Στην χώρα της ανίκητης βλακείας
Άλλη μια χρονιά, άλλο ένα μαύρο καλοκαίρι, στρέμματα παρθένου δάσους της Ελλάδας παραδόθηκαν σε φλόγες, άλλες φορές από ατύχημα και άλλες υπό αδιευκρίνιστες και ύποπτες συνθήκες. Με λύπη και οργή παρακολουθήσαμε τον ιερό φυσικό πλούτο της πατρίδας μας να καταστρέφεται και την πανίδα του να εξαλείφεται, παρά το σημαντικό και δύσκολο έργο των πυροσβεστικών υπηρεσιών.
Σε κρίσιμους καιρούς διαφαίνεται, στο μεταξύ, και η…πνευματική επιφάνεια των κυβερνώντων μας και του λαού που τους εξέλεξε. Από τα… μόλις 15 χιλιάδες στρέμματα που κάηκαν φέτος, σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, ενώ στην πραγματικότητα το οικολογικό έγκλημα αφορά 27 χιλιάδες στρέμματα, μέχρι τους “συριζόπληκτους” που κατηγορούν τα Θεία (!) που δεν επενέβησαν για τη σωτηρία τους ή πανηγυρίζουν για το ότι επέτυχαν μικρότερη καταστροφή σε σχέση με τις διοικήσεις της Νέας Δημοκρατίας, όλα δημιουργούν μια απορία για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Έχουμε συνηθίσει, βέβαια, να αναγάγονται τεράστια εθνικά ζητήματα, θάνατοι, εγκλήματα, φυσικές καταστροφές, σε ένα χυδαίο παιχνίδι για τις πολιτικές σκοπιμότητες και το φαίνεσθαι μεταξύ των αριστεροδεξιών, αλλά μερικές φορές ο εκφυλισμός αυτός καθίσταται εμετικός...
