Το πόσο ακόλουθοι του εθνομηδενισμού και της παγκοσμιοποίησης είναι οι πλέον λυσσασμένοι διώκτες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ φαίνεται ξεκάθαρα στο πρόσωπο του Δημήτρη Ψαρρά, ο οποίος με ένα ακόμη άρθρο - «πιλάφι» δεν διστάζει να επιτεθεί ακόμη και στην ίδια την φυλλάδα στην οποία αρθρογραφεί, επειδή θεώρησε ότι η στάση της δεν ήταν η πρέπουσα φιλομακρονική και αντιλεπενική!
Υπό τον τίτλο, λοιπόν, «Το γαλλικό δίλημμα και η Αριστερά» ο Ψαρράς δείχνει πως όταν δεν φαντασιώνεται ανοησίες για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, φροντίζει να δείχνει το πλήρες πνεύμα υποταγής που τον διέπει απέναντι στους εχθρούς των Ευρωπαϊκών Εθνών. Εμφανιζόμενος ως… μακρονικότερος του Μακρόν, κατακρίνει τον Μελανσόν για την ουσιαστικά ουδέτερη στάση του στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, λέγοντας -μεταξύ άλλων- τα εξής:
“Η σιωπή του, τώρα, μοιάζει να δικαιώνει όλους τους δεξιούς πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι σκόπιμα τον τσουβάλιαζαν με τη Λεπέν, και αφήνει τους υποστηρικτές του έκθετους στη συκοφαντική κριτική των «δύο άκρων», την οποία γνωρίσαμε και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς η γαλλική Αριστερά, μαζί με την παράδοση της αντιφασιστικής αντίστασης, σέρνει πίσω της και μια σκοτεινή ιστορία που πηγάζει από τη δυσκολία της να αντιμετωπίσει στο επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων την ανερχόμενη Ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου. Ήταν το μακρινό 1981, όταν ο κομμουνιστής δήμαρχος του προαστίου Βιτρί σιρ Σεν (Vitry-sur-Seine) του Παρισιού έβαλε μπουλντόζες για να γκρεμίσει έναν ξενώνα που φιλοξενούσε 300 μετανάστες από το Μάλι.
Η υπόθεση αυτή, που έχει μείνει στην ιστορία ως το επεισόδιο της «μπουλντόζας του Βιτρί», περιγράφτηκε από τον φιλόσοφο Ετιέν Μπαλιμπάρ σ’ ένα έξοχο άρθρο στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» (De Charonne à Vitry, 9.3.1981) και του στοίχισε τη διαγραφή από το ΚΚΓ, του οποίου ήταν στέλεχος από το 1962. Από εκείνη την εποχή οι προσπάθειες της γαλλικής Αριστεράς να ανταγωνιστεί το Εθνικό Μέτωπο στο δικό του πεδίο, υιοθετώντας τη συνθηματολογία υπέρ των «Γάλλων εργατών» και τηρώντας εχθρική στάση έναντι της μετανάστευσης, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για «προϊόν του ιμπεριαλισμού» και πιο πρόσφατα της «παγκοσμιοποίησης», οδήγησαν στο εντελώς αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα: στη νομιμοποίηση της ρατσιστικής ρητορικής, τη γιγάντωση του Εθνικού Μετώπου στις εργατικές γειτονιές και τελικά στην περιθωριοποίηση του ΚΚΓ.
Σε μια παρόμοια παγίδα καθώς φαίνεται πέφτει σήμερα ο Μελανσόν. Στη φούρια του να εμφανιστεί ως διαφορετικός από όλους τους άλλους, αποφεύγει να πάρει θέση μεταξύ του Μακρόν και της Λεπέν. Θεωρεί την επιλογή «ψευτοδίλημμα». Και έτσι, άθελά του, γίνεται ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που νομιμοποιεί την ψήφο στο Εθνικό Μέτωπο, έστω και ως μία «εξίσου κακή» επιλογή όπως θα ήταν η υποστήριξη στον νεοφιλελεύθερο Μακρόν. Το ίδιο σφάλμα έκανε και το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Εφ.Συν.» εξισώνοντας τους δύο μονομάχους του δεύτερου γύρου”.
Βεβαίως, από έναν θλιβερό εθνομηδενιστή δημοσιογραφίσκο, ο οποίος συνεχίζει να στηρίζει ανερυθρίαστα την πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από τον Τόπο, δεν περιμέναμε κάτι το διαφορετικό. Η έννοια της αριστεράς γι’ αυτόν και τους ομοίους του (όχι στην μούρη, εκεί είναι «άπαιχτος». Στην σκέψη εννοούμε) έγκειται μόνο στην πλήρη αποδόμηση του Εθνικού Κράτους, τον ανθελληνισμό, την λαγνεία για τους λαθρομετανάστες και την ποινικοποίηση της Εθνικιστικής ιδέας, με τα φτωχά λαϊκά στρώματα των Ελλήνων να μην τους ενδιαφέρουν στον ελάχιστο βαθμό.
Είναι, όμως, τόσο το πάθος του για την εκλογή του Μακρόν, ώστε επιτίθεται ακόμη και στην φυλλάδα που φιλοξενεί τις αηδίες του, επειδή το πρωτοσέλιδο της προηγούμενης ημέρας είχε τίτλο «Η Γαλλία μπροστά στην χειρότερη επιλογή»!
Συνεχίζοντας το κείμενό του ο Ψαρράς επιχειρεί να αιτιολογήσει την ψήφο στον Μακρόν, τελειώνοντας το… αγωνιώδες κάλεσμά του ως εξής: “Όμως, με την υποβάθμιση των κομμάτων δεν χάνει μόνον η Αριστερά. Χάνει και η δημοκρατία. Γιατί αυτή η υποβάθμιση ανοίγει τον δρόμο στους «σωτήρες». Και «σωτήρες» δεν υπάρχουν παρά μόνο στην Ακροδεξιά...”.
Με δεδομένο ότι η Μέρκελ έχει δηλώσει πρώτη τόσο την ικανοποίησή της όσο και την στήριξή της στον Μακρόν για τις εκλογές της 7ης Μαΐου, δημιουργούνται σκέψεις για την… πρωτοβουλία του Ψαρρά. Έχοντας υπ’ όψιν ότι το υπουργείο Εξωτερικών της «μαντάμ Μέρκελ» (όπως την χαρακτήρισε κάποτε ο γλοιώδης πολιτικά Τσίπρας) χρηματοδότησε βιβλίο-λίβελο του Ψαρρά για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, καταλαβαίνουμε το κοινό πνεύμα που τους χαρακτηρίζει.
Δεν θα πούμε το κλασικό «Μέρκελ, βγάλε την μάσκα του Ψαρρά», γιατί αν μη τι άλλο αν η ανθελληνίδα γερμανίδα καγκελάριος χρησιμοποιούσε μια μάσκα, αυτή σίγουρα θα είχε κάτι το ευπαρουσίαστο… Η ταύτιση, όμως, του Ψαρρά και των υπόλοιπων αριστερών συνοδοιπόρων του δεν έχουν καμία ουσιαστική διαφορά με τους εκφραστές των πιο σκληρών κεφαλαιοκρατικών θέσεων. Ο εθνομηδενισμός που τους ενώνει αποτελεί έναν πολύ δυνατό συνδετικό κρίκο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
