ΒΑΡΣΑΜΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Μελετώντας τη μεγάλη βίβλο περί στρατηγικού βάθους, του ‘σπουδαίου’ και ‘περισπούδαστου’ Αχμέτ Νταβούτογλου, του ‘Ντονμέ’, περί εξωτερικής πολίτικης και Γεω - στρατηγικής,και αναλύοντας το περίφημο πλέον Δόγμα Νταβούτογλου περί μηδενικών προβλημάτων με τους γειτονικούς εταίρους, έφτασα στο συμπέρασμα και τη διαπίστωση πως το μέτωπο Άσσαντ στη Συρία είναι και θεωρείται θεμελιώδες και σημαντικότατο για την ηρεμία, αρμονία και ισορροπία δυνάμεων στη περιοχή της χερσονήσου του Αίμου και την νότιο – ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. ...................................
Εάν με ρωτούσε κάποιος με λίγες λέξεις πως θα περιέγραφα τον πόλεμο που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στη Συρία, θα τον παρομοίαζα με τη μάχη της Βιέννης όπου ευτυχώς τα Οθωμανικά στρατεύματα ηττήθηκαν και έτσι σώθηκε η Χριστιανική Ευρώπη από την επέλαση του Οθωμανικού δικαίου και τον πράσινο (το πράσινο χρώμα είναι το χρώμα του Ισλάμ) μανδύα της Ημισελήνου.
Φανερός και προβοκατόρικος στόχος και σκοπός της Τουρκίας είναι να καταφέρει να επανα – συστήσει την περιβόητη Οθωμανική Αυτοκρατορία και το μεγαλείο της καθώς και να καταστήσει την Τουρκία τεράστια περιφερειακή αλλά και ίσως Ηπειρωτική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Ασίας, Μέσης Ανατολής, Βορείου Αφρικής και χερσονήσου του Αίμου.
Στόχος της Τουρκίας είναι να καταφέρει να γίνει το απόλυτο παράδειγμα –μοντέλο ενός σύγχρονου, μοντέρνου Ισλαμικού κράτους που θα είναι σημείο αναφοράς σε όλο τον Ισλαμικό κόσμο ανά την υφήλιο. Με λίγα λόγια η κυβέρνηση Ερντογκάν έχει ως στόχο να σφετεριστεί και να καθυποτάξει όλο τον Ισλαμικό κόσμο με σκοπό την πολιτική, οικονομική, στρατιωτική, τεχνολογική και πολιτισμική διείσδυση, εδραίωση και καθιέρωση του Τουρκισμού, δηλαδή τον λεγόμενο Παν – Τουρκισμό.
Στο διάβα της αυτό η Τουρκία έχει μεγάλο σύμμαχο, τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες πολύ δύσκολα κατανοεί κανείς το τι ακριβώς επιζητούν με αυτό το εγχείρημα, της χώρες της Δύσης που εξίσου προβληματίζουν με τη στάση τους σε σκανδαλώδη βαθμό, το Ισραήλ καθώς και τις Μουσουλμανικές χώρες που διέπονται από το Ριζοσπαστικό Ισλάμ, όπως είναι το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία το Πακιστάν το Αφγανιστάν και προσφάτως οι χώρες της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, αυτού του κατ - ευφημισμού λαϊκού κινήματος των καταπιεσμένων μαζών που επαναστάτησαν και αποτίναξαν τους πρώην φερόμενους ως βάρβαρους δυνάστες και που τους αντικατέστησαν με ακόμα πιο βάρβαρους και σκοταδιστές ηγέτες και αρχές οι οποίες επέβαλαν άμεσα την ΣΑΡΙΑ.
Προσπαθώντας αρκετά γενναία, καλοπροαίρετα και μεγαλόκαρδα να δώσω μια λογική εξήγηση στη πολιτική – τακτική των Η.Π.Α. και την ένθερμη υποστήριξη που παρέχει προς τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας,έφτασα στο συμπέρασμα μετά από αρκετή μελέτη πως οι Η.Π.Α. βλέπουν στην εικόνα και στο συμβολισμό της Τουρκικής Δημοκρατίας αυτό που λέμε ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΙΣΛΑΜ και προσβλέπουν στην ιδέα το μοντέλο αυτό να το καθιερώσουν και σε όλες τις Ισλαμικές χώρες με σκοπό να τις επηρεάζουν και να τις ελέγχουν.
Από την άλλη όμως η Σουνιτική κυβέρνηση στη Τουρκία με συμμάχους της κυρίως τις χώρες του Κόλπου όπως το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία που είναι επίσης Σουνίτικου προσανατολισμού και μάλιστα στην πιο ριζοσπαστική του μορφή και φύση και που εκφράζεται μέσα από τον Ουαχαμπισμό και τον Σαλαφισμό, έχουν και δρομολογούν τα δικά τους σχέδια τα οποία είναι φυσικά η βάρβαρη Ισλαμοποίηση της Ευρώπης στο όνομα και τον μανδύα της πολύ – πολιτισμηκότητας, της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανεκτικότητας όπου στο τομέα αυτό πρωτοστατούν οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης που δυστυχώς καταβάλλονται και διέπονται από ένα περίεργο πνεύμα αλληλεγγύης, προοδευτικότητας, αλτρουισμού και ανθρωπισμού όχι γιατί ξαφνικά αγάπησαν το Ισλάμ αλλά γιατί ανακάλυψαν και άνοιξαν τη κερκόπορτα για να νομιμοποιήσουν της πάσης φύσης αρρωστημένες ανωμαλίες και σάπια πρότυπά τους.
Από την άλλη πλευρά ο επίσης δυσνόητος και περίεργος καθώς και επικίνδυνος ρόλος του Ισραήλ που δυστυχώς για πρώτη φορά δείχνει να μην έχει πλάνο και να αποδέχεται το ρόλο του κομπάρσου στις ραγδαίες εξελίξεις στη περιοχή σε βαθμό που να λειτουργεί και εις βάρος των δικών του εθνικών συμφερόντων καθώς αποδείχτηκε ανήμπορο να αντιδράσει και πιάστηκε στον ύπνο μετά τα ξεσπάσματα των επαναστάσεων του κινήματος της Αραβικής Άνοιξης και απλός αμέτοχος παρατηρητής των εξελίξεων γύρω από την περιοχή του, βάζει με την αδρανή στάση του σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη αφού δείχνει να έχει παγιδευτεί σε μια περιοχή που έχει αντιστραφεί το σκηνικό από ελεγχόμενους αρκετά κοσμικούς Ισλαμιστές ηγέτες σε μεταβαλλόμενους θιασώτες και ενθέρμους υποστηριχτές του ριζοσπαστικού Ισλάμ, σέρνει το άρμα, μόνο για εσωτερική κατανάλωση μιας πιθανής (για μένα απίθανης), επίθεσης εις βάρος του από το Ιράν και ενώ βλέπει το δέντρο χάνει το δάσος ή μάλλον αναγκάστηκε να χάσει το δάσος μετά από την αναπάντεχα αρνητική τροπή που πήραν τα πράγματα γι αυτό.
Αντίπαλο δέος στα μεγαλεπήβολα και μεγάλο - ιδεατικά σχέδια της Τουρκίας στέκεται το Σιιτικό Ιράν όπου για τους ίδιους ακριβώς λόγους με τη Τουρκία προσπαθεί φιλότιμα να καταστεί το αντίπαλο και εναλλακτικό μοντέλο Ισλαμικής εξουσίας και διακυβέρνησης στα μάτια του Ισλαμικού κόσμου. Σύμμαχοι στο πλευρό του ηγέτη Αχμαντινετζαντ και του Ιράν στέκονται χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα, η Συρία καθώς και η Βενεζουέλα και η Βολιβία. Όπως είναι σαφές από την παραπάνω εικόνα των χωρών που στηρίζουν το Ιράν, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο Αχμαντινετζαντ κατά κάποιο τρόπο ενστερνίζεται, υιοθέτει και προβάλει την έννοια του ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΙΣΛΑΜ κάτι που θα ισχυροποιούσε τη θέση της Κίνας κυρίως αλλά και της Ρωσίας με το πάλε ποτέ Κομουνιστικό ιδεολογικό φάντασμα να πλανάτε ακόμα χαρίζοντάς της λίγη από την ξεθωριασμένη αίγλη του παρελθόντος.
Καταλήγοντας λοιπόν μετά την απαραίτητη εισαγωγή στο πόλεμο της Συρίας και συνοψίζοντας, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι επιστήμονες διεθνολόγοι και ειδικοί περί των γεωπολιτικών τακτικών και στρατηγικών, πως στο μέτωπο της Συρίας διακυβεύονται πολλά θέματα. Το πρώτο θέμα είναι η μάχη καπιταλισμού εναντίων μαρξισμού καθότι δε πρέπει να λησμονάμε πως το καθεστώς Άσσαντ θεωρείται μαρξιστικά δομημένο. Το δεύτερο θέμα είναι η μάχη των εντυπώσεων και γοήτρου μεταξύ Δύσης και Ανατολής και ΝΑΤΟ εναντίων Ρωσίας. Το τρίτο θέμα που υφίσταται είναι η μάχη για επικράτηση του μοντέλου της Τουρκιάς έναντι του μοντέλου του Ιράν για τον Ισλαμικό κόσμο καθώς και η δημιουργία σφαιρών επιρροής με βάση τα ιδιαίτερα ισλαμικά χαρακτηριστικά που διέπουν της δυο μεγάλες χώρες και το τέταρτο και πιο ουσιώδες για την Ελλάδα και την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή είναι ότι το καθεστώς Άσσαντ θεωρείται το τελευταίο προπύργιο του ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΙΣΛΑΜ αφού το κοινωνικό – θρησκευτικό ψηφιδωτό της Συρίας αποτελείται κυρίως από Αλαουίτες (Αλεβίτες), Σιίτες, Χριστιανούς και των δυο μεγάλων δογμάτων, Αρμένιους και Δρούζους, πράγμα που σημαίνει πως εάν ανατραπεί, η Ελλάς και με βάση τα δομικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά των λαθρο – μεταναστών καθώς και των γηγενών ισλαμικών πληθυσμών της κινδυνεύει να χάσει έναν αξιόπιστο σύμμαχο για τα εθνικά της συμφέροντα. (Να θυμίσω τα λόγια του πατέρα του Άσσαντ, του Χάβεζ αλ Άσσαντ,τη δεκαετία του 80, ότι μια επίθεση της Τουρκίας έναντι της Ελλάς ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίων της Συρίας).
