ΒΑΡΣΑΜΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Αναπολώντας ορισμένες φορές τα παιδικά μου χρόνια αλλά και τα χρόνια της εφηβείας μου, που δεν είναι και τόσο μακρινά, θυμάμαι μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη κοινωνία, μια άλλη οικογένεια, έναν άλλο τρόπο ζωής.
Φέρνοντας λοιπόν εκείνα τα χρόνια στο μυαλό μου, θυμάμαι τις οικογένειες που αποτελούνταν και μεγάλωναν με δυο γονείς, που νοιάζονταν, βοηθούσαν και συμπαραστέκονταν ο ένας στον άλλο και που οι ρόλοι και των δυο γονιών μέσα στο σπίτι αλλά και έξω από αυτό ήταν διακριτοί αλλά και αλληλένδετοι. ....................................
Γαλουχήθηκα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου γύρω από το οικογενειακό τραπέζι έβλεπες μια τουλάχιστο εξαμελή οικογένεια στο οποίο πέρα από τους γονείς και τα παιδάκια, έβλεπες τον παππού και τη γιαγιά. Το τραπέζι αυτό, το σέβονταν όλοι και κανείς δε διανοείτο να λείπει από αυτό για κανένα λόγο.
Σε ένα τέτοιο υγιές και ομόψυχο οικογενειακό περιβάλλον μεγάλωσα και γω, στο οποίο ο παππούς και η γιαγιά ζούσαν μαζί με τα υπόλοιπα μέλη στον ίδιο χώρο. Με υπερηφάνεια φέρνω στο μυαλό μου τις πολεμικές ιστορίες που ο παππούς μου εξιστορούσε για το ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ και τον πόλεμο ενάντια στις επιβουλές του κατακτητή και πως όταν το κράτος αργότερα θέλησε να αποζημιώσει τους αγωνιστές του ηρωικού και ενδόξου ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 40 εκείνος το αρνήθηκε διότι πρέσβευε ότι, το ύψιστο ΕΘΝΙΚΟ χρέος προς την πατρίδα και το ΕΘΝΟΣ,που είναι η προάσπιση της Εθνικής Ακεραιότητας και Κυριαρχίας δε χρήζει υλικής ανταμοιβής και αναγνώρισης παρά μόνο ΗΘΙΚΗΣ. Ομολογώ λοιπόν περίτρανα πως αυτή η εικόνα με βοήθησε να αποκτήσω τα σωστά αντανακλαστικά για να γίνω ένας χρήσιμος άνθρωπος στη κοινωνία χωρίς συμπλέγματα και πάθη καθώς και με τα σωστά πρότυπα και ερεθίσματα για να τα αξιοποιήσω και να βοηθήσω αλλά και να στηρίξω και να αγωνισθώ για το ΕΘΝΟΣ ΜΟΥ, την ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ και τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ.
Βίωσα σε μια οικογένεια όπου το ταμείο ήταν κοινό και από κοινού οι δυο γονείς αποφάσιζαν για την επίλυση των προβλημάτων κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο τα σπιτικά παραδοσιακά εδέσματα μοσχοβολούσαν και αποτύπωναν με την παρουσία τους τη κάθε τους περίσταση και ιδιότητα σύμφωνα με τις Ελληνικές μας παραδόσεις και έθιμα.
Μου έρχονται στο μυαλό οι ευχάριστες εκείνες αναμνήσεις όπου μαζί με τη μητέρα μου ξενυχτούσαμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή ξημερώματα μαζί με άλλες κυρίες και τα παιδάκια τους για το στολισμό του Επιταφίου του Κυρίου Ημών Ιησού του Χριστού.
Γαλουχήθηκα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο το κατηχητικό ήταν μια πολύ ευχάριστη αλλά συνάμα και μια πολύ σημαντική και διδακτική νότα και εμπειρία στη ζωή μου ως παιδί μέσα στο οποίο είχαμε την ευκαιρία να μιλάμε για ΠΑΤΡΙΔΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ και ΤΙΜΗ αλλά και για πνευματική καλλιέργεια.
Μεγάλωσα σε μια γειτονιά που ο κόσμος σε καλημέριζε με ένα γεμάτο χαμόγελο και με ζεστασιά και θέρμη σου άνοιγε την πόρτα του οίκου του για να σε υποδεχτεί και να σε φιλέψει είτε ήσουν της περιοχής είτε ήσουν άγνωστος. Ο κόσμος τότε δε γνώριζε καθόλου τι θα πει η λέξη ψυχολόγος διότι καλώς ή κακώς αυτό το ρόλο τον έπαιζαν οι τοπικές συναθροίσεις στις γειτονίες που μοιράζονταν τα εσώψυχά τους και με αυτό το τρόπο άδειαζαν από αρνητική ενέργεια και πήγαιναν στο σπίτι με άλλη διάθεση.
Θυμάμαι τις γειτονιές να είναι δεμένες μεταξύ τους στις χαρές αλλά και στις λύπες, να χαίρονται με τη χαρά σου και να λυπούνται με τη λύπη σου. Τα παράθυρα ορθάνοικτα, χωρίς τις σιδεριές που σε πνίγουν και τις εξώπορτες ξεκλείδωτες διότι δε γνωρίζαμε τι θα πει φόβος, τρόμος, ληστείες, φόνοι και βιασμοί.
Στα σχολειά τα παιδιά να πηγαίνουν με το χαμόγελο φορώντας τις απαραίτητες ποδιές σαν ένδειξη τιμής, σεβασμού και ταπεινότητας προς τον θεσμό της παιδείας και του σχολικού περιβάλλοντος. Τους παιδαγωγούς να νοιάζονται πραγματικά για το έργο που επιτελούν και για το θεσμό που υπηρετούν διδάσκοντας με κέφι, παρρησία αλλά και μεγάλη θέρμη, περηφάνια και αξιοπρέπεια τα γνωστικά τους αντικείμενα έκαστος, μακριά από της ξενόφερτες επιρροές της θολοκουλτουρας και του ψευδό –προοδευτισμού και όπου οι Εθνικές μας εορτές ήσαν πραγματικές στιγμές και εκδηλώσεις μνήμης και Εθνικής ανάταξης και ανάπλασης του εθνικού μας ηθικού και όχι ιδεολογική κερκοπορτα για σάπιες διεθνιστικές και νεοταξικές προσεγγίσεις αφανισμού της εθνικής μας συνείδησης και απαλοιφής των όσιων και ιερών μας ως ΦΥΛΗ.
Θυμάμαι επίσης ότι ελάχιστα παιδάκια ήσαν παχύσαρκα, διότι όλα τρέφονταν από σπιτικά και χειροποίητα γεύματα και η άθληση ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Πόσα καλοκαίρια δε είχαμε τρέξει ατελείωτα χιλιόμετρα ανέμελα και χαμογελαστά στις αλάνες που γέμιζαν με τις πολύχρωμες και ζωηρές μας φωνές.
Υπήρχε διάχυτο το αίσθημα της ασφάλειας στους δρόμους και στα σοκάκια όπου ο θεσμός της δημόσιας τάξης αντιμετώπιζε με τρόπο αυστηρό και αμείλικτο κάθε έκνομη πράξη και η παρουσία του αστυνομικού του παιδιού της διπλανής πόρτας,του αδελφού μας, ήταν αξιοσέβαστη, και αντιμετωπίζονταν με αξιοπρέπεια από την κοινή γνώμη.
Για όλα αυτά λοιπόν που τα ζήσαμε, τα βιώσαμε βαθιά μέσα στο ιστορικό αίμα μας και κόντρα στη λήθη του ξενόφερτου τρόπου ζωής, κόντρα στα παράσιτα της κουλτούρας και της προόδου, κόντρα στα γελοία, πρόστυχα, σάπια και αδιέξοδα πρότυπα που μας πλασάρουν για δήθεν εξέλιξη και που μας υπόσχονται μια πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική κοινωνία, εμείς σθεναρά θα αντιστεκόμαστε και θα επιζητούμε μέσα από τον αγνό, τίμιο αξιοπρεπή, ευλογημένο και αγαθό μας αγώνα τη παλιά μας όμορφη,απλή, γνήσια και ανθρώπινη καθημερινότητα μας μέσα από ένα νέο τρόπο ζωής.
