Στη Γαλλία προβάλλεται ως ο Ελληνας πατριώτης και ρομαντικός φιλόσοφος γιατρός, ενώ το όνομά
του συνδέθηκε με το αξιακό σύστημα που εκπροσώπησε το σύγχρονο Ολυμπιακό
Κίνημα. Πρόκειται για τον Κρητικό Σωκράτη Λαγουδάκη (1863- 1944) που η ζωή του έγινε αντικείμενο περιγραφών των λαϊκών εφημερίδων, συνήθως όποτε διοργανώνοντο ΟλυμπιακοίΑγώνες.Φιλότεχνος,κοσμοπολίτης,αθλητικός,ποτισμένος με συντηρητική ιδεολογία και ιδιαίτερη ευαισθησία για τις χαμένες πατρίδες,συμμετείχε πάντα στα μεγάλα γεγονότα της εποχής του...........
Ο Σωκράτης Λαγουδάκης σπούδασε Ιατρική
στην Αθήνα με ειδίκεύση στη Μικροβιολογία,καταγόταν από ευκατάστατη
οικογένεια, με παράδοση στο εμπόριο και την Ιατρική ενώ ο αδελφός του
πατέρα του υπήρξε διακεκριμένος γιατρός στην Κωνσταντινούπολη.Ο ίδιος
μετέβη το 1889 στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Ανήσυχος,
παραγωγικός και πολυγραφότατος εκδίδει σημαντικές μελέτες, καθώς και το
περιοδικό «ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ», που επιχορηγείται από το Πανεπιστήμιο
Αθηνών.Ιδρύει συλλόγους και σωματεία, αρθρογραφεί στον
«ΧΡΟΝΟ» των Παρισίων προπαγανδίζοντας τα δίκαια του Ελληνισμού και το 1892
διακρίνεται ως δρομέας αντοχής σε αθλητικές διοργανώσεις του Παρισιού οπότε και γνωρίζει και τον βαρόνο Πιερ ντε Κουμπερτέν.
Όταν ξεκίνησαν οι διεργασίες για την
αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Λαγουδάκης υπήρξε από τους
θιασώτες του στόχου.Ασχολούμενος με τις
μεγάλες αποστάσεις προκαλούσε την προσοχή όλων στο Καρτιέ Λατέν, τη
συνοικία των φοιτητών.Συμμετέχει σε αγώνες
με το ψευδώνυμο «Ωκύπους» ενώ ζει απλή και πειθαρχημένη
καθημερινότητα και διασκεδάζει στη Λέσχη των Σπουδαστών απ’ όπου
παράχθηκε ολόκληρη γενιά αθλητών, κολυμβητών, ξιφομάχων και δρομέων.
Στην Ελλάδα είχε έλθει την
ημέρα έναρξης των Αγώνων του 1896.Αρθρογραφεί καθημερινά στον Τύπο τριγυρνά στη μικρή Αθήνα
μιλώντας στο κοινό, χρησιμοποιείται ως μεταφραστής για τους
εκατοντάδες επισκέπτες και αποφασίζει να συμμετάσχει ο ίδιος στον
Μαραθώνιο Δρόμο. «Εμπρός λοιπόν εις τον Μαραθώνα», γράφει στις
εφημερίδες και ενώ είναι ήδη 33 ετών βρίσκει το σθένος να συναγωνιστεί
τους υπόλοιπους αθλητές που ήταν τουλάχιστον κατά μία δεκαετία νεότεροί
του.
«Ήλθον, έτρεξα, ενίκησα! Αλλά δεν ήμην ο
πρώτος», έγραφε την επομένη, όταν νικητής είχε ανακηρυχθεί ο Σπύρος
Λούης, για να συνεχίσει: «Σήμερον νέα περίοδος ολυμπιακών αγώνων
άρχεται, καθ’ ην οι αγωνισταί δεν εισί μόνο Έλληνες, αλλά και άλλοι
αντιπροσωπεύοντες πάντα τα έθνη. Θεωρώ ως υπέρτατην τιμήν την συμμετοχή
μου εις τοιούτον πρώτον αγώνα».
Ο βαθύς εθνικισμός που τον
χαρακτήριζε τον εξωθεί σε σύγκρουση με την οργανωτική επιτροπή επειδή η
Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων τον είχε καταχωρίσει ως Γάλλο και σε
δημόσια δήλωση: «Ειμί
Έλλην πολίτης και εκ πατρός και εκ μητρός. Και αι δύο οικογένειαι των
γονέων μου επί πλέον, υπηρέτησαν την Ελλάδα όσον ηδυνήθησαν κατά τον
θείον της αναγεννήσεως του ελληνικού αγώνα».Την επόμενη χρονιά 1897 που
ξεσπά ο ατυχής Ελληνοτουρκικός πόλεμος, και αν και παντρεμένος ήδη με
την Ελπινίκη που ασπαζόταν τις απόψεις και το
ρομαντισμό του, εγκαταλείπει το Παρίσι και κατατάσσεται στο στρατό σαν
εθελοντής όπου σαν γιατρός διευθύνει το Φορητό Νοσοκομείο
που στη μάχη του Δομοκού, περιθάλποντας δεκάδες τραυματίες ενώ στο πλάι
του,βρίσκεται σαν νοσοκόμα, η γυναίκα του.Μεταφέροντας τραυματίες προς
τον Πειραιά
το ατμόπλοιό θα προσκρούσει σε άλλο θα ναυαγήσει και οι δυο τους
ρίχνονται στη θάλασσα με αυτοθυσία για να σώσουν όσους περισσότερους
στρατιώτες μπορούν. Το περιστατικό γίνεται γνωστό και το ζεύγος
Λαγουδάκη
περιβάλλεται με τη λαϊκή αγάπη και συμπάθεια.Ομως η εθνική αυτοθυσία του
Λαγουδάκης που υπήρξε ιδεολόγος και βαθιά
ανθρωπιστής δεν σταματά εδώ. Αποφάσισε δε να προσφέρει τον εαυτό του
στην υπηρεσία της
επιστήμης και της ανθρωπότητας: Έγινε ο ίδιος λεπρός, πέρασε δηλαδή το
μικρόβιο αυτό στον ίδιο του τον εαυτό, για να πειραματισθεί και μπορέσει
να βρει τη θεραπεία!!! Αγαπούσε τη μικροβιολογική έρευνα και αποφάσισε
να αυτοπροσβληθεί από λέπρα τού ήρθε ύστερα από ένα συνέδριο
λεπρολόγων όπου χωρίσθηκαν σε δύο στρατόπεδα: σε εκείνους που
υποστήριζαν ότι η λέπρα είναι μεταδοτική και σε εκείνους που πίστευαν
ότι δεν είναι.Τότε ο Λαγουδάκης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εάν σε έναν
υγιή άνθρωπο γίνει μια ένεση με αίμα λεπρού, τότε αυτός θα
προσβληθεί.Σε δείγμα μοναδικής ανθρωπιστικής και επιστημονικής
αυτοθυσίας το δοκίμασε πάνω στον
εαυτό του στις 9 Ιουνίου 1934, όταν έκανε στον εαυτό του ένεση με τρία
γραμμάρια από το αίμα λεπρού. Ένα μήνα αργότερα στο ημερολόγιό
του σημείωνε ότι ένιωσε έναν πόνο στο δεξί πόδι σαν πρώτο
σύμπτωμα και η νόσος είχε εμφανιστεί και προχωρούσε αλματωδώς ενώ μέρα
με τη
μέρα αποκτούσε νέα εξανθήματα, πυρετό, πυώδεις πληγές. Ξεκίνησε τη
θεραπεία ίασης όταν η λέπρα επεκτάθηκε πλέον στο πρόσωπό του και
κατάφερε να κάνει την ασθένεια να υποχωρήσει.Ο ίδιος είχε εξομολογηθεί
ότι στη
διαθήκη του είχε γράψει το εξής: «Εάν αποθάνω λεπρός, επιθυμώ να γραφή
επί του τάφου μου μία μόνον φράσις: Eτρεξε τον μαραθώνιο!Ως υπέρμαχος
της υπεράσπισης του Ελληνισμού ο Λαγουδάκης είχε
ενεργά εμπλακεί με την ανήσυχη νεολαία της εποχής του και ήταν θερμός
οπαδός του Εθνικοσοσιαλισμού και του Μεταξικού καθεστώτος της 4ης
Αυγούστου.Πέθανε στην
Αλεξάνδρεια που είχε αγαπήσει και ζήσει όπου και είχε γνωριστεί με τον
Μέγα Αλεξανδρινό ποιητή αλλά Κωνσταντινοπουλίτη το γένος,Ελληνα ποιητή
Κωνσταντίνο Καβάφη,στις 3 Ιουνίου του 1944.MA.T.
