Μεγάλος πόνος στην φυλλάδα των συντακτών για την συνάντηση του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο

Μεγάλος πόνος φαίνεται ότι έπιασε την εφημερίδα των εθνομηδενιστών, των τρομοκρατών, των φωτομοντάζ και της υπεράσπισης κατηγορούμενου για παιδεραστία. Με δύο κείμενά τους την ίδια ημέρα «κλαίγονται» για την επίσκεψη του Αρχηγού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο.

Το πρώτο κείμενο υπογράφεται από μια εντελώς άγνωστη σε μας κυρία, με την οποία δεν θα ασχοληθούμε καθόλου, μη δίνοντάς της την ελάχιστη δημοσιότητα που θα κέρδιζε σε αντίθετη περίπτωση. Το δεύτερο κείμενο, όμως, αξίζει μιας αναφοράς, όχι μόνο γιατί ο συντάκτης του είναι (σχετικά) γνωστός, αλλά ακριβώς επειδή μέσα από τον γραπτό του λόγο φαίνονται ξεκάθαρα ο πόνος και ο καημός που κατέλαβαν τόσο αυτόν όσο και τους συνοδοιπόρους του με το άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης.
Υπό τον (αναμενόμενο) τίτλο «Ο Άνθιμος που παρεκτρέπεται και η Πολιτεία που αδιαφορεί», ο γνωστός εθνομηδενιστής Δημήτρης Χριστόπουλος γράφει, ανάμεσα σ’ άλλα και τα εξής:
«Ο αρχηγός ενός κόμματος, που βρίσκεται υπόδικος ως αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης, επισκέπτεται με τη σύζυγό του, επίσης μέλος και βουλευτή της οργάνωσης που διώκεται ως εγκληματική, έναν ανώτατο ιεράρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας. Τα λένε σε όμορφο κλίμα, φωτογραφίζονται με αγάπη και η ζωή συνεχίζεται. Με την πράξη του αυτή, ο ιεράρχης ουσιαστικά λέει στη Δικαιοσύνη, στο ποίμνιό του, στην κοινωνία όλη: “Δεν μπορεί εγώ, ένας άνθρωπος του θεού, να τα έχω καλά με κάποιον που διώκεται ως εγκληματίας. Επομένως, εγκληματίας δεν είναι”.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο ιεράρχης να τοποθετείται έτσι. Ο φίλος Στρατής Μπουρνάζος, έκανε λόγο για τον “ιεράρχη που εγκληματεί”, καθώς η υποδοχή του ζεύγους των αρχηγών της Χρυσής Αυγής ουσιαστικά τους δίνει πιστοποιητικό χρηστότητας.
Ναι, η υποδοχή Μιχαλολιάκου και Ζαρούλια είναι μια αποκρουστική ενέργεια από αυτές που θέτουν υπό αμφισβήτηση το δημοκρατικό ήθος της Εκκλησίας της Ελλάδας. Από την άλλη, όμως, ας το ξανασκεφτούμε: ο Άνθιμος είναι ένας υπερσυντηρητικός -να μην πω ακροδεξιός- ιερωμένος που είναι εμφανές ότι πιστεύει πως η θέση της Χρυσής Αυγής δεν είναι στη φυλακή, αλλά εκτός, πιθανώς στην κυβέρνηση. Έχει δικαίωμα ο Άνθιμος να το πιστεύει αυτό και να το προωθεί ή όντως εγκληματεί;
Η άποψή μου είναι ότι, επί του προκειμένου, ο Άνθιμος έκανε κάτι αισχρό αλλά μπορεί να έχει τα πιστεύω του, τα οποία είναι προφανές ότι δεν είναι δημοκρατικά».
Προφανώς για τον χαρακτηριζόμενο στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν από τους «αντιεξουσιαστές» στην γνωστή παρακρατική ιστοσελίδα ως «λακές» (γιατί άραγε;), τον οποίο μάλιστα απείλησαν ανοιχτά με την φράση «τέτοιους ανθρώπους μόνο εχθρικά μπορούμε να τους δούμε»(!), θα έπρεπε να ζούμε σ’ ένα σταλινικό καθεστώς όπου όχι μόνο δεν θα λαμβανόταν καθόλου υπόψιν το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά οι κατηγορούμενοι «αντιδραστικοί» θα είχαν με συνοπτικές διαδικασίες καταδικαστεί για τα «εγκλήματά» τους. Με εκφράσεις όπως «αποκρουστική ενέργεια» και «έκανε κάτι αισχρό», είναι ολοφάνερος ο εκνευρισμός του για την συγκεκριμένη συνάντηση. Ηρεμήστε κύριε Χριστόπουλε, θα χαλάσει το… τσουλούφι σας.
Ο Αρχηγός της Τρίτης (εκλογικά) Πολιτικής Δύναμης της Χώρας, ως εκφραστής εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να συναντιέται με όποιον επιθυμεί, όπου θέλει και για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται. Δυστυχώς για εσάς και τους υπόλοιπους ομοίους σας εθνομηδενιστές η Εκκλησία δεν είναι ΕΡΤ για να διατάζετε τον Τσακνή και τους τυπάκους της ΠΟΣΠΕΡΤ να παρανομούν και να πράττουν εμπάργκο σε βάρος ενός εκλεγμένου από τον Ελληνικό Λαό στην Βουλή Νομίμου και κυρίως Εντίμου Πολιτικού Κόμματος.
Ενδιαφέρον, όμως, έχει και η συνέχεια, καθώς, σ’ άλλο σημείο ο «τσουλουφάκιας» Χριστόπουλος γράφει τα εξής: «Το πιο ανησυχητικό επί του προκειμένου λοιπόν δεν είναι μόνο η συμπεριφορά του ιεράρχη, αλλά η θέση του ως εκ των ιθυνόντων μιας Εκκλησίας που δεν είναι ιδιωτική υπόθεση των πιστών της, αλλά κρατική υπόθεση της Ελλάδας. Και αυτά τα δύο δεν μπορούν να διαχωριστούν καθώς συναντιούνται στο πρόσωπό του.
Για να μπορεί ο (εκάστοτε) Άνθιμος να εκφράζει δημοσίως τη συμπαράστασή του, με την ελευθερία που αρμόζει στον καθένα μας, στους χρυσαυγίτες, δεν μπορεί να είναι κρατικός λειτουργός. Θα πρέπει να αποδεχτεί δηλαδή ότι δεν γίνεται να λέμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε μισθοδοτούμενοι από το κράτος και αξιοποιώντας τα μοναδικά προνόμια που καθιστούν την Εκκλησία τμήμα του. Ούτως, ή άλλως, το γεγονός είναι πολιτικά ξεδιάντροπο. Το ότι επιπροσθέτως ο Άνθιμος είναι κράτος, το κάνει θεσμικά εφιαλτικό.
Αυτό είναι το, σε τελευταία ανάλυση, θέμα. Το ότι, από τη μία, η Εκκλησία της Ελλάδας θέλει να κρατάει όλα τα κεκτημένα που πηγάζουν από το ότι είναι σφιχτά εναγκαλισμένη με το κράτος, και από την άλλη, να βαστά όλη την ελευθερία -που μόνο σε ιδιώτες προσιδιάζει- να εκφράζει τη συμπάθειά της σε ναζί ή υπόδικους εν γένει. Υπό την έννοια αυτή, το ένα ζήτημα είναι η πολιτική συμπάθεια κάποιων ιεραρχών στους ναζί. Το άλλο όμως είναι η επί του προκειμένου κρατική ανοχή».
Κινούμενος στον ίδιο βαθμό και ρυθμό λογικής με αυτή του θρασύτατου Χριστόπουλου, έχουμε να του πούμε ότι αν τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι εθνομηδενιστές θέλουν να κάνουν «αντιεθνικιστική» (διαβάζεται και ως ανθελληνική) προπαγάνδα, να την κάνουν με δικά τους χρήματα ή με ιδιωτική χρηματοδότηση. Ειδικά το τελευταίο δεν είναι καθόλου δύσκολο, καθώς «το αφεντικό τρελάθηκε» και μοιράζει χρήματα για ανθελληνικές δραστηριότητες. Μιλάμε για τον Σόρος, φυσικά. Όχι, όμως, με κρατική χρηματοδότηση, η οποία αλιεύει λεφτά ακόμη και από τις τσέπες των ψηφοφόρων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για να συκοφαντείται η συνειδητή πολιτική επιλογή τους!
Αντί, λοιπόν, να «κλαίγεσαι» για την συγκεκριμένη συνάντηση και αν επιζητείς (κι εσύ) τον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, συνέστησε στους ομοίους σου να σταματήσουν να χρησιμοποιούν κρατικό χρήμα για να εξυπηρετούν τις ξεπερασμένες παρακμιακές και περιθωριακές αντιλήψεις τους.
Τελειώνοντας, σου υπενθυμίζουμε εκ νέου να τοποθετηθείς για τις καταγγελίες του «συντρόφου» Ραχιώτη για την ΜΚΟ την οποία επί χρόνια διηύθυνες, την οποία κατηγορεί ότι χρηματοδοτείται από τον Σόρος για συγκεκριμένους σκοπούς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ