Την ώρα που οι ψηφοφόροι του Ιράν γιόρταζαν στους δρόμους της Τεχεράνης την επανεκλογή του μετριοπαθή σιίτη Ρουχάνι ως προέδρου της χώρας, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκεπτόταν το Ριάντ όπου απευθυνόμενος προς το σουνιτικό ακροατήριο της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων βασιλικών εμιράτων της Αραβικής Χερσονήσου τους κάλεσε να απομονώσουν από τις μουσουλμανικές κοινωνίες τους τζιχαντιστές και τις σεκταριστικές διενέξεις που οδηγούν στην τρομοκρατία. Παράλληλα ο Τραμπ έκανε σαφή την δέσμευση του προς το σουνιτικό τόξο και υπεραμύνθηκε της πολιτικής του που έχει ως στόχο την οικοδόμηση συμμαχιών με εκείνες τις αραβικές χώρες που καταπολεμούν τον θρησκευτικό εξτρεμισμό.
Στις δηλώσεις του ο Τραμπ τόνισε επίσης ότι δεν προτίθεται να ενθαρρύνει αλλαγές καθεστώτων στις αραβικές χώρες, ούτε καν στο Ιράν το οποίο κατηγόρησε ότι είναι χορηγός του σιιτικού εξτρεμισμού, ξεχνώντας προφανώς να αναφέρει ότι επί δεκαετίες η Ουάσιγκτον μαζί με το Ριάντ ήταν μεγάλοι χορηγοί της ισλαμικής τρομοκρατίας στην περιοχή και ότι χωρίς την βοήθεια του Ιράν και της Ρωσίας η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος θα είχαν εξαπλωθεί σε όλη την Μέση Ανατολή. Οι κατηγορίες εναντίον του Ιράν και του σιιτικού τόξου που αντιπροσωπεύει η χώρα αυτή εν μέρει εξαγοράστηκαν από τους Σαουδάραβες με μια γιγαντιαία συμφωνία αγοράς αμυντικού υλικού από τις ΗΠΑ, αξίας 350 δις δολαρίων σε βάθος δεκαετίας. Η αμυντική συμφωνία αφορά την προμήθεια αρμάτων μάχης, μαχητικών ελικοπτέρων, αεροσκαφών, βαρέων πυροβόλων και κατευθυνομένων πυραύλων μικρού βεληνεκούς.
Το Ιράν και το σιιτικό τόξο παραμένει λοιπόν ο γεωπολιτικός αντίπαλος των ΗΠΑ στην περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου και η στρατηγική συνεργασία Ουάσιγκτον-Ριάντ συνεχίζεται απρόσκοπτη. Τούτο οφείλεται στο ακόλουθο σκεπτικό: Εάν οι ΗΠΑ αποτύχουν ή σταματήσουν να παρέχουν την προβολή ισχύος τους προς την Σαουδική Αραβία και τα άλλα εμιράτα του Αραβικού Κόλπου, χώρες πλούσιες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, τότε οι κύριοι παγκόσμιοι ανταγωνιστές τους Ρωσία και Κίνα θα πληρώσουν το κενό. Είναι γνωστό ότι η φύση και η γεωπολιτική απεχθάνονται το κενό. Δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση η Ρωσία και η Κίνα θα γίνουν οι de facto εγγυητές της σταθερότητας στον Αραβικό Κόλπο, κάτι που θα είχε ως συνέπεια και την επικράτηση του σιιτικού τόξου, αφού σταθερή σύμμαχος της Μόσχας και του Πεκίνου στην περιοχή είναι η Τεχεράνη. Η τυχόν απουσία ή αποτυχία των ΗΠΑ στον Αραβικό Κόλπο θα είχε επίσης και συντριπτική επίπτωση στην γεωστρατηγική ισορροπία στην Νότια Ασία και στον Ινδικό Ωκεανό, με την Κίνα να εξελίσσεται σε αναμφισβήτητη υπερδύναμη στην περιοχή.
Οι στενές σχέσεις λοιπόν Ουάσιγκτον-Ριάντ αποτελούν το non plus ultra της στρατηγικής των ΗΠΑ για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Αραβικής Χερσονήσου. Τουτέστιν η αρτηριοσκληρωτική βασιλική δικτατορία της Σαουδικής Αραβίας εξακολουθεί να αποτελεί τον κεντρικό μοχλό της γεωπολιτικής των ΗΠΑ όχι μόνο στην περιοχή αλλά και παγκοσμίως, τουλάχιστον για όσο διάστημα τα σχέδια μιας πολυπολικής συμμαχίας δεν υλοποιούνται.
Γ. Λιναρδής
