Η προσπάθεια ακτινογραφίας του βαθύ πυρήνα της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ρίζας του ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τις ψυχολογικές διαστάσεις του, από την στιγμή που το επί δεκαετίες στάσιμο 3% του εθνομηδενιστικού «Συνασπισμού της Αριστεράς» έγινε κυβέρνηση, βγάζει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για την αποκρυπτογράφηση του αληθινού χαρακτήρα του. Η (πολλές φορές αλαζονική) συμπεριφορά των εξουσιαστών του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται κατά βάση σε ένα συναίσθημα μνησικακίας και φθόνου που χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεσή τους.
Η «ταξική μεροληψία» των πολυλογάδων του ΣΥΡΙΖΑ απέχει έτη φωτός από την ευθεία αντίληψη των γνήσιων λαϊκών τάξεων για τις ανισότητες που αυτές όντως υφίστανται. Επίσης, απέχει στον ίδιο βαθμό από την αυθόρμητη αντίδραση του Ελληνικού Λαού για την αδικία και τον εξευτελισμό που αυτός νιώθει και η οποία πήρε ποικίλες μορφές έκφρασης στα χρόνια της μνημονιακής υποδούλωσης. Η «ταξική πολιτική» του ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει από την ακόρεστη πείνα για εξουσία των ομάδων εκείνων της αριστεράς που θέλουν να ελέγξουν πνευματικά και κοινωνικά τον Λαό.
Μια πείνα διαχυμένη από απύθμενο μίσος και ανάλογη διάθεση ρεβανσισμού. Μια χυδαία σκηνοθετημένη παράσταση «δικαίωσης» των αριστερών πόθων και παθών, χειραγωγημένη από το ίδιο το μεταπολιτευτικό καθεστώς κυριαρχίας που για παραπάνω από τέσσερις δεκαετίες έχει καθηλώσει την Πατρίδα μας σε κατάσταση εθνικής υποδούλωσης, λαϊκής υποβάθμισης, παρασιτικής εξάρτησης. Η μνησίκακη φύση της αριστεράς (και) του ΣΥΡΙΖΑ και η εκδικητική της μυρωδιά συμβαδίζει απόλυτα με την λογική των συστημάτων εξουσίας, τα οποία υποτίθεται ότι πολεμά, καταλήγοντας να τα δυναμώνει ακόμη περισσότερο, αφού αποτελεί κι αυτός σάρκα από την σάρκα του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θέλει να δείχνει ότι συντάσσεται με τους φτωχούς, στην πραγματικότητα όμως επιτίθεται με μένος στον Λαό και στην Κοινωνία, καθώς η εξουσιαστική δομή του εμφορείται από υπεροψία. Παρέα με τους προστατευόμενους παρακρατικούς «αντιεξουσιαστές» του, ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από «μίσος ταξικό», έτσι ώστε να μπορεί να δικαιολογεί το αληθινό μίσος του για τον Ελληνικό Λαό. Τα κοινωνικά στρώματα, τα οποία αποτελούν την μόνιμη «μπετόν αρμέ» βάση του ΣΥΡΙΖΑ, που μεγάλωσαν μέσα στο δημιούργημα-ανοσιούργημα της ανανεωτικής και εκσυγχρονιστικής αριστεράς, βουτηγμένα μέχρι το μεδούλι στην κραιπάλη μιας στρεβλής μεταπολιτευτικής ανάπτυξης και στην φθηνή και μίζερη λογική της «αντίδρασης για την αντίδραση», δημιούργησαν μια «αντιεξουσιαστική» αριστοκρατία της εξουσίας.
Μπορεί να ήθελαν να παρουσιάζονται ως μη ευάλωτοι στις καταναλωτικές αξίες και στην λογική του κέρδους, στην πράξη όμως φάνηκαν εντελώς πεινασμένοι (τα γνωστά «λιγούρια της εξουσίας», όπως πολύ εύστοχα τους είχε αποκαλέσει πριν γίνουν κυβέρνηση ο Αρχηγός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Νίκος Μιχαλολιάκος) για καρέκλες εξουσίας και τα παρελκόμενά της και περισσότερο μεθοδικά σπουδαγμένοι στον κυνισμό με τον οποίο επιχειρούν να φιμώσουν κάθε γνήσια φωνή αντίστασης. Τα «πέτρινα χρόνια» της Μεταπολίτευσης, μέχρι και το 2012, φαίνεται να παίρνουν ρεβάνς στην πιο εκδικητική μορφή τους τα τελευταία τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, για κάθε πραγματικό ή φαντασιακό εξευτελισμό και χλευασμό που νόμιζαν ότι είχαν υποστεί στα «επαναστατικά» στέκια των Εξαρχείων, του Κολωνακίου και των Βορείων Προαστίων.
Μισούν την Ελλάδα, μισούν τον Λαό της, μισούν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις αυτού του Τόπου και ταυτόχρονα με την διατήρηση και την επαύξηση των δικών τους στενών συντηρητικών συμφερόντων, φροντίζουν να ροκανίζουν ως «ποντικοί» και «καλικάντζαροι» την σπονδυλική στήλη του Έθνους, με την συνεχή προσπάθεια μετατροπής της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενής πληθυσμό. Σε αυτή την προσπάθεια εθνικής αποδόμησης που τροφοδοτεί η μνησικακία και ο φθόνος της αριστεράς, και μπορούμε και κυρίως πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά, για να ξαναπάρουμε την Πατρίδα μας πίσω!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
