Στις 16 Απριλίου 1834, στο Πενταμελές Δικαστήριο - Πρωτοδικείο του Ναυπλίου, στο παλιό τζαμί (τουρκικό) της πόλης, αρχίζει η «ΑΔΙΚΗ ΔΙΚΗ» του 19ου αιώνα. Την στήνουν ο υπουργός Δικαιοσύνης Δ. Σχινάς, ο Αντιβασιλέας Μάουρερ και ο αγγλοεβραίος (κοίτα σύμπτωση!) εισαγγελέας Ε. Μασόν. Πρόεδρος στην Έδρα είναι ο Μακεδόνας - Σερραίος Αναστάσιος Πολυζωίδης και τα Μέλη είναι, ο Ζακύνθιος Γεώργιος Τερτσέτης, ο Α. Βούλγαρης, ο Δ. Σούτσος και ο Φ. Φραγκούλης. Η κατηγορία για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα είναι «η εσχάτη προδοσία κατά της Πατρίδος και προσπάθεια ανατροπής του βασιλικού πολιτεύματος», αφού τους θεωρούν... ρωσόφιλους πράκτορες! Παρουσιάζονται ως μάρτυρες υπερασπίσεως 115 Έλληνες, από τον Μοριά και την Ρούμελη, και ως μάρτυρες κατηγορίας 44 εγκάθετοι πληρωμένοι ψευδομάρτυρες βαυαροί. Η Δίκη τελειώνει στις 25 Μαϊου 1834 και η καταδίκη είναι προαποφασισμένη από τον Μάουρερ: «ΘΑΝΑΤΟΣ»!
Η εκτέλεση της ποινής «να γίνει εντός 24 ωρών, δι’ αποκεφαλισμού με λαιμητόμο, στην Πλατεία του Ναυπλίου, μαζί με χρηματική αποζημίωση για τα Δικαστικά έξοδα και των μαρτύρων (το “λάδωμα” στους ψευδομάρτυρες!) με το ποσόν των 1.047,93 Δραχμών»! Στις 26 Μαΐου 1834 γίνεται η επίσημη, γραπτή δημοσίευση της Απόφασης, «το Διατακτικόν», που υπογράφει ο Γραμματέας Χρ. Ζώτος. Όμως, οι υπογραφές των δικαστών είναι μόνο 3, του Βούλγαρη, του Σούτσου και του Φραγκούλη. Μόνο που την Απόφαση την θέλουν... ομόφωνη, αλλά ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ!
Είναι δύο Έντιμοι Δικαστές, φλογεροί Πατριώτες, που είχαν πολεμήσει στην Επανάσταση. Θεωρούν την Απόφαση «άδικον και ατιμάζουσαν άνδρας αθώους και ενδόξους, επικίνδυνον δε και κηλίδαν εκ προοιμίων δια τα δικαστήρια της νέας βασιλείας και ασεβούσαν προς την Αλήθειαν και την Δικαιοσύνην»! Ότι είναι ένα ανοσιούργημα της Αντιβασιλείας και ότι ΠΟΤΕ δεν θα αποδεχτούν αυτή την κρατική - πολιτική (και μάλιστα ξενόφερτη) παρέμβαση, στις Αποφάσεις της Δικαιοσύνης! Εκείνη την ημέρα έλαμψαν τα Σύμβολα και οι Φάροι της Δικαστικής Ανεξαρτησίας! Ο Σχινάς έξαλλος τους φωνάζει: «Εν ονόματι του νόμου και του βασιλέως σας διατάσσω να υπογράψετε την Απόφαση». Ο Τερτσέτης του απαντά: «Δεν θα με έχετε συνεργό στον ΦΟΝΟ δύο ΑΘΩΩΝ ανθρώπων»!
Ο δε Πολυζωίδης του λέει: «Προτιμώ να μου κόψετε το χέρι, αλλά δεν υπογράφω. Το σώμα μου μπορείτε να κάμετε όπως θέλετε, μα τον στοχασμό μου, την συνείδησή μου, ποτέ δεν θα μπορέσετε να την παραβιάσετε»! Εκτός από την αντίσταση των δύο Δικαστών, υπήρχε έντονη λαϊκή κατακραυγή εναντίον της Αντιβασιλείας, και οι δύο Οπλαρχηγοί, τους οποίους ο Λαός λάτρευε, δεν θανατώνονται. Όμως, επιστρέφουν στην Φυλακή, αφού έγινε πρώτα μετατροπή της ποινής σε ισόβια κάθειρξη. Έμειναν άλλον ένα χρόνο, σ’ ένα μπουντρούμι στο Παλαμήδι, μέχρι τον Μάιο του 1835, όταν ενηλικιώθηκε ο Όθωνας και τους έδωσε... «χάρη»!
Ο λατρεμένος ΗΡΩΑΣ Κολοκοτρώνης, βγαίνοντας από την φυλακή, βλέπει τον κόσμο να τον περιμένει, να θέλει να τον φιλήσει και να φωνάζει «ΖΗΤΩ, ΖΗΤΩ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ». Εκείνη την στιγμή, όπως είπε ο Γέρος, ξέχασε τα βάσανα και τις πίκρες που υπέφερε, τις φυλακές και τις ΑΔΙΚΙΕΣ, γιατί η αγάπη των Ελλήνων διέγραψε με μιας όλες τις άσχημες στιγμές του. Όμως, την ίδια μέρα, 25 Μαΐου 1834, αρχίζει για τους δύο Δικαστές που «δεν υπάκουσαν», μία απίστευτα βίαιη κακοποίηση από τους Χωροφύλακες, οι οποίοι παίρνουν εντολές να τους χτυπήσουν με τα κοντάκια, τις ξιφολόγχες, με γροθιές, κλωτσιές, να τους φτύσουν, να τους βρίσουν, να τους απειλήσουν με όπλα, για να τους αναγκάσουν να υπογράψουν, μέχρι που τους σκίζουν και τα ρούχα. Ανυποχώρητοι οι δύο Δικαστές, προφυλακίζονται (από τότε υπάρχει το... αντίδωρο!), για 4 μήνες, μέχρι την δίκη τους.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1834, όντως γίνεται η παράνομη και παρανοϊκή «ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ»! Ακριβώς στο ίδιο Δικαστήριο, όπου έγινε η Δίκη των Στρατηγών, και μάλιστα με τον ίδιο αιμοβόρο εισαγγελέα, τον αγγλοεβραίο Μασόν! Ενώπιον του «Εγκληματικού Δικαστηρίου» Ναυπλίου, με πρόεδρο τον Ι. Σωμάκη και Μέλη τους Ζηνόβιο Βάλβη, Αντώνιο Κριεζή, Λεονταρίδη και Κανούση, βρίσκονται ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης, προκειμένου να απολογηθούν, για την απίστευτη κατηγορία: Πιθανός (!) χρηματισμός, από «τον χρυσό (;) της Κολοκοτρωναίικης φάρας» και για μεροληψία υπέρ των Οπλαρχηγών! Κατά την απολογία τους, θα πουν ότι δεν υπέγραψαν την θανατική καταδίκη για λόγους συνείδησης, επειδή θεωρούσαν τους δύο Στρατηγούς ΑΘΩΟΥΣ, αλλά και για ΕΘΝΙΚΟΥΣ λόγους, διότι δεν ήθελαν μ’ αυτήν την δίκη, να φανεί ότι το Ελληνικό Έθνος παραμένει υποδουλωμένο, και μάλιστα από Ευρωπαίους τυράννους, καταγγέλλοντας ακόμα την ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΑΛΛΟΕΘΝΕΙΣ, οι οποίοι ήθελαν τους Έλληνες, όχι Ελεύθερους και Ανεξάρτητους στην Χώρα τους, αλλά νεοραγιάδες!
«Βέβαιον πράγμα είναι η ποινή, βεβαιότατο πρέπει να είναι και το έγκλημα, αλλέως η ΑΔΙΚΙΑ ακμάζει όπου αρμόσεις το βέβαιο της τιμωρίας εις το ΑΒΕΒΑΙΟ της ενοχής»! Στις 27 Σεπτεμβρίου 1834, ΑΘΩΩΝΟΝΤΑΙ πανηγυρικά, με τον ενθουσιασμό και την συγκίνηση του κόσμου, που τους θεωρεί (δικαίως!) ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, και τους αγκαλιάζει με δάκρυα χαράς. Η ευγνωμοσύνη μας σ’ αυτούς τους δύο Δικαστές, τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, θα είναι αιώνια για τρείς λόγους. Πρώτον, διότι δεν μας στέρησαν αυτούς τους άγιους ανθρώπους, που πολέμησαν για την Λευτεριά μας, τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Δεύτερον, διότι με την υπερήφανη και γενναία στάση τους, έδειξαν ότι υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΧΙ στο θράσος και στην αισχρότητα και τρίτον, διότι με το ΗΘΟΣ και την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, παραμένουν πάντα το Φωτεινό Παράδειγμα της Αδέκαστης, Αμερόληπτης, Ανεπηρέαστης και Αντικειμενικής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Δίδαξαν ότι, η πολιτική και οι πολιτικοί, δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση επιρροής και κανένα δικαίωμα επιβολής γνώμης ή... επιθυμίας, στα Δικαστικά θέματα και στις Αποφάσεις, και ότι το ΔΙΚΑΙΟ είναι από μόνο του ΦΩΣ. Όμως, μετά από 184 χρόνια, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, φαίνεται να μην έχει βρει ακόμα τον δρόμο της, κάποιες φορές να... λοξοκοιτάει, να παίρνει εντολές «άνωθεν» και να δικάζει ΙΔΕΕΣ, ΓΝΩΜΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΩ και ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ, γιατί δεν αρέσουν σε κάποιους ντόπιους προδότες πολιτικούς και ξένους μισέλληνες. Κι αυτό,είναι ΑΔΙΚΙΑ!
Π.Ε.Β.
