτωμα» και βέβαια επανέφερε από το εγκληματικό της παρελθόν την «πολιτική ορθότητα». Η «πολιτική ορθότητα» που προωθείται από τους πολιτικάντηδες του συνταγματικού τόξου και τα σιωνιστικά ΜΜΕ είναι το ιδανικό εργαλείο για την επίτευξη της «πολιτισμικής ηγεμονίας», ουσιαστικά πρόκειται για μια αποπλάνηση του λαού με την σιωπηρή του συνεργασία πριν το τελικό στάδιο που είναι ο πολιτικός του βιασμός.
Όλοι οι πολιτικάντηδες του συνταγματικού τόξου, όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί», προσφέρουν την υπακοή τους στην «πολιτική ορθότητα» της «πολιτισμικής ηγεμονίας» της Αριστεράς, όπως παλαιότερα οι κομμουνιστές πρόσφεραν την υπακοή τους στην «πολιτική ορθότητα» του Στάλιν. Όπως τότε έτσι και τώρα το διακύβευμα είναι η κυριαρχία της μειοψηφίας με όλα τα μέσα επί του λαού.
Γ. Λιναρδής
